Dat de afgelopen editie van Bungalup in elk geval bij de security nog vers in het geheugen ligt, blijkt al bij de strenge controles bij de ingang. De kleinste hoeveelheden wiet zijn afgepakt, klagen festivalgangers. Maar het moet gezegd: al in de met backpacks volgestouwde bus 160 vanaf Almere heerste er een gemoedelijk festivalsfeertje en dat is op De Eemhof niet anders. Later blijkt in het donker dat het bungalowpark ook tof is aangekleed, met verlichting die verschillende soorten patronen creëert op het pad.
Dat begint al goed, hoe zit het met de muziek? Krill uit Boston is de ideale band om de festivalgangers wakker te schudden met keiharde noisy rock, die een beetje doet denken aan oude Modest Mouse. Een beetje al te hard is het, zo blijkt al snel. Het geluid kan in het kleine Desperados-podium (een soort X-Ray-achtige hal) nergens heen. “This is our first show in a tube”, zegt de frontman zelf ook verbaasd. Zijn knauwende zang is het belangrijkste wapen van Krill, dat de nummers van de platen A Dinstant Fist Unclenching en Lucky Leaves strak, luid maar met iets te weinig overtuiging speelt. Het publiek staat op een halve meter afstand en tegen het einde van de show heeft Krill het grootste deel van het publiek weggejaagd.
WTWTA15: België en Afterpartees overwinnen op vrijdag
Jubilerend dEUS en Oscar and the Wolf hoogtepunten
Hoe is Where The Wild Things Are anno 2015? De eerste editie (2013) viel zoals bekend enigszins tegen, vooral door verwarring over wat het festival was of probeerde te zijn. Bungaluppers liepen er rond in bananenpakken, indieliefhebbers liepen er enigszins verbaasd tussen en uiteindelijk was niemand echt op zijn plek op WTWTA. Vorig jaar revancheerde het festival zich en deze editie kent op voorhand eveneens een sterk programma, met vandaag onder meer Allah-Las, dEUS en Oscar and the Wolf. Hoe doen zij het? En is WTWTA ook een tof festival om te zijn?
Daar kunnen ze zelf ook weinig aan doen, want de buzzbelgen van Oscar and the Wolf staan op punt van beginnen op het hoofdpodium, de ‘Willem Ruis Tent’ geheten. Een standaard festivaltent, ongeveer zo groot als de India om in Lowlands-termen te blijven. Max Colombie heeft zijn flamboyante gouden glitterjasje deze keer vervangen door een iets ingetogener velours exemplaar, de magie zal er niet minder om zijn. Het past ook wel bij de elektronische pop van de band, de meeste nummers zijn vrij minimaal van aard. Die kenmerkende sensuele sound van Oscar and the Wolf is live geweldig, maar het tofst is de band als er nét een tandje bij wordt gezet, zoals in hit Princes. Eigenlijk zou de band nog één of twee hits meer moeten hebben, zodat er wat zeurderige ballades van de setlist kunnen. Die Freed From Desire-cover werkt weliswaar als een tiet maar is toch ook enigszins goedkoop. Gelukkig heeft Oscar and the Wolf dan nog een opzwepende, superdansbare versie van Strange Entity - echt nog veel toffer dan op de plaat - in huis om de show mee af te sluiten.
Daarna wordt het kiezen, er staat nogal wat tegelijk geprogrammeerd op de drie podia. De Californische surfpop van Allah-Las is als altijd degelijk, maar de band staat aanvankelijk in een halflege Willem Ruis Tent te spelen. Opmerkelijk, gezien de enorme drukte in Paradiso afgelopen woensdag. Toen ontstond er zowaar een moshpit voor de neuzen van Allah-Las, die even stoïcijns bleven doorpingelen als altijd, zij het met een verbaasde frons op het gezicht. Zo legendarisch lijkt het hier niet te worden, eens kijken hoe Palace het er intussen vanaf brengt op het Desperados-podium. Ze schijnen in een lege hal begonnen te zijn, maar inmiddels staat het goed vol. De Britse indieband is ook van de jengelende gitaartjes, maar verder hebben ze niets gemeen met Allah-Las. De fraaie songs op de EP Lost In The Night worden door frontman Leo Wyndham met krachtige stem intens gezongen en rauw gezongen. Bitter is vooralsnog het hoogtepunt, sommige andere liedjes zijn live wat te saai. Bovendien wordt de band helaas gedurende het hele optreden geplaagd door geluidsproblemen - het is niet de gemakkelijkste zaal. Als Wyndham zijn gitaar voorafgaand aan het laatste nummer niet snel genoeg gestemd krijgt, grijpt de stagemanager in. Dat laatste nummer gaat ‘m niet meer worden. Een jammere anticlimax, desondanks een veelbelovende band.
Feestmuziek maakt het ingetogen Palace evenwel niet, en het wordt wel eens tijd dat het dak eraf gaat hier. Niemand minder dan Afterpartees moet dat gaan regelen, en de Limburgers stellen nooit teleur. De band speelt in de nog niet besproken Action Factory, een soort speelhal inclusief bowlingbaan. De drummer schijnt sinds vorig jaar (toen Afterpartees hier ook speelde) het record op een van de automaten op zijn naam te hebben. Een van de vele anekdotes van Niek Nellen, die ook de huisregels van het bungalowpark er eens bij heeft gepakt. “Er staat hier dat jullie kleren schoon en netjes gestreken moeten zijn. Wacht maar tot zondag.” Ook probeert hij een soort alternatieve sit-down (“Op je hurken zitten en als kleine beestjes rondkruipen”) en eindigt hij de show natúúrlijk in het publiek. En dan zou je bijna vergeten dat er in rap tempo de ene na de andere powerpoptopper doorheen wordt gejaagd, van Girls Like You tot First/Last tot Power Animal tot (voor de allerlaatste keer) Taylor Swift-cover Shake It Off.
Nellen gaat meteen door naar Bombay (kijk de sessie hier!), die de nieuwe showpigloze songs naar verluidt weer erg sterk speelde. Die hebben we op Eurosonic nog gezien en je kunt natuurlijk maar op één plek tegelijk zijn. Vandaar dat het twintigjarige bestaan van hoofdact dEUS even voorgaat. Wat heeft de band in petto om het jubileum te vieren? Een geweldige greatest hits-show, zo blijkt al snel. Van Via naar Suds & Soda via onder meer Instant Street, Fell Off The Floor, Man, Little Arithmetics, Hotel Lounge, Roses en Theme From Turnpike; ze komen allemaal langs én worden gespeeld met een gretigheid alsof het 1994 is. De laatste platen van de Belgische mastodonten gaan niet de geschiedenis in als de besten, maar alleen de beste paar nummers daarvan komen nog langs, zoals The Architect en Quatre Mains. Het roept wel de vraag op in hoeverre Tom Barman in de revue-fase is beland. Het zwaartepunt ligt bij de oude nummers en Magnus, waarmee Barman vanavond ook op het podium stond, is ook bepaald niet meer de hipste electro-act ter wereld. Maar een jubileum moet gevierd worden en het opgebouwde oeuvre van dEUS is daar alleszins indrukwekkend genoeg voor.
Met een ontzettend grillige fuzzy garagerockshow van Benjamin Booker wordt de Action Factory vervolgens afgesloten. Ellenlange drumsolo’s en feedbackintermezzo’s op de gitaar wisselt hij af met topnummers als Violent Shiver. De goede sfeer is hier sinds de show van Afterpartees definitief gebleven en de crowdsurfers kunnen ook met de taaiste bluesy songs van Booker uit de voeten, zo blijkt. Aan Dekmantel Soundsystem de taak om dat tot vier uur ’s nachts zo te houden. Een geslaagde eerste dag Where The Wild Things Are kortom, maar de zaterdag en de zondag gaan deze vrijdagavond op basis van het programma nog wel overtreffen. Nu eerst op naar de bungalows. Wat een luxe toch.
Check voor meer WTWTA15 verslaggeving (inclusief bands die in dit verslag missen) 3voor12 flevoland!