“I am not skinny, I am not Caucasian, I am not a man, I am not rich, my parents aren’t famous but somehow I am succeeding in a world that doesn’t want me to”, schreef de Nederlands-Iraanse zangeres Sevdaliza onlangs op haar Facebook. En dat doet ze zeker: na haar debuut-EP The Suspended Kid brengt ze vandaag haar tweede EP Children of Silk uit, en in de tussentijd is er verschrikkelijk veel gebeurd. Ze stond op het wereldwijd vermaarde showcasefestival SXSW, haar single met de Franse producer STWO werd gedraaid door Apple Beats One en belandde bovenaan de ranglijst van blog-aggregator Hypemachine, tijdschriften als FACT Magazine en The Fader plaatsten haar in de spotlight én ze nam afgelopen maand deel aan de vermaarde Red Bull Music Academy.

Daar werd haar de ogen nog verder geopend door de androgyne Britse muzikant Kindness. “Hij had de missie om al zijn fucked-up ervaringen - zowel persoonlijk als uit de muziekindustrie - op ons over te dragen, omdat hij het gevoel had dat jonge muzikanten dat móéten horen. Hij heeft daarin zijn hele ego laten varen.” Ook genderrollen spelen in dat verhaal een rol, een onderwerp dat Sevdaliza persoonlijk aangrijpt. “Hij was uit de kast gekomen, en dat kon kennelijk niet in de scene waarin hij muziek maakte. Een journalist heeft hem daarin keihard bekritiseerd, en daardoor is hij jarenlang gestopt met muziek maken. Sterker nog: hij is een hormoonbehandeling gestart om van zijn feminiene trekjes af te komen. Ik vond dat zó heftig om te horen. Uiteindelijk is hij ermee gestopt en heeft hij geleerd zichzelf te accepteren. Voor mij was het verhaal een coming home, ik vond het superreal.”

Met genderrollen speelt Sevdaliza ook in haar eigen werk. In de imponerende videoclip van The Valley speelt ze de rollen van allerlei vrouwen: kinderlijk in een gele slobbertrui, stoer in een latexpak en ook angstaanjagend in weinigverhullende sm-kledij of bikini met een soort cowboyhoed. Daar gaat ook haar nieuwe EP Children of Silk over. “Ik speel met het ideaalbeeld van de vrouw. Amandine Insensible gaat bijvoorbeeld over een statige, glazige ijskoningin. Het gaat over iedere vrouw willen zijn, maar tegelijkertijd geen enkele vrouw kunnen zijn. Iedereen heeft het gevoel dat hij of zij aan bepaalde verwachtingen moet voldoen, terwijl het de wereld misschien wel niets uitmaakt. Ik speel erin met de texturen van glas en huid. Alles is heel breekbaar, en tegelijkertijd dik en ondoordringbaar. Glas heeft iets afstandelijks, huid dan weer iets indringends. Beide elementen hoor je terug in mijn muziek.”

Nog altijd zijn het razend spannende melancholische elektronicaliedjes, maar op Children of Silk hoor je ook een meer klassieke achtergrond van romantische strijkers- en blazerarrangementen en ruimte voor piano. “Ik ben de laatste tijd geobsedeerd door chansons, soundtracks en filmmuziek”, vertelt ze. “Heb je Interstellar gezien? Die film vond ik niet zo, maar die soundtrack? Fantastisch! Heel veel drones, heel minimalistisch en razend spannend. Het was zó leeg dat ieder geluid een doel had, en zo kun je met minimale middelen grote impact maken.”

De ouders van Sevdaliza vluchtten op haar vijfde met haar van Iran naar Nederland, en in deze roerige tijden voelt het bijna noodzakelijk om daarover te praten, maar de zangeres vindt het lastig zich uit te spreken over de vluchtelingencrisis. “Ik voel me heel erg verbonden met iedereen die onrust voelt in de wereld, maar wil er tegelijkertijd voorzichtig mee zijn. Niet omdat ik bang ben gepakt te worden op mijn woorden, maar omdat ik als mens ook nietig ben en niet voor anderen wil spreken, ik wil geen woordvoerder worden.” Tegelijkertijd zou je haar natuurlijk ervaringsdeskundige kunnen noemen. “Tja, ik was heel klein. Mijn ouders zijn gevlucht, ik ben gewoon meegegaan. Ik hou liever de focus op waar het voor mij over gaat: de muziek. Ik kan niet zeggen: ik ben een ‘geslaagde vluchteling’ en weiger die rol te spelen, wat zijn die labels een onzin. Ik ben gewoon een mens.”