"I want to kiss you in a car that's crashing, so we will both die laughing", zinghuilt Majical Cloudz in de Janskerk. Op plaat zijn de liederen van deze Canadees (die al werkte met Grimes en tourde met Lorde) al behoorlijk pathetisch. Af en toe wil je zowat tegen hem schreeuwen dat hij zich niet zo moet aanstellen. Live heeft hij echter zo'n dwingende, heftige dictie dat je niet zou durven. Waar zijn laatste album Are You Alone? prachtig meandert, zitten er live bovendien veel meer climaxen in die gekke, minimale en meditatieve elektronische producties. En Welsh straalt zoveel spanning uit, zoveel ongemak. Zo nerveus balt hij continu zijn vuist en flitsen zijn ogen heen en weer. Wanneer een groots applaus hem ten deel valt, draait hij uit schaamte zijn rug naar het publiek. Juist die bizarre spanning maakt het optreden indrukwekkend. Na de show rent er zelfs een meisje - in tranen - op hem af om hem innig te omhelzen. “There’s one thing I’ll do if it ever goes wrong. I’ll write you into all of my songs. And if suddenly I die, I hope they will say: ‘He was obsessed and it was okay’”, zong hij even eerder. Nou Devon, als zo’n dramatisch verlopen relatie zulke indringende muziek tot gevolg heeft, is dat meer dan oké. (Timo Pisart)

Wat een beest. Maar echt. Nee, niet de drummer van Om, maar de jongen op rechts die de tamboerijn beroert. Nog nooit iemand gezien die zo vervaarlijk met het ding heen en weer zwaait, door de lucht jongleert en tussendoor met hetzelfde gemak de bedwelmende toetsenpartijen van OM speelt. Hij is het die de psychedelische stonerrock de groove én de spannendste melodieën meegeeft. Het trio uit San Francisco heeft al vijf albums uit, naast samenwerkingen met o.a. Six Organs of Admittance. In de groove incorporeert de band ook steeds meer Oosterse melodieën met tabla, fluiten en cello, die vandaag allemaal uit een doosje komen. Na een halfuurtje wordt de set wel wat eentonig en de riffs wat saaitjes, maar de band herpakt zich met een monsterlijk sterk slotstuk. Lazarus, heet het, en zo’n vijf minuten lang klinkt alleen een trage basgitaar - zonder drums dus - met daaroverheen een soort hoge, ijle Byzantijnse zang. Uiteindelijk barst dat nummer toch nog los met een daverende climax. Met albums als God Is Good en religieuze iconografie op de hoezen wil Om een spirituele ervaring nastreven. Met Lazarus stijgt de band daadwerkelijk op. (Timo Pisart)