LGW15: The Notwist is introvert én overweldigend

Duitse anti-helden flikken het weer

Atze de Vrieze ,

Enorme billboards hingen er in de straten van Berlijn toen een kleine twee jaar terug The Notwist hun achtste album Closer To The Glass uitbracht. Met andere woorden: ze zijn in eigen land een grote band, een act die meespeelt met de grote jongens. Niet gek voor een groep flegmatieke mannen die indierock met elektronische elementen maakt. Maar wacht eens, zeiden we flegmatiek? Alles om de introverte gebroeders Acher heen tintelt en fonkelt. The Notwist, wat is het toch een rare band.

Bij de bar klinkt het Duits, op het toilet Frans, en in de buurt van de merchandise tafel passeren twee piepkleine Spanjaarden met rappe passen. Le Guess Who? is dit jaar definitief een internationaal festival geworden. De laatste telling van de organisatie zegt dat de bezoekers uit 42 landen komen, waaronder vrijwel elk Europese land. Meest bijzondere act op de eerste avond is de legendarische krautrockband Faust, dat The Notwist als een extra luxe voorprogramma cadeau krijgt.
 
Het is alweer ruim een decennium geleden dat The Notwist met het album Neon Golden uitgroeide tot de belangrijkste band in zijn genre. Hits bevatte het album niet, zelfs niet in alternatieve kring, en toch bouwde The Notwist ook in ons land een heel goede reputatie op. Neon Golden vormt ook nu nog de basis van de set, met het titelnummer, het half gemompelde Pick Up The Phone, maar vooral met het meeslepend gespeelde Pilot, waarbij de jongste bezoekers zowaar hun technovuist te luist in steken. 
 
De connectie tussen The Notwist en Faust ligt vooral in het tweede deel van de meeste nummers, als drummer Andi Haberl ze vaart geeft. Hij is de belangrijkste kracht van The Notwist als liveband. Zonder hem zou de band nogal kalm en bedeesd klinken, met hem is het fel en soms zelfs dansbaar, met een enorme motorische drive. Hoewel het verleidelijk is om hedendaagse dance acts als referentie te noemen, grijpt The Notwist eigenlijk juist terug op de Duitse wortels van de elektronische muziek. Wat frontman Markus Acher mist aan uitstraling (hij oogt als een plichtsgetrouwe labmedewerker), wordt gecompenseerd door op het plafond gerichte zoeklichten en goed gedoseerde stroboscopen. 
 
Het blijft wonderlijk, deze band. Zo afstandelijk en onpersoonlijk, tegelijk zo intens en overweldigend. Je ziet het zelden in deze vorm. Het publiek hier lijkt aan het begin wat moeite te hebben contact met de band te krijgen, maar de volgestroomde zaal staat uiteindelijk op de banken als The Notwist eindigt met het kalme nummer Gravity. En zo hebben de anti-helden het net als op Best Kept Secret en Motel Mozaique weer geflikt. Een van die zeldzame bands die bijna dertig jaar op weg in zijn bestaan een flink deel van zijn publiek naar huis stuurt met de gedachte: goh, toch maar eens serieus in verdiepen.