Dekmantel Festival dag 3: Four Tet en Mano Le Tough de grote mannen

Het beste feestje is bij Hunee x Antal x Floating Points

Atze de Vrieze ,

Na een openingsavond in het Muziekgebouw en een gewaagde eerste festivaldag met verrassende gasten is het op dag 3 van Dekmantel meer 'business as usual'. Dat betekent zeker niet dat het saai of voorspelbaar is. Integendeel. De verrassing zit vandaag in de sets. Het werd de dag van Four Tet en Mano Le Tough, maar vooral de dag van de selectors.

Het is even na twee uur als Duitser Move D met de twee Israeliërs Juju & Jordash het podium beklimt. Samen heten ze Magic Mountain High, en hun bestaan is te danken aan Dekmantel. Move D is een vaste gast als dj, Juju & Jordash zijn met drie albums de belangrijkste act op het Dekmantel label. Sterker nog: zonder hen was dat label misschien wel nooit opgericht. Toen Dekmantel dan ook hoorde van de nachtelijke elektronische jamsessies in de studio van Move D in Heidelberg, ontstond het plan om dat ook op het podium te brengen. Magic Mountain High werd geboren, en is nog altijd een tamelijk unieke act in dit veld, omdat werkelijk alles live en geïmproviseerd tot stand komt.

Doodzonde dat ze vandaag op dat hoge mainstage staan, want als je één act op de vingers wilt kijken, dan is het deze. Wat we wel zien is dit: drie ruig ogende gasten die zonder elkaar aan te kijken patronen ingeven op drumcomputer, synths en gitaar, heel geconcentreerd, Move D met zijn eeuwige peuk nonchalant hangend aan zijn linker onderlip. Terwijl even verderop in de technotent Randomer al keihard staat te bonken, kiezen deze drie voor een trippy start van de dag, met een lichte piek een kwartier voor tijd. Waarschijnlijk zal bijna niemand ze aan het eind van de dag als hoogtepunt noteren, maar het blijft een heel bijzondere act.
 
Misschien is het de Gay Pride, die in volle gang is in het centrum, of de lange rij voor de poort, waar iedere tas binnenstebuiten wordt gekeerd, maar het lijkt vandaag iets trager op gang te komen. Anthony Naples (bekend van een album op Four Tet's label) staat in The Lab te vloeken als zijn derde plaat overslaan, maar hij ziet zijn publiek wel stilaan groeien. Zijn plaatkeuze is housey, elegant maar wel heel energiek. Het is zo'n dag dat Talismann je met diepe, broeierige techno probeert te verleiden in de tent, maar je toch bij het Red Light Radio pop-up podium blijft hangen, bij de zomerse klanken van Volcov.

Precies een dag waarop Mano Le Tough goed tot zijn recht komt. Op het hoofdpodium staat de Ier die via Trouw (waar hij zelfs resident werd) uitgroeide tot een household name in de Nederlandse scene. Hij laat ook nu weer zien waarom. Hij oogt een beetje afstandelijk in zijn hooggesloten witte hemd, maar zijn set is dwingend op een uitnodigende manier. Hoogtepunt is een epische track van Maceo Plex, Solar Detroit, net deze week uitgekomen en een geheide hit op de dansvloeren de komende maanden. Mano draait hem helemaal, acht, negen minuten lang met een prachtige break en stijlvol aanzwellende synths, laag voor laag. Hij besluit zijn set met DJ Koze's XTC, over het chemische goedje waarvan de geur in de zomerzon inderdaad rijkelijk van de lijven opstijgt. Een merkwaardige track met een spoken word tekst over meditatie, leugens, waarheid en openbaring. "I heard you say once that a lie is sweet in the beginning, but bitter in the end. In truth it's bitter in the beginning, and sweet in the end." Het gekke is dat de haast robotachtige delivery van de tekst heel bedwelmend werkt met de haast serene productie. Mooi einde van een sterke set.
 
Twee uur later begint Four Tet zijn set met Lata Mangeshkar, de Bollywood-zangeres die ook zijn laatste album zegende met haar stem. De Brit is de laatste jaren uitgegroeid tot een vaste waarde in de dj-wereld, mede door zijn originele platenkeuze en zijn enorm muzikale sets. Vandaag bouwt hij zijn set geduldig op. Hij zet voor het eerst aan met een Holden-remix van Andre Kraml, scoort met zijn eigen Glassbeadgames en haalt zijn vaste truc uit: eerst de Nigeriaan William Onyeabor, direct erna die track van Daphni met een Onyeabor sample erin. Opnieuw een heel sterke set, al moet je voor de grootste verrassingen verderop zijn. Want eigenlijk had Four Tet liever op het Selectors Stage gestaan, het mooiste podium van het festival waar je echt de meest verrassende en obscure dingen langs hoort komen. De Brit staat eerst verlekkerd te kijken bij Nederlander Young Marco, zo'n eclectische dj die echt alle registers open trekt, van Indiase tot Arabische tot Afrikaanse disco. Tracks waarvan je vaak absoluut niet weer kunt horen of ze nu in 1982 of 2015 gemaakt zijn, en bovendien nauwelijks shazamable.
 
Kort na zijn eigen set duikt Four Tet op naast Floating Points bij hetzelfde podium. Zijn goede vriend werkt samen met Hunee en Antal toe naar het slot van een vijf uur durende marathon, de langste set van het festival. Hunee en Antal zijn na hun set op Lowlands uitgegroeid tot een begrip in Nederland. In de slotnacht van Trouw vulden ze ook al met zijn tweeën zes uur lang de Verdieping, en vandaag maken ze het opnieuw waar. Ze hebben ongetwijfeld in de uren hiervoor de halve muziekgeschiedenis al omgekieperd - van Zuid-Amerika tot West-Afrika - maar de laatste anderhalf uur spat de ene na de andere rauwe houseplaat op je af. Dit podium werkt daar ook echt ontzettend goed voor. Het is compact, en het Function One geluidssysteem is er voor gemaakt om dit soort muziek hard en rauw uit te serveren. 
 
De silhouetten van de vier dj's zijn duidelijk te herkennen. Hunee gebogen over zijn knoppen. Hij laat ze niet los en durft nauwelijks op te kijken. Floating Points met de ellebogen gespreid, alsof hij de tunes hoogstpersoonlijk nog iets verder oppompt. Antal, die achter staat te dansen alsof ie weer twintig is, maar met elke plaat die hij oplegt bewijst over jaren muziekkennis te beschikken. Four Tet blijft links in de hoek hangen. Echt meedoen durft hij kennelijk niet aan, maar hij fluistert Floating Points wel in wat zijn laatste plaat moet worden. No way, is zijn reactie, no way. Als hij het uiteindelijk toch doet blijkt waarom: het is zijn eigen plaat, King Bromeliad. En bedankt, Four Tet, het is een van zijn beste, een lekker harde groove met losjes klinkende drums (zo op het gehoor echte ipv elektronische) een piano die zich voortdurend los probeert te wrikken. Onder paars verlichte boom is het inmiddels druk en klef, het publiek samengebracht in een soort fuik op weg naar de laatste plaat van de avond. Dat is uiteindelijk Nicolette Larson's Lotta Love, een popnugget uit de jaren zeventig. 
 
Daarmee is dag 3 van Dekmantel Festival 2015 helemaal af. Morgen nog een keer opladen voor de slotdag met o.a. Midland, Dixon, Nina Kraviz en Recondite.