Voordat ik naar New York vlieg ben ik in Parijs voor een fotoshoot van een magazine. Ik zit sinds kort in een nieuwe fase van reizen, interviews en shows onderweg naar de release van mijn album. Nogal een verschil met afgelopen vijf jaar. Mijn leven bestond uit elke dag naar de studio fietsen in Lichtenberg waar ik dag en nacht kon werken aan mijn muziek. Ik was veel op mezelf en kon doen en laten wat ik wilde. Ik heb nu ineens heel ander soort 'werk' gekregen, en het is een kunst om dicht bij mezelf te blijven.
Twee maanden terug verbleef ik in Williamsburg, Brooklyn en dat was erg aangenaam. Aangezien mijn meeste shows in Manhattan zijn, besloot ik te besparen op taxiritjes en een airbnb te huren in Soho. We moeten op elke cent letten, omdat deze trip al redelijk wat geld kost. Doel van deze reis is voor mij de Amerikanen te verleiden. Niet alleen on stage, maar ook in de studio, als producer en songwriter. Ik heb het er al meer over gehad. Noem het de 'Europese visie'. En dan heb ik het niet over de UK, maar Benelux, Frankrijk en Duitsland.
Thomas Azier tourblog: stylish in Soho, spelen met Woodkid, @ CMJ, LA en Parijs
Nederlandse Berlijner opent tour in Webster Hall, NYC
12van3voor12-act Thomas Azier opent zijn Amerikaanse tour doodleuk in de New Yorkse Webster Hall. De Nederlandse Berlijner opent een aantal data voor Woodkid, speelt meerdere shows op CMJ, zit dankzij Universal dichtbij het vuur in de studio, mijmert over het conservatorium in Nederland, vliegt door naar LA en Parijs en let ondertussen op de centjes. Een paar dagen later staat Azier voor zijn grootste publiek ooit: 7000 man in de Parijse Zenith en in Nederland gaat het van Noorderslag naar zijn eerste headlineshow op 21 januari in Bitterzoet, Amsterdam.
Dag 1. Parijs & Soho
Dag 2. NYC Webster Hall
Ik word om 4am wakker van de jetlag en lees mijn boek uit. Vanavond speel ik in Webster Hall. Niet de minste venue voor je eerste show in NYC. Het is de dag dat CMJ begint en ik open voor Woodkid. Ik voel druk opkomen. Ik sta namelijk alleen op het podium en heb de afgelopen twee weken mijn solo live-set geprogrammeerd. Het is de vraag of alles goed gaat werken. Ik heb geen tourmanager of geluidsman, dus mijn set moet dummy-proof zijn. De buurt waar ik zit voelt een beetje ongemakkelijk aan. Het lijkt alsof ze het leven hier in Soho allemaal iets te serieus nemen. Het ziet er iets té gestyled uit, de mensen, de winkels. Alsof je op een filmset rondloopt.
'Effortless' is een woord wat ik vaak gebruik in mijn werkproces, in de studio of in songwriting. Berlijn is redelijk effortless. Misschien omdat er geen geld is. Ik wacht op mijn interview met 3FM in de middag terwijl ik over Bowery loop. Als het belletje dan uiteindelijk komt hoor ik weinig van de dj aan de andere kant vanwege het verkeer. Een paar uur later zit ik te wachten op de show. Het is uitverkocht. Ik loer uit het backstage raam en kijk neer op een volle zaal. Staat mijn computer nog aan? Wat doe ik als m'n Maschine uitvalt?
Ik ben gespannen voor vanavond. Ik kijk in de spiegel en zie er witjes uit. De angst is als een ijzeren hand die mijn hart vastgrijpt en knijpt. Als ik naar beneden loop, denk ik aan de aanwijzingen die ik de lokale lichtman heb gegeven. Heeft hij het onthouden? Hij leek niet te luisteren. Ik heb hem gezegd zo MINIMAAL en DONKER mogelijk. Dit is mijn manier om indruk te maken op het publiek t.o.v. de enorme productie van Woodkid. Ik doe mijn oortjes in en hoop op het beste als ik het podium op loop. Dan valt alles van me af en gaat alles op de automatische piloot. Het voelt natuurlijk. Alle angst is weg. Het voelt goed. Ik laat het gaan en het is zo voorbij. Ik doe één oortje uit na het laatste nummer en hoor een enorm applaus. Als ik wegloop blijven ze schreeuwen. Ik realiseer me dat ze de meeste nummers niet eens kennen, want ze zijn nog niet uit!
Dag 3. Highline Ballroom
Als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar, is het om je set zo simpel mogelijk te houden. Je moet in 15 minuten kunnen opbouwen, waar dan ook, guerilla style, je moet met je setup kunnen vliegen en het moet snel heel goed klinken. Het is de enige manier om met kleine budgetten door grote tours heen te komen. Samen met Robin Hunt, maatje in de studio hebben we de afgelopen weken de boel zo simpel mogelijk geproduceerd en ik heb het geprogrammeerd.
Ik speel een show in Highline Ballroom samen met vier andere bands, waaronder Au Revoir Simone. Een soort Beach House. Ik hoor een paar goede songs tegen het einde van hun set. Ik merk dat ze veel analoog spul hebben. Ze lopen af en aan naar hun geluidsman en klagen over het geluid. Hun setup lijkt te gecompliceerd voor een avond als deze en het is lastig om in de set te komen.
Dag 4. Soho House
Ik slaap weinig. Ben gevraagd om vanavond een set te spelen in Soho House na het bescheiden 'succes' van de supportshow in Webster Hall. Soho is een privéclub voor mensen uit de entertainment-industrie. Klinkt verdacht. Als ik binnenkom in mijn zwarte bomberjas voel ik mij een beetje uit de toon. Jong geld. Jongens in dure pakken kopen brandy aan de bar. Gelukkig is Sander Houtkruijer met mij mee, hij is een soort klankboord voor me, we praten veel over muziek en kunst en hij regisseert alle muziekvideo's etc. We lachen om de situatie waar we in zijn beland. Ik zet mijn spullen op en zie iedereen geïrriteerd kijken als ik een korte soundcheck doe. Een jazz-duo speelt Autumn Leaves op een vleugel en trompet. Ze komen nauwelijks boven het Amerikaanse geknauw uit. Ik herinner mij dat ik met zestien jaar toelating deed met eigen werk aan het conservatorium in Nederland. Ik werd niet toegelaten. De commissie vroeg zich af of er überhaupt ruimte was om te 'groeien'.
Misschien heb ik nu wel de beste dag van mijn leven. Ik besluit om iedereen wakker te schudden en knal mijn geluidskaart 10db harder. Dat had de lokale geluidsman niet verwacht en iedereen schrikt wakker. Het moet zachter zegt de clubmanager. Ik hoor hem niet en zet alle volumes op max. Ik speel een korte set en kijk naar de verwarde blikken van het kraagjes dragende publiek. Er is één meisje dat uitbundig danst. Het is Rita Ora.
Dag 5. Club Delancey
Ik begin vertrouwen te krijgen in de liveset en heb zin in mijn laatste show. Eindelijk weer een kleine club, een gore kelder, zoals ik begonnen was in Berlijn. De Delancey heeft twee verdiepingen. Boven staat het vol discotheekvolk en Enrique Iglesias' 'Tonight I'm fucking you' schalt over de speakers. Aan de zijkant van de club zijn er de Amerikaanse VIP-booths waar je 500 dollar voor een fles vodka moet betalen. Beneden in de kelder spelen er negen bands en er is geen soundcheck. Ik besluit mij toch even voor te stellen aan de lokale geluidsman. Hij heeft een moeilijke naam dus ik noem hem maar Barry. Barry vertelt me dat hij 25 bands heeft spelen en geen tijd heeft om dingen door te spreken. De avond begint en ik schrik van de kwaliteit van de bands.
Onverwachts komt Nick Helderman langs en ik ben erg blij hem te zien. Ik sta inmiddels al 5 uur in de club, want er is geen backstage. Buiten maakt hij een paar foto's van me en we praten over de kwaliteit van de bandjes binnen. Mijn speeltijd loopt uiteraard een aantal uur uit met het gevolg dat ik pas rond een uur of 2 op het podium sta. Gelukkig is Nick gebleven. Tegen de tijd dat ik op mag opbouwen is Barry mij al vergeten. Nadat ik hem uitgelegd heb wie ik ben, bouw ik snel op. Ik geef die avond onverwachts de beste show die ik in tijden gespeeld heb. Het geluid is snoeihard, ik hoor weinig, mijn mic feedbackt en ik speel een korte maar harde set met mijn wat meer donkerder werk. Het lukt me om in een soort trance te komen waarin ik alles kan loslaten. Hoe ik mij beweeg, gedraag op het podium, het doet er allemaal niet toe. Het voelt goed, ik was dit even kwijt.
Dag 6. Roosevelt Island
Ik doe een interview en fotoshoot voor een muziekmagazine uit NY. Ze zagen mij onverwachts live gisteravond en waren onder de indruk. Ik heb zo'n enorme kater en maar zo weinig geslapen, dat ik zo nu en dan een lange pauze inlas om even adem te halen. Ze nemen mij mee naar Roosevelt Island, via een kabelbaan van Manhattan. Het uitzicht is adembenemend en de frisse lucht op het eiland doet me goed. Als het donker wordt ga ik naar het appartement en val met mijn kleren aan in slaap.
Dag 7-10. Republic Studios
Ik zet mijn gear op in de studio van het Universal gebouw. Aangezien ik sindskort getekend ben bij Republic Rec. heb ik nu de kans om met nieuwe artiesten te werken als songwriter/producer. Dat is waar ik al een tijd naar zocht en heb de laatste keer dat ik hier was, een goede connectie gekregen met Pete van Until The Ribbon Breaks. Naast ons werkt Angel Haze die net de KILLER track Echelon gereleast heeft. Ik zit hier dicht bij het vuur en dat is voelbaar. We hebben de aankomende week om te werken aan exciting materiaal en besluiten ons niet teveel regels op te leggen. Geen deadlines, alleen zoeken naar nieuwe sounds, vibes die spannend zijn. We verzamelen dagen lang zoveel mogelijk ideeën. Het is heerlijk om nieuwe inspiratie op te doen. Doordat ik vijf jaar erg diep in het creatieve proces zat, merk ik dat ik goed kan helpen in het werkproces van anderen. Mijn album is nu klaar, maar begint nu pas op zijn plek te vallen. Aan het begin focuste ik mij vooral op songwriting en later op productie. Pas nu ben ik er klaar voor om nog meer regels los te laten. Nog meer naar essentie te zoeken, visie te vormen. Andere artiesten helpen met zoeken. Ik word intens gelukkig van in de studio zijn, meer zelfs dan op een podium staan. Er is zoveel te ontdekken en dat is ook precies wat ik wil.
Dag 11. Los Angeles
Ik werk in de morgen aan de laatste dingen met Pete en neem in de middag een vlucht naar Los Angeles. Ik verblijf bij Robert Coppola Schwartzman, een vriend van me. Robert komt uit een kunstenaarsgezin en is heel gastvrij. Hij sprak mij twee jaar geleden aan in Berlijn toen ik wat zat te eten bij White Trash Fast Food. We hebben sindsdien contact gehouden. Die avond ben ik echt een beetje moe van alles en val in slaap na de soundcheck. Ik speel met Woodkid in het bekende Fonda theater en op een of andere manier ben ik er niet helemaal bij die avond. De show gaat 'ok'. De volgende morgen neem ik een lange vlucht. Ik besluit een slaappil te nemen; ik ben hier normaal niet van, maar het lijkt de enige manier om zo snel mogelijk te wennen aan de nieuwe tijd. Ik kom aan in Parijs en heb nog een paar interviews en radiodingen de dagen erna.
Dag 15. Palais de Tokyo, Parijs
Het voelt lang geleden dat ik in de studio van Robin en mij was. Mijn bandleden Robin & Richard zijn naar Parijs gevlogen voor een show in het fantastische museum Palais de Tokyo en ben blij ze te zien. Er is een nieuwe venue geopend in het museum en ik speel op de opening. De ingang lijkt verdacht veel op een typisch Berlijnse club. Het publiek is lastig die avond maar de show gaat goed. Ik heb zin om weer naar Berlijn te gaan. Heb zoveel muziek in mijn hoofd en schetsen op mijn computer die ik moet uitwerken! Blijf nog in Parijs vanwege een show in Zenith over een paar dagen. Mijn grootste publiek ooit denk ik, 7000 man, wederom openen voor Woodkid. Ik besluit ook deze solo te doen om verschillende redenen. Ik ga voor kort en krachtig.