Door de jaren is de organisatie van het North Sea Jazz festival steeds minder de nadruk gaan leggen op jazz en op zoek gegaan naar de randen van het genre. Soulmuziek is inmiddels een van de vaste waarden van het festival en dus is het niet verwonderlijk dat dit jaar de naam van Cody Chesnutt op de poster prijkt. Zijn show zou wel eens een van de hoogtepunten van deze editie van het festival kunnen worden.

Landing On A Hundred heet het album uit 2012 waarmee de 45-jarige Amerikaan op het ogenblik de wereld verovert. Het is een prachtig album vol rijk georkestreerde soul en kan wedijveren met het beste werk van Al Green, Curtis Mayfield en Marvin Gaye. Dat Landing On A Hundred prima recensies kreeg, is logisch. Maar dat het album vervolgens geen gemeengoed werd, is opmerkelijk.

I was a dead man, I was asleep
I was a stranger in a foreign land, til I met thee
De eerste regels van ‘Til I Met Thee’, het openingsnummer van het album, laten direct een andere Chesnutt horen. Hij is niet meer de jongen vol branie van tien jaar terug, toen zijn debuutalbum verscheen en het liedje ‘The Seed’ door de hiphoppers van The Roots werd gerecycled tot een wereldhit. Chesnutt: ‘Het machismo uit die tijd is nu helemaal verdwenen. Het was voor mij een openbaring, deze nieuwe richting. Eigenlijk had ik het zelf niet direct door. Ik had het er met de producer over na de eerste beluistering van de plaat. Hij zei: er zullen mensen teleurgesteld zijn, omdat het opscheppen is verdwenen. Ik ben daar juist blij om. Landing On A Hundred is de plaat die ik moest maken van mijzelf: eerlijk en reflecterend. Waar sta ik nu in het leven?’

Frustratie
De muzikale carrière van Chesnutt was tot dusver bijzonder te noemen. Als gretige jonge hond verliet hij ooit met zijn band zijn geboortestad Atlanta om het te maken in Los Angeles. Jaren van investeren zouden eindelijk zijn vruchten afwerpen. Maar daags voor een album zou verschijnen, werd de band gedumpt door het platenlabel. Multi-instrumentalist Chesnutt bleef alleen achter en schreef in korte tijd alle frustratie van zich af in 36 liedjes die hij eenvoudig in zijn slaapkamer opnam. ‘Ik wil het geen depressie noemen, maar ik voelde mij niet goed. Ik wilde alleen maar muziek maken. Een plaat maken? Daar dacht ik niet eens meer aan. Alleen maar creëren, creëren, creëren.’ The Headphone Masterpiece, waarop dus ook ‘The Seed’, werd door Chesnutt zelf uitgebracht in 2002. Dat vooral drommen blanke kids voor het album vol neo-soul, pop en rock zouden vallen, had hij niet voorzien. ‘Ik wilde mijn muziek gewoon uitbrengen. Ik weet wel dat ik veel mensen met het album inspireerde die zelf vol liefde met muziek bezig zijn. Het gaf ze de kracht om hun eigen muziek op een eenvoudige manier uit te brengen.’

Familieman
Het succes van het album zorgde ervoor dat Chesnutt wat rust kon inbouwen en zelf zijn pad kon uitzetten. Het duurde dus tien jaar voordat er een opvolger van The Headphone Masterpiece kwam. ‘Ik spendeerde de meeste tijd aan het dagelijkse leven. Ik heb twee kinderen en ben een echte familieman. Sinds 2003 wonen we in Florida. Mijn vrouw komt daar vandaan. Ik kookte veel en zorgde voor mijn gezin. Ik moest ruimte in mijn hoofd maken. Nieuwe ruimte. Een nieuw perspectief. Ik ben gegroeid en luister op een nieuwe manier naar muziek. Ik wilde nummers schrijven waar ik alles in kwijt kon. Ik wist niet dat het zo lang zou duren. Vijf jaar geleden kwam al mijn schrijfwerk bijeen. Ik was met verschillende concepten bezig, maar ineens was daar de vorm; een rode draad.’ Chesnutt ging vervolgens met zijn band de studio in en pendelde op en neer tussen Memphis, Londen en Keulen om het album steeds weer een extra laag te geven. ‘Het was niet moeilijk om de rauwe sound van mijn debuut los te laten. Ik wilde juist alle remmen los gooien en een rijk album maken. Zowel in taal als in geluid. Alle albums waarmee ik in de jaren zeventig ben opgegroeid, hadden dit soort rijke strijkersarrangementen. Dat raakte mij altijd. Gelukkig is het ons ook gelukt om het niet al te gepolijst te maken.’

Waarheid
Uiteindelijk was daar na twee jaar Landing On A Hundred. De titel refereert aan de uitdrukking ‘keeping it one hundred’, de waarheid vertellen.
Chesnutt: ‘De waarheid is voor mij nog steeds een evolutie. Ik toon mij op het album kwetsbaar. Kinderen maken het verschil. Ik vertel mijn vrienden nu dat ik op het podium dezelfde man wil zijn die ik thuis ben: ik vloek thuis niet en ik heb geen hiphop-houding tegenover mijn kinderen. Ik wil geen dubbelleven. Nu breng ik op het podium waar ik echt in geloof. Het gevolg is ook dat mensen nu veel meer open tegen mij zijn.’

Maar er zal een dag komen dat Chesnutts zoon van negen jaar The Headphone Masterpiece, vol vuilbekkerij, uit de kast trekt en opzet. ‘Hij weet dat het bestaat. Ik heb hem uitgelegd dat er teksten zijn waarvan ik denk dat ze ongepast zijn voor jochies van zijn leeftijd. Daar is hij al geschokt over. Hij vraagt mij dan: gebruik je vieze woorden? Ik heb hem uitgelegd dat ik taal gebruik op het album die ik nu niet meer gebruik. Nu laat ik alleen de liedjes horen die gepast zijn.’