Het is "drive day". We rijden 10 uur naar het noorden tot het uiterste puntje van Mississippi, met Austin in de rug. Met twee auto's deze keer. Manager en rots in de branding Niels Post rijdt ook mee. Route 35 van Austin naar Dallas is een rotweg. File, rijden, file, rijden, file, rijden... Ook gaat de weg constant langs steden. Geen verlaten 80 miles per hour asfalt.
Het wordt kouder en bewolkter richting de grens van Texas naar Arkansas. We zijn gebronsde rockers in een Chrysler minivan op weg naar de laatste week van de tour. Er word weinig gesproken. iPads en koptelefoons maken de dienst uit. Ik heb honger maar we lopen achter, er is geen tijd voor een lunch-stop. We willen nog wel voor middernacht in ons motel zijn.
Om ons heen ziet het er uit als Congolese savanne op een groen voetbalveld. Er gebeurt weinig hier in noordoost Texas. Het aantal Texaanse vlaggen en stars and stripes wordt minder. Het internet in de auto heeft ook geen bereik meer... Ik zet ook maar mijn koptelefoon op en de iPad aan.
"Houdt over 300 mijl rechts aan" vertelt de TomTom. Da's dus vijf uur rechtdoor rijden, met tussendoor een tussenstop voor een Whopper. Jacco drinkt voor het eerst rootbeer omdat de Beach Boys er over zingen en krijgt het amper weg, zo smerig is 't. Nummer 21 op de Satelliet radio. Little Steven's Underground Garage is de soundtrack van de laatste paar honderd miles. We rijden kort door Memphis en belanden laat en moe bij ons hotel.
Jacco Gardner in de VS: tourdagboek 4
Van SXSW via het doodse Detroit terug naar New York
Na een vreselijk drukke maar succesvolle week in de hitte van Austin, Texas, laten Jacco en de Gardners SXSW achter zich. Op naar het laatste stuk van de tour, langs onder andere Chicago, Detroit en New York. Drummer Jos van Tol schrijft, gitarist Keez Groenteman fotografeert de route terug naar huis.
Zeven uur asfalt voor we bij de gig zullen aankomen. We rijden door het niemandsland dat zich bevindt op de hoeken van Arkansas, Missouri en Illinois op weg naar Indiana. Duisternis door regen, onweer en storm. We spelen vanavond in Bloomington.
We komen een uur te laat aan bij The Bishop. Of vier uur te vroeg. Plannen, soundchecken en voorbereiden doen ze hier niet zo aan. Het feit dat wij op tour zijn met onze geluidstech Jasper Verhulst is een heel ding geworden op SXSW. Mikal Cronin schijnt gezegd te hebben dat hij het geluid wilde van Jacco Gardner "only ten times as loud!". Een eigen geluidstech meenemen met je band is heel ongewoon in Amerika. Daarbij helpt het ook niet echt dat de technici van de venues zelf over het algemeen niet de meest hardwerkende types zijn. Wij maakten met onze sound indruk, en het zou heel goed kunnen dat er volgend jaar meer bands met tech op tour gaan!
We luisteren voorprogramma's Thee Open Sex en The Mallard door een speaker die zich in het barretje naast de zaal bevindt. Het zal weer een snelle linecheck worden, maar de ervaring zal ons wel weer redden vanavond. Het is best druk voor een maandagavond in Bloomington, we zijn erg benieuwd. De show gaat zoals het hoort, wel wat onwennig na het zomerse festival gevoel. Er is een kleine veertig man komen opdagen en de venue doet denken aan de shows die we nog aan de West-coast speelden.
Jacco voelt zich een beetje slapjes en ziekig. Om zijn stem te sparen slaapt hij vanavond in een hotel. De rest van de band rijdt met ene Mike mee -een grote harige rocker- die ons naar zijn "studio" brengt. Uit ervaring gaan we er al vanuit dat dit een klein koud kamertje met "slakken op het behang" zal zijn. Niets is minder waar. We belanden in een complex van iemand waarvan we niet weten wie dat is. Er is een ruimte om te hangen met daarnaast een grote zaal met daarnaast veel oefenhokken. De mixingroom is al meteen een spring in 't oog. Er staat onbekende Russisch analoge apparatuur, die er beeldschoon uit ziet. Een mixer en effecten die niemand ooit gezien heeft. Wat jammer dat Jacco dit niet kan zien. Morgen helaas weer op pad dus, maar vol energie nog richting Chicago. Weltrustenkusjes!
In heel Amerika -welke staat dan ook- stikt van de roofvogels langs de highways. Grote zwarte vliegers die duidelijk herkenbaar zijn op grote hoogte. Spanwijdtes van 2 meter of meer. Ze zijn op jacht naar het kleine grut tussen de bomen, misschien tussendoor eten van de roadkill dat zich ook overal bloederig langs de weg bevindt. Het nationale symbool van de zeearend is een terechte.
We komen aan in Chicago in het fijne stulpje van -daar heb je ze weer- Bill en Lisa Roe van Trouble In Mind. We ontmoeten Arthur (jochie van 10 maanden), Ronnie (meisje van bíjna 4) en Banjo (tekkel van 6 jaar oud) en hebben een paar uur de tijd voor een "normaal" leven. We genieten van de bank en de wilde kinderen. Even een echt bezoekje. Jacco speelt met Banjo en drinkt gemberthee. Hij voelt zich beter, maar de stem is nog steeds pijnlijk.
Onderweg naar The Empty Bottle, de venue, worden er wat klassieke hardcore bands opgenoemd uit de oude Chicago scene. Op de deur van de Bottle staat met krijt geschreven wie er vanavond komen: "EMPTY BOTTLE Tuesday 3/19, 8:30 PM, 10 dollars JACCO GARDNER / MMOSS / BELIEFS / DJ PSYCHED ALEX + LSDINO" We eten pizza Chicago-style. Da's pizza met centimeter bodem, centimeter worst en centimeter saus. Makkelijk, lekker snel vol. Hoewel: wijze mensen vertelden mij "eating is cheating" dus bestel ik voor mijn consumptiebonnen bourbon glazen, goed gevuld.
We hangen in een kelder. Pizzadozen. Bandleden. Rookwalmen. Mensen die we niet kennen voelen als vrienden. Vriendschap maak je makkelijk als je zoveel mensen ontmoet. "Yeah, I have Facebook!" We spelen sterk, de andere bands ook. De zaal is afgeladen. Chicago -de stad van Trouble In Mind- weet Jacco te vinden. Vlak voor de show werden we er aan herinnerd dat we morgen ochtend vroeg een radiosessie hebben vanaf 7 uur. Dus veel nazitten is er niet bij. Rond 1 uur pakken we in en rijden we naar Bill en Lisa's huis. Snel matjes opblazen, er is maar 4 uur slaap.
Op de Navy Pier aan Lake Michigan zetten we de auto neer voor de deuren van Chicago Public Media. Op de tweede verdieping bevindt zich de studio van WBEZ. Nogal luxe. Een studio zoals die ik ken van de band-op-radiofilmpjes vanuit Abbey Road Studios op YouTube. Meteen zin, ook al is het 8 uur in de ochtend. Jacco's stem is er slecht aan toe. Hij drinkt thee en zuigt aan citroenen. Ik speelde perfect van de eerste tot de -well- één na laatste noot; die kwam namelijk een halve seconde te laat. Een zucht galmde door de studio, mixingroom en kantoorcomplex. Live on air. Natuurlijk hoort niemand er wat van.
Het noorden is bereikt. Het sneeuwt hier. De 30 graden van Austin zijn ver weg. Vandaag rijden we 400 mijl vrijwel rechtstreeks naar het oosten. Naar Cleveland, Ohio. Overal in de US is het snelheidslimiet niet zo streng. In de meeste staten word er 5 tot 10 mijl per uur harder gere... Oh, shit. Zwaailichten... We worden aangehouden midden tussen de landerijen van Ohio. Ik zet de auto veilig neer op een resting place en wacht op de agent die naar mijn deur komt lopen. Ik draai het raampje maar alvast open in afwachting van het ergste. (We zijn al zo vaak gewaarschuwd voor de US Police.) Het -onaangebroken- sixpack bier verstoppen we ook maar voor de zekerheid. "What's the hurry?" vraagt de gelukkig vriendelijke diender (ACAB!). Ik leg rustig uit dat ik geen haast had en dat we uit Amsterdam komen. Onderweg van Chicago naar Cleveland. Hij laat ons gelukkig gaan met een waarschuwing. Cool, maar ik ben wel meteen weer wakker voor de laatste 2 uur rijden.
We komen aan in Cleveland op het Case Western Reserve University. We luisteren naar voorprogramma Outer Minds vanuit de kantine waar we studenten-burgers en -pizza eten. Het gaat flink los dus we verwachten een goed publiek. Helaas spelen we voor een student of 20 die meer geïnteresseerd zijn in het bier aan de bar terwijl ze een sportwedstrijd kijken dan in de show. Dan maar voor het geld zou je denken. Maar belastingen op de cheque via zo'n school kunnen ook roet in het eten gooien zo weet een lid van Outer Minds te melden: "Uncle Sam gotta get his piece of the money..."
We sliepen lang en goed uit. Elf uur slaap was geen enkel probleem. Tenminste voor sommige van ons. We zijn er deze tour achter gekomen dat ik een flinke snurker ben. Dus in de vroege ochtend fungeerde ik als goede wekker voor mijn twee kamergenoten. Jacco is ook goed uitgeslapen. Hij is een stuk vrolijker en actiever in de auto naar Detroit.
Detroit ligt voor ons weer een stuk terug. We rijden zo'n twee en een half uur terug richting het noord-westen vanuit Ohio. Onze bestemming vandaag is het meest noordelijke punt van de tour. Sneeuw ligt langs de wegen en de bewoners van dit gebied zijn kalm. Een contrast met de paniek van twee weken geleden rond Washington, veroorzaakt door slechts de géur van sneeuw.
We rijden het centrum van het financiële vacuüm in. Troostelozer zal je het niet krijgen. Complete blokken van massale fabrieks- en kantoorpanden staan leeg. Letters er op geschreven van meters groot met geklaag "Money 4 Droid". Overal lege huizen. Het wordt stil in de auto. We hebben een paar uur de tijd te doden. Liever niet.
We drinken koffie in een koffietent dat te veel ruimte heeft en daarom een theater ingebouwd heeft. We rijden over verlaten vierbaans kruispunten. Zo'n tachtig procent van alle hoogbouw in downtown staat helemaal leeg. We zien veel zwervers en mensen met echte rotklusjes in de sneeuw. We eindigen in de warme auto bij onze slaapplaats in een uitgestorven spookstraat. Tegenover Hotel Yorba, bekend van de White Stripes (van origine uit Detroit. Onze gastvrouw zat nog met Meg White op school.) Gelukkig valt het huis waar we voor stoppen mee: Alle ruiten zijn tenminste nog heel.
We lopen een klassieke Lebowski-stijl bowling bar binnen om daar pizza te eten. We spelen in The Garden Bowl, het podium is nog niet te zien. We zien wel wat speakers hangen boven te tafel. Blijkbaar eten we nu waar zo het podium is. Of de vloer. We zien wel al gezinnen met (witte) kinderen die de ellende buiten proberen te vergeten op de bowlingbaan. (Zwarte kinderen spelen hier denk ik met stenen)
French Method speelt. Een slechte versie van de oude The Soft Machine, maar wel heel leuk. Volgens ons één van de verfrissende bands die we hebben gezien deze tour. Palaces is een band die geheel in de naar shoegaze geëvolueerde 80s revival past. Helaas werken ze met een Ableton laptop als ritmisch onderpand. Eigenlijk past bij zo'n band veel beter een live drummer. Waarom gebeurt dat toch? Een mondiale drummersschaarste? Dacht het niet.
Het publiek hangt aan de bar, zit aan tafels. Ook hier staat de basketbal van ESPN weer aan. Totdat wij beginnen. Mensen komen aandachtig luisteren. Achteraf horen we dat er veel mensen in Detroit ons hadden ontdekt. Er wordt over ons gepraat... De toer werpt dan toch écht z'n vruchten af, denk je dan toch he.
Nog twee shows voor de boeg. Nogmaals Cleveland morgen, en dan de grote eindknaller in US-"thuishaven" New York City...
Ik sta op met een zwaar gevoel in de maag. Misschien slaat de vermoeidheid meer toe in mijn geestelijke gesteldheid dan in het fysieke. Gisteren bleek toch wel leuker te zijn geweest dan ik dacht. We hebben de dag afgesloten op een bowling baan en de rest van de band heeft één van de tofste dagen van de tour meegemaakt. Dat krijg je met zo'n zonnebril.
We halen wat eten bij de Whole Foods en rijden op ons gemak richting Cleveland voor onze tweede show daar. Onderweg moeten we tanken. We draaien als vanzelfsprekend de auto voor de pomp. Daarbij raakten we onverwachts een stoeprand die zo'n 20 centimeter boven de grond verstopt lag. De auto sprong een stukje op zij en leek bij neerkomen een stuk schever te staan. De linker voorband liep sissend leeg. Staan we dan, midden op een onbekende parkeerplaats in Ohio. Gelukkig is Jasper G., onze technicus, stoer genoeg om meteen actie te ondernemen. De Chrysler is voorzien van alle nodige gereedschappen. Halverwege het aanrommelen met de krik reden er ook nog een paar Amerikaanse jongens langs die ons graag willen helpen. Zo gaat dat in de US. Ze bleken mechanic te zijn en spelen in een hardcore bandje. Helaas nog op de middelbare school. Dus touren mogen ze nog niet. Wel bands helpen met het vervangen van banden, zo blijkt...
The Happy Dog staat bekend om zijn Hot Dog's. Dus die eten we in de Basement. Het is best een grote en nu al goed gevulde venue. We horen voorprogramma Extra Spooky hard uit het trapgat van boven schallen. De hotdogs kunnen zelf worden samengesteld met een lijst van 50 ingrediënten. Daarbij konden we ook een sidedish bestellen (patat of tatortops met saus of kaas). We deden maar wat, dus de uiteindelijke gerechten liepen uiteen van vet, ranzig tot hartaanvallend goed.
Het tweede voorprogramma The Houses horen we naar beneden schallen. "Weer een riffende gitaarrockband!" roept Jacco sarcastisch. We zijn niet verwaand. De kwaliteit is alweer erg hoog vanavond. We moeten de auto uitladen en direct opbouwen. Door file en de lekke band zijn we flink te laat gekomen.
En dan sta je daar. Voor de tweede keer in Cleveland, Ohio. In een grote gezellige tent, maar toch hotdog bar. En we spelen. We spelen de beste show van de hele tour tot nu toe. En dat is dan de één na laatste. In een korte set van dertig minuten spelen we elke noot perfect. Terwijl ik dit schrijf komt Janet naar mij toe. Een jongen die ergens tussen de twee sexen rondzweeft. Wel borsten, unisex kleding en mannelijk gezicht met heavy-metal haar. Ze stotterde erg maar kwam toch vertellen hoe ontzettend tof ze de show vond. We hadden haar maand gemaakt zo zei ze. We zagen het wel, ze stond helemaal uit haar dak te gaan vooraan het publiek.
Inladen. Rijden. Naar Pennsylvania. De laatste staat die we gaan doorkruizen. Onderweg pakken we een motel. Ook de laatste.
We rijden door de Pennsylvaniaanse alpen van Amerika. Zo'n 650 kilometer rechtdoor over Interstate 80 naar New York City. Tanken kost hier omgerekend drie Euro-kwartjes per liter. En dan rijdt deze auto ook nog best zuinig.
Heel bijzonder om New York City weer in te rijden. Zesentwintig dagen geleden kwam hier ons vliegtuig aan. We zien de skyline weer waar we mee begonnen. De eerste van zovelen, maar toch de mooiste. Miles Davis' Kind of Blue is de soundtrack. We zijn even klaar met alle 50s en 60s pop, even aan de jazz.
Tijdens het uitpakken van de spullen komen we de band Sinkane tegen die op ons al veel indruk had gemaakt op SXSW. Zij spelen de late show, wij de vroege. We hebben onze eerste echte soundcheck deze tour. We krijgen uitgebreid de tijd de zaal en apparatuur te leren kennen. Goed voorbereid vertrekken we voor een -hoe kan het ook anders, het is New York- burrito om de hoek bij San Loco.
Als we terug komen speelt MMOSS al. Ons terugkerend en oh zo rockend voorprogramma. We sluiten zelf de tour af in stijl. Een volledige set, hoge kwaliteit en een volle Mercury Lounge die uit zijn plaat gaat. Veel mensen zijn voor Jacco gekomen. Het voelt als een beloning na het harde werken deze maand. We zijn helemaal stuk. Maar zoals het hoort moet er de laatste avond gefeest worden. Denk ik...
We installeren ons in het huis van Amy en Matt in Brooklyn. Het voelt haast als thuiskomen, we hebben in deze straten weken terug nog rondgezworven. Nu kennen we het hier wel.
We vertrekken naar Brooklyn Bowl. We staan op de lijst en krijgen VIP bandjes. Ja, dit gaat een goede laatste avond worden. Grote bekers bier, whisky en tequila shots. Brooklyn Bowl is een uit de kluiten gewassen bowlingbaan. Jasper Geluk -de geluidstech- weet het nog te schoppen tot de finale van de dancecontest. De avond staat in het teken van de seance waarin de geest van Jim Morrison zou worden opgeroepen. Ian Svenonius, de schrijver van Supernatural Strategies for Making a Rock 'n Roll Group, zou de geestoproeping begeleiden. Helaas was het boek leuker dan de chaotische vertoning op het podium.
We sluiten af met een sessie bowlen. Jasper wint, Jacco wordt tweede. We stoppen ons vol met het laatste lekkere eten van de reis. De beste snacks die je maar kan krijgen. Vol en dronken lopen we naar het slaapadres. Nog één borrel en dan slapen. Over vier uur gaat de wekker weer.
De tour eindigt waar deze begon. We worden wakker op Devoe Street. Daarna rijden we weer langs Michelle van Panache Bookings om het kleine restje van de merchandise terug te geven. Tijdens deze tour zijn alle LPs verkocht (de laatste ging gisteravond in Mercury Lounge van de hand). En een handjevol CDs is er nog maar over. We zetten de auto neer in Jersey City voor het pand van WFMU. We spelen nog één laatste uitgebreide radiosessie voor we vertrekken naar het vliegveld.
De sessie gaat super strak. De koffie kickt er goed in en we spelen gefocust en foutloos. Goed interview, ontbijt en t-shirt gekregen; WFMU is cool. Onderweg moeten we nog even langs de Mercury Lounge om een vergeten bassdrum-pedaal op te halen. En dan off to JFK! De koffers zijn gepakt.
Ook al zijn we twee uur te vroeg, voor zo'n vlucht blijft het stressen. Op de heenreis haalden we nét de vlucht. Het lijkt haast alsof men voor een vliegtuig nooit op tijd kan zijn. Nu is er meer tijd. Genoeg om nog flink wat teugen uit de fles Jack Daniel's te nemen en daarna achter te laten op een willekeurig toilet voor de vinder. (Ik blijf vliegangst houden) We zitten en chatten met vrouw en kind. "We komen er aan! We hebben Amerika wel gezien."
De Amerikanen maakte het ons (natuurlijk) nog even lastig met de bagage, maar we zitten in de Boeing 777 op weg naar Amsterdam. We hebben in totaal 21 staten bezocht, 28 dagen gereisd, 28 shows gespeeld en 8600 kilometer gereden. (Dat is al snel een vijfde van de equatoriale wereldomtrek) De merchandise is uitverkocht, alle zalen waren goed bezocht en de reacties waren bijzonder goed. Panache Bookings (Michelle) is méér dan tevreden. Trouble In Mind Records (Bill en Lisa) was enthousiast. En we hebben een hoop van onze Nederlandse vrienden in Amerika nog kunnen ontmoeten.
De aankomende uren zitten de vier hoofdfiguren uit de monsterfilm weer in dezelfde stoelen met te weinig beenruimte. We overdenken de avonturen van de afgelopen weken en slapen de vlucht door. Dromend over drumvellen, gitaarsnaren, pianoklavieren en zangmicrofoons. Maar dan gespeeld door mooie vrouwen.
De shows:
01/03 | Wesleyan University, Middletown CT
02/03 | WNYU Radio, New York NY
02/03 | Death By Audio, Brooklyn NY (+ Scott & Charlene's Wedding / What Next?)
03/03 | Middle East, Boston MA (+ MMOSS / Quilt / The Ocular Audio Experiment)
05/03 | 9th and Beats, Washington DC (+ Lost Civilizations / Janel & Anthony)
06/03 | Golden West, Baltimore MD (+ Colora / Little Rib)
07/03 | The Pinhook, Durham NC (+ Schooner)
08/03 | Savannah Stopover Festival, Savannah GA (+ Mercies / Weyes Blood)
09/03 | Green Room, Athens GA (+ Les Racquet)
10/03 | The Earl, Atlanta GA (+ Turbo Fruits / Carmen)
12-17/03 | SXSW, Austin TX
18/03 | The Bishop, Bloomington IN (+ The Mallard / Thee Open Sex)
19/03 | Empty Bottle, Chicago IL (+ MMOSS / Beliefs)
20/03 | WBEZ Radio, Chicago IL
20/03 | Case Western Reserve University, Cleveland OH (+ Outer Minds)
21/03 | Garden Bowl, Detroit MI (+ French Method / Palaces)
22/03 | Happy Dog, Cleveland OH (+ The Houses / Extra Spooky)
23/03 | Mercury Lounge, New York NY (+ MMOSS)
24/03 | WFMU Radio, New York NY