Na een week rondom New York gereisd te hebben, vertrekken we vandaag richting het zuiden. De komende dagen rijden we richting Texas voor SXSW. Vanavond spelen we in Washington DC. Het grootste probleem van de dag is toch weer de spullen: de auto elke keer weer inladen met te veel band-shirts die we toch niet allemaal kunnen verkopen en onze eigen kleren die rondzwerven -vies of niet- in gitaarkoffers en drumtassen. Nog even een rondje door hartje Manhattan's Financial District om "even" een sleutel af te geven en de nodige foto's te schieten, en dan gaan we echt.
Ik heb trek in bourbon whisky, maar moet het doen met water, mueslirepen en vers fruit. We zitten in een gezondheidstrip. We gaan naar winkels als Whole Food, eten volkoren en iedereen heeft zijn voorraadje aan vitamines mee. Sigaretten, ja die worden gerookt. Maar de rock 'n roll houdt daar al bij op... Ik heb verdomme trek in bourbon whisky.
We komen aan in ons hostel in Washington, dat de gedaante heeft van een grote villa. De eigenaar vertelde meteen dat hij het feest met The Anomalys in de buurt aan gang heeft gekregen "by bangin' his head to the ceiling to their great punkrock music". Vanavond moet en zal ik hier in de jeugdhonkerige kelder hier dit stuk schrijven.
We spelen in een zaal die ons verrast. Niet zozeer in formaat maar qua publiek. Washington was minder uitgelopen voor de avond dan de eerdere avonden. Desalniettemin waren we op dit soort avonden voorbereid en genoten we van Europees aandoende gastvrijheid. De mensen uit deze stad, die erg aan de Nederlandse bouwstijl doet denken, zijn zeer enthousiast. Jacco's aankondiging voor Summer's Game is naast het uitkijken naar de komende zomer ook een verwijzing naar het nieuws dat er voor vanavond sneeuw verwacht is. "but I don't see any snow yet..."
Later op de avond is heel Washington in de ban van de TEN INCHES OF SNOW TO BE EXPECTED. Heel de States zijn in afwachting van de sneeuw en zo zenuwachtig dat het normale leven nu al op zijn gat lag. Met Hollandse moed zouden we een goede nacht hebben in het hostel waar 24/7 hardrock uit de speakers in de keuken knalt.
Jacco Gardner in de VS: tourdagboek 2
Van New York naar het zuiden, de lente en SXSW tegemoet
Na een aantal shows in de omgeving van New York trekt Jacco Gardner met zijn band naar het zuiden, op naar Texas, op naar SXSW. Drummer Jos van Tol schrijft intussen gedreven door, terwijl gitarist Keez Groenteman plaatjes schiet.
Alles is groot in Amerika, en zo ook haar files. Snel d'r op en snel d'r af. Durham was een serieuze zaal met een goede sfeer. De mensen waren gezellig en waren niet met de auto gekomen. 's Nachts rijden we een half uur door de duisternis achter de promotor aan naar een klein dorpje in bebost North Carolina, waar ik naast een gecko slaap. Onderweg naar Georgia stoppen we bij Jimmy's B-B-Cue. Een tip van één van de leuke bezoeksters van afgelopen avond. In een klassieke houten shed niet van ver van Interstate 85 ten hoogte van Lexington, NC ontmoeten Kurksky, een echte Southern belle (van 59) die houdt van jagen op herten met haar pijl en boog. Zo blijkt ook uit de achtergrond van haar iPhone die zij trots laat zien. Ze poseert bij een massief grote hertenkop waar het bloed nog van uit de bek loopt. Tussen ons kennismaken wilt ze toch ook nog wel even weten of we wel netjes naar de kerk gaan. De "barbeque" bestaat uit gemalen varkensvlees op een flink broodje. Niet eens zo slecht. "Welcome to the South, Honey!" juicht ze ons nog na wanneer we vertrekken.
1 foot is 12 inches, 1 yard is 3 feet, 1 quarter mile is 440 yards. Maar nog vreemder is de knalroze milkshake die Jacco drinkt terwijl we door South Carolina rijden. Reservaten en de steeds groener wordende natuur doen ons fantaseren. Waarom is Amerika zo filmisch? Of is het filmisch geworden door de films? We kunnen in shirts naar buiten, ons humeur vaart beter dan in de vrieskou van New York. "You will see springtime happening!" vertelden ze ons al in het noorden. En zo is het. We reizen van maart naar juli in een tijdsbestek van uren. De Budweisers die te koop zijn bij de tankstations worden ook steeds groter. Deze kon niet kleiner dan, 18 fluid ounces, oftewel 18/128ste gallon. Vreemd.
Heel Savannah staat op z'n kop. Het StopOver festival is groot en gezellig. Een echte sfeer die lijkt op die men kent van Miami en Los Angeles. Weinig kleren en dus veel blote benen. "Dit podium is fucking epic!" komt Jacco melden. "Er hangt namelijk een súper grote opgezette krokodil aan een touwtje in het trapgat!" Nog geen enthousiasme over apparatuur etcetera. Dat moest nog worden opgebouwd. Rustig aan, zo gaat dat.
We spelen de set op de bovenverdieping van een hamburgerrestaurant. Dus goed gegeten en rustig aan wachten op de gestreste technici van het festival. Het lijkt regelmatig dat er word geschrokken door de venues dat er een volwaardige band komt spelen. We maken indruk op alle vlakken in dat geval...
De weg van Savannah naar Athens. Jacco snuift de natuur op: "Een oase van rust". We rijden door verdorde bossen waarbij elke 30 mijl de temperatuur met een paar graden omhoog gaat. De weg leidt van de kust naar het binnenland, dwars door de staat Georgia. Dorpjes bestaan steeds meer uit een Baptist church met wat houten villa's met teveel grond er omheen. De gehuchten wisselen zich af met romantische stukken natuur. We stoppen onderweg in de buurt van (maar niet op!) iemands terrein en ontmoeten een Golden Retriever gezinnetje. Jacco maakt direct vrienden met het echtpaar en hun dochter. Alles behalve waakhonden dus. We rijden verder langs bosbranden direct naast de weg (de gewoonste zaak van de wereld hier), vervallen schuren waar Doc en Marty nog hun DeLorean hebben gefixt en stukken natuur die doen denken aan Afrikaanse savanne.
Athens. Holiday Inn. Eindelijk een goede douche. Snel wat lezen op Wikipedia over Georgia. We reizen er immers drie dagen doorheen. We spelen in The Green Room en weten nog niet of er nu wel of niet een andere band speelt vanavond. Ondertussen word er geskyped en gechat met de vriendinnen thuis. Jacco is ondertussen nog steeds aan het praten over de vrouwen die hij heeft ontmoet de afgelopen dagen. We eten verder smerig (want goedkoop) bij Momma's Broodjeszaak en drinken goed plaatselijk bier met -toepasselijk- de naam Terrapin.
Voorprogramma Les Racquet blijkt een enigszins rockende (prog?-)band die een vreemde combinatie vormt met onze muziek. (Psssst, ik vond ze best wel goed, soort RX Bandits maar dan met drie man). De omvang van het publiek laat ook te wensen over, maar dan ineens blijken er mensen te zijn die speciaal voor Jacco naar Athens zijn gekomen. Heel bijzonder. We zijn nu toch wel uit de grote steden weg, maar zelfs in een kleine stad midden in de vlaktes zijn er mensen die van Jacco gehoord hebben en speciaal voor hem naar een venue reizen. Dat geeft ons energie. We spelen dagelijks dezelfde set, maar zonder de passie te verliezen waar we de tour mee begonnen. "Het was een zware show, maar wat is dít absurd!"
De gitaar van Keez moet worden gerepareerd. Hij loopt aan en het lijkt er op dat ie op de hals is gevallen in de koffer. We besluiten onderweg naar een Guitar Center te gaan, terwijl we het adres opzoeken rijden we er op de snelweg toevallig langs. Is die globalisering toch nog ergens goed voor. Het ding wordt ter plaatse gerepareerd. Na een paar uur kunnen we hem ophalen.
De laatste stop voor SXSW is The Earl (of voluit East Atlanta Restaurant and Lounge) en is één van de laatste echte rockhonken, zo blijkt. Het is misschien wel de enige plek in heel de VS waar er nog binnen gerookt mag worden. Eindelijk kunnen we een biertje drinken én roken, want alcohol buiten is ook weer verboden. Ondertussen moeten we twee drumstellen combineren om tot een werkbare kit te komen en Jacco bereidt nog snel snel zijn nieuwe setup voor. Soundcheck gaat heel snel. We zijn duidelijk in vorm en kijken uit naar een toffe show op een te gek podium. "Volgens mij gaan we vanavond heel gelukkig worden" concluderen we aan de etenstafel na de sounds van Jacco gehoord te hebben. Voor ons spelen Carmen en na ons Turbo Fruits. Beide bands komen over als rockbeesten met tattoos en vies haar, we blijven toch soms nog een vreemde eend in de bijt vooralsnog deze tour.
Misschien het meest vermoeiende is nog wel het constante sociale contact dat je als band onderling hebt. Eigenlijk ben je de hele tijd samen aan het plannen en communiceren. We hebben allemaal eigenlijk nog geen moment gehad van alleen zijn de afgelopen twee weken. Toch is "sociaal zijn" vermoeiend voor de mensen die we zijn.
Na de show ontmoeten we Sylvain Sylvain, bekend als gitarist van The New York Dolls. Ik kende hem meer van de punk-documentaires dan van de Dolls. Toch was het leuk met hem foto's te maken en zijn glam te zien schijnen. We deden een interview voor Sylvain's radio programma en het bleek zo te zijn dat hij grote fan was van Jacco's muziek. Bijzonder dat deze man speciaal voor ons (tenminste dat zei hij) vanuit Brooklyn was gekomen.
Nu komt de vermoeidheid. Morgen hebben we een "drive day". We rijden in totaal ruim 10 uur tot net over de grens van Texas. Dwars door Alabama, Mississippi en Louisiana. Dat zijn ruim 1100 kilometers of 700 mijl. Maar u kent dat wel... Maar dan zijn we er. Austin. Het grote circus.