We rijden de nacht in over de Interstate 85, hard op weg naar de grens waar Georgia in Alabama verandert. Nog 116 mijl tot de volgende afslag. Het isThe Earl niet gelukt voor ons een slaapplaats te regelen, dus de enige optie is om maar alvast richting Texas te vertrekken en onderweg een motel te vinden. Jasper mailt met de promotors van de komende gigs, Keez ligt met de ogen dicht en koptelefoon op en Jacco zit met een veel te groot keyboard met 61 toetsen achterin te werken aan zijn apparatuur. Geluidstech Jasper en ik rijden, met een klassieke wegenkaart in de hand de nacht in over de 85. Nog 102 mijl tot de volgende afslag.
We zijn gestopt bij een Super 8 motel. Alles gaat volgens plan, we slapen goed en dromen over nog meer getallen. We rijden. Dwars door Alabama naar de kust van Mississippi. Het landschap verandert van dor naar dat wat aandoet als een moerassig regenwoud. Veel groen en water. We rijden tussen reclameborden van casino's, dokterspraktijken en wapenhandelaren, en tussen rivieren en natuur. Steden zijn amper te zien hier, die zijn verscholen achter de bomen.
Ik zit achterin de auto en kijk tegen Jacco aan, die zich nog steeds in de meest moeilijke bochten wringt om zijn veel te grote keyboard te bespelen. Op zijn laptop werkt hij aan zijn instrument. Door de speakers in zijn koptelefoon zijn vast al die klanken te horen, van die liedjes die ik al zo vaak gespeeld heb. Hij raakt afgeleid, we rijden over een grote brug heen nabij het plaatsje Moss dat landt in een groot en uitgestrekt delta. Iedereen in de auto zucht "wow..." Jacco werkt weer verder. Hoe lang zou hij al bezig zijn daarmee? Kijkt hij wel naar buiten? "Wel genieten Jacco!" schreeuw ik hem toe. Ik stoor hem blijkbaar. Ik draai me maar weer om en doe mijn ogen dicht.
Aangekomen in Louisiana besluiten we een omweg te nemen over de snelweg dwars door New Orleans. Ik ben nu chauffeur (en mag dus kiezen) dus besluit de oude Delta blues van Son House op te zetten. Nogal een ervaring. Huizen op palen, veel ruimte en nog veel meer water. De natte poes van de VS.
We steken de Mississippi over en strompelen met autobenen en een verkouden snotterneus een Mexicaanse grill binnen. We etenfajitas die alweer heel erg lekker is. Over het eten hier is gewoon niet te klagen. Nog een paar honderd mijl en we vinden ons weer bij het motel. Jacco nog steeds met zijn instrumentarium. Ik in bad.
Morgen beginnen we aan week 3. En spelen we onze eerste gig op het South By South West (SXSW) festival, op het aftrap feestje van onze Amerikaanse boeker. We zijn hiervoor gekomen, hier draait het om, aankomende week moeten we Austin veroveren! (Snif. Hatsjoe!)
Jacco Gardner in de VS: tourdagboek 3
Het grote circus: SXSW
Het is zover: Jacco en zijn Gardners zijn in de derde week van hun tourdagboek aanbeland bij de belangrijkste week: SXSW. Met tien shows in vijf dagen heeft de band kansen genoeg om alles eruit te halen. Drummer Jos van Tol schrijft, gitarist Keez Groenteman fotografeert.
We rijden vol vertrouwen Austin binnen. Een mix tussen cowboy-town en een stad als New York waar we deze reis begonnen. De zon is aangenaam, niet te heet. Er hangt een rustige sfeer. We parkeren de minivan voor de botanische tuin die door Panache Bookings is omgedoopt tot openlucht poppodium. Twee speelplaatsen naast elkaar zodat er opgebouwd kan worden als de andere band hun set speelt. We bouwen op en kicken SXSW met nog een aantal bijzondere bands af. Helaas maak ik hier weinig van mee, ik lig met griep in de auto.
Ik hoorde klagen dat de nacht koud was. Ik had ijlende dromen van nog drogere en warmere woestijnen dan te vinden zijn in diep Texas. Gisteren zijn we onze vrienden Niels en Adriaan tegen gekomen. Zij hadden griepremmers en pijnstillers voor mij ingeslagen. Die begonnen langzaam te werken.
We spelen vandaag drie keer. Na een rustige ochtend in de voortuin komen we alsnog veel te vroeg voor onze show in de Parish. We vallen op met onze New Yorkse nummerbord. Weinig mensen (en bands) komen vanuit het "verre" noorden deze kant op gereden. Het was het meer dan waard. - Te vroeg ter plaatse dus. Een zeer strakke band speelt onder het balkon waar wij zitten en opbouwen. Er word een groot feestje gebouwd op de plek waar wij zo spelen. Het kan ons amper nog interesseren. Wij zijn met ons hoofd in een computer gedoken. Het is de tour. Een gebrek aan energie om van een fijne band te genieten. Jacco zit op de grond, achter zijn keyboards. Koptelefoon op. Google op de MacBook, altijd op zoek naar de beste vorm van zijn instrument.
"En? Wat vind je van de nieuwe paus?" vraag ik Jacco. Hij wist toch van niks. "Te gek!" vond hij. "Zeker alweer zo oud. - Waarom doen ze nooit eens een jong lekker ding als Paus, dat zou de toespraken veel leuker maken!" Ik vraag me af hoe het komt dat mijn flesje water nog steeds bevroren is ondanks de zomerse temperatuur. We moeten het podium op.
Bij het volgende podium loopt het wat anders. We moeten met de auto dwars door de binnenstad heen om op de plek te komen. En de shows zijn haast onmogelijk dicht op elkaar gepland. We rijden meer achteruit dan vooruit en showtime is over vijftien minuten. De mensen buiten de auto lijkt het weinig uit te maken. We spelen op de Dutch Impact Party. Geen openbare show maar voor mensen met een "pas". Dus pers en zogenaamde bobo's. Al met al een toffe show, onze vrienden van Blaudzun spelen na ons. Het lijkt alsof we groeien hier in Austin. Per show lijkt het beter te gaan. En de zin en het enthousiasme groeien.
De avond valt wanneer we in de Sahara Lounge spelen. Een houten schuur ver buiten het wilde festival gedruis die aandoet als een bar in een Tarantino film. Hier word ruig gerockt. Toch lijkt het er op dat veel mensen zitten te wachten op Jacco's meer poppie klanken. We spelen hier één van onze beste shows.
"Are you afraid of rock 'n roll? Not in the Sahara." hoort men achteraf. We zitten na in het donker, buiten. Van binnen horen we galmende garagerock van een band die weinig mensen interesseert. We eten van het kleine schuurtje dat hier hete kip en meatballs verkoopt. Texas style all the way. Deze zomerse nacht zou ons haast doen vergeten dat het vandaag sneeuwt in Nederland. We drinken bier en vergeten het grootste gedeelte van onze zorgen.
"Hey man, what's cooking?!" "Coffee and doughnuts, dude." - We zijn weer veel te vroeg vertrokken. En dat is fijn. Een goed ontbijt in de ochtendzon van filterkoffie en sigaretten. Austin heeft een kater maar staat op tijd op om als publiek te fungeren in de Jacco Gardner show op het BrooklynVegan feestje in Emo's Jr.
Enigszins chaotisch ingepakt en al discussiërend over setlijsten en planningen rijden we flink door over het gloeiende asfalt richting de Spiderhouse. Radiostation KVRX houdt daar een feestje. We spelen in de ballroom alhier. De perfecte setting met op het podium de meest aftandse apparatuur en backline die we deze tour gaan tegen komen. Houtje en een touwtje en we zijn er klaar voor.
We maken kennis met de plezante Zach Galifianakis aandoende octopus ballen verkoper van de I Love Balls bus. Ze smaken ons goed alvorens we naar de showcase vertrekken van het grootste 60's psychedelica feestje ter wereld, Austin Psych Fest. Deze showcase ligt heerlijk open gelegen met een podium in de ruime tent. De Sailor Jerry spiced rum is gratis. Al met al begint het ons te bezinken dat "South By" voor ons niet meer kan mislukken. (Tussendoor horen we dat Robert Plant onze plaat heeft gekocht bij een Austin's platenboer.) Een gevoel van euforie overheerst na de show, backstage in de zon.
De avond ligt nog voor ons dus besluiten we ons te verdrinken in het nachtleven hier. We proberen de bus te nemen. Gelukkig voor ons is de bushalte, hier bij ons slaapvertrek, een verzamelplaats van de plaatselijke ghetto jeugd en dronkelappen. Keez maakt nog ruzie met een bedelende vrouw. Tenminste hij heeft gewoon niks voor haar en toch krijgt hij het veelomvattende "Son of a bitch!" naar zijn hoofd gegooid. Verder maken ik en Jasper Geluk nog een praatje met de oude tandloze drankliefhebber die maar vol bleef houden of we begrepen wat hij zei. Hij had niet veel verder van de waarheid kunnen staan.
De avond zou in het teken staan van de rellen bij de Black Lips. Grote paniek bij de bewaking die optrad, aftrad door de massa, en achteraf weer wraak nam. Het was een goed punk feestje, maar onze kale kleerkasten van security vonden het nodig een paar "punks" hardhandig in houdklem op de grond te duwen. "Welcome to Texas!" vergeet dat even niet. Ook niet in Austin.
Uitslapen. We vertrekken snel om in de zon wakker te worden met warme koffie en om onze labelvriend en genrecollega Maston te zien spelen. Wijzelf spelen op dezelfde plek in de tuin. Het is het feestje van Trouble in Mind, ons label uit Chicago. Bill en Lisa Roe, het rock 'n roll echtpaar waar dit label van is ontmoeten we ook weer. (We zagen ze al voorbij komen in de New York dagen) Snel wat water: We halen vandaag de 30 graden.
In de tuin is het genieten van de perfect valse klanken van Hell Shovel. We schudden weer de handen met onze vrienden van MMOSS die we voor het laatst hebben gezien in Boston. Zij spelen na ons. Veel liefde voor het label alhier, ze maken er een goed feestje van met maar liefst twintig bands.
We spelen op het heetste podium van Austin. Zongebakken beton om ons heen. Het publiek staat goed in de schaduw die de bomen geven in de tuin van Barabarella club. "Austin is sweating music. Like, from every orifice drips music in this town." vertelt iemand me. Bij mij lijkt het vocht op een zwart Bat-signal in mijn grijze shirt.
Het was immers al weer een paar dagen geleden, dus Mexicaans kon d'r wel weer in. We aten goed en dronken goed. Dit zou weer een goede avond worden. Jacco hangt met de leden van psych band Toy en ons bandje van gisterenavond gaf ons nog steeds gratis bier. De een na laatste show deze week op SXSW is de "officiële". We spelen op een groot festival van Panache Bookings met onder andere Chris Cohen, Mikal Cronin, Thee On Sees en Marnie "the bassplayer has no vocal on his monitor, and I got an empty vagina" Stern. Vier podia en een shitload aan goede bands.
Onze show gaat heerlijk. We maken een paar foutjes hier en daar, maar dat heeft alles te maken met de energie die we willen geven. We spelen op het randje. Het publiek joelt na Chameleon harder dan we ooit gehoord hebben. Uiteindelijk wordt iedereen gezellig dronken. Er word veel gepraat. En uiteindelijk zélfs gedanst. Totdat we om 2 uur onverwacht het terrein af worden geschopt. "It's the law!" zeggen ze hier.
Nog meer taco's en een te lange wandeling om een taxi te vinden verder, vind ik mijn hoofd ter hoogte van van voeten en sluit ik SXSW al stiekem een beetje af.
We spelen vandaag op het feestje van onze Amsterdamse vrienden van Red Light Radio. Zij zenden uit vanuit een klein hokje waar de mengtafel tegen de muur aangeplakt zit en er zo'n vijf vierkante meter is voor vier muzikanten met te veel intrumenten. Het hokje bevindt zich in het Fader Fort, een door Converse gesponsord terrein waar vooral de urban en hiphop cultuur overheerst. Weinig rock zoals we dat kennen van de All Star advertenties. In elk geval een frisse fijne omgeving waar kosten noch moeite zijn gespaard.
We spelen hier vooral op de doorloop naar de grotere zaal. De show word live uitgezonden. Vanuit de kast met glazen raam. We maken ons enigszins zorgen om publiek dat voor ons zal komen. Er staat een rij voor de hiphopacts en sowieso is er toch niks te horen vanuit het aquarium. We hebben deze show wel aangekondigd als echte show. We'll see...
We sluiten SXSW af in stijl. Korte set van vier nummers, all the way from Austin to Amsterdam. Familie en vrienden in Nederland luisteren mee. We komen weer naar huis toe! Vanaf morgen rijden we weer noordwaarts. "Ik ben helemaal klaar met gitaren en crashbekkens" zegt Jasper V. Hij mist zijn vriendin. En dat is een terugkerend verhaal in de groep. Deze rockers willen toch wel erg graag weer hun vrouw vasthouden. Wat dat betreft is Jacco toch de stoerste in de groep. Die kijkt zijn ogen uit.
Tourtje door Austin. Terug op plekken waar we al waren voor meer gratis bier. Eindelijk een real Texas BBQ als diner. Nog even gedag zeggen tegen de I Love Balls Bus man. We hebben Austin en South By wel gezien. Klaar om te vertrekken. We hadden een top week! Morgen weer 10 uur rijden back up North, naar Bloomington, Indiana.