"Je kunt wel zien dat Nederlandse partygangers afstammen van een natie van zeevaarders”, constateert Bart Skils terwijl hij trots uitkijkt over een zee van wapperende gele regenponcho’s. Die dansen een verdieping dapper door op de liveset van Marek Hemmann. Wie nu vlucht voor de hoosbui die zojuist losbarstte, is toch te laat. Bovendien, zoveel plekken om te schuilen zijn er niet rond het voormalige natte dok van de NDSM-werf. En waarom zou je weg willen, als de Duitse producer uit Jena een fijne set vol toegankelijke clubby techno staat te spelen? Hemmann is nou niet bepaald een naam die belletjes doet rinkelen bij Nederlandse clubbers. Je zou hem kunnen kennen van zijn Pupkulies & Rebecca- remix of zijn prima album op het Hamburgse Freude am Tanzen. Maar het is geen publiekstrekker. Typisch voor Voltt, dat al zeven jaar succesvol een technofestival aan de oevers van het IJ organiseert zonder echte headliners. Dit jaar staan onder meer het Schotse duo Slam, Cari Lekebusch en Mathias Kaden op de poster en zal de Canadese tripmeester Mathew Jonson de X-Tent afsluiten. Maar had je ooit gehoord van Duererstuben of Tale of Us?
Voltt 2012: dapper doorweekt doordansen
Nederlandse dancegangers stammen af van zeevaarders
Het was regen, regen en nog eens regen op de zevende editie van het Amsterdamse technofestival Voltt dit weekend, maar dat deerde de Nederlandse partygangers geenszins. Geen echte publiekstrekkers op het NDSM-werf, maar daar staat Voltt ook niet om bekend. Wel fijne toegankelijke clubby techno van Marek Hemmann, maar ook pittige house van tINI. Voltt en regen gaf geen kortsluiting, spanning en sfeer waren er genoeg.
Organische staalfabriek
In zekere zin is de dood van minimal een zegen geweest voor Voltt, wat sindsdien veel breder is gaan programmeren. Het zwaartepunt ligt nog steeds op techno, maar er is nu ook ruimte voor knisperende house en roots reggae. Aandacht voor dubtechno was er altijd al. Een persoonlijke soft spot van Bart Skils, die dit jaar Deadbeat en Monolake uit Berlijn liet overkomen. Terwijl Deadbeat rond het middaguur voor een vrijwel lege betonbak zijn stekelige baslijnen uitrolt, ligt Robert ‘Monolake’ Henke met gesloten ogen languit op een bankje te luisteren. De set van Monolake is even later een van de hoogtepunten van de dag en past perfect bij de industriële omgeving van hijskranen en scheepsloodsen. Alsof je een rondleiding krijgt in een organische staalfabriek, waar alles sist, klettert en vervaarlijk gromt. Jammer van die stortbui. 's Middags schijnt de zon echter ook geregeld en kun je schizofrene foto’s maken van gebruinde sixpacks naast nadruipende regenpakken. “Waar is de tijd gebleven dat er alleen jongens op technofeesten afkwamen”, vraagt een gozer bij de bar zich af terwijl hij om zich heen kijkt. Hij ziet modieuze vrouwen in afgeknipte spijkerrokjes met kippenvel op de armen en een meisje in spierwit katoen met paarse regenlaarsjes dat de tent binnen komt rennen. De app Buienalarm is vandaag onze vriend.
Mannen met baarden
Op het podium doen de vrouwen vandaag niet echt mee. Nu Nicole Moudaber heeft afgezegd, blijft alleen Desolat-dame tINI over. De blondine dweilt vlak voor haar optreden nog even het zeiknatte podium, waardoor ze van artiest weer eventjes huisvrouw is. Maar dat is flauw, want haar set vol pittige house & techno overtuigt beslist. De line up in de X-tent telt louter kerels. Mannen met baarden die house met stoere baslijnen draaien. Neem Robag Wruhme, die flessen witte wijn op zijn rider heeft staan waarvan hij halverwege zijn set al de tweede tegen zijn lippen duwt, onderwijl net zo hard dansend als het publiek voor hem. Wat slim, dat laag gehouden dj-podium waar je omheen kunt lopen. Zo krijg je gemakkelijk chemie tussen artiest en publiek. Later op de dag vormt de set van Tale of Us een hoogtepunt in de X-tent. Vorig jaar traden Carmine Conte en Matteo Milleri meer dan 150 keer samen op en tekenden bij het hippe Visionquest-label. Logisch dat hun ster pijlsnel rijzende is. Ze wonen in ‘Berlino’ (een knipoog naar hun Italiaanse achtergrond) en draaien robuuste house met smerige grooves. Echt iets wat in een club als Trouw ook gaat als een malle.
Brandweerwagen
Tegenvallers? Die waren er ook. Van de synthetische, overgestileerde techno van Gaiser wordt niemand blij en invaller Gregor Tresher draait de ene anonieme plaat na de ander. Dance als verdord gras. Wie even genoeg heeft van het ‘four-to-the-floor’-keurslijf kan terecht naast restaurant Noorderlicht waar Deadbeat op het dak van een ouderwetse brandweerwagen het ene naar het andere krakerige Jamaicaanse reggaesingletje opzet. In de cabine onder hem zitten drie kauwende meisjes in hun eigen universum. Misschien wel dankzij het pestweer is de sfeer opperbest en gemoedelijk. Iedereen heeft doorweekte sneakers of kleddernatte mouwen, maar houdt de moed er in. Als het gaat schemeren en de eerste volgspots aanfloepen onder de enorme hijskraan, zijn al die buien snel vergeten. Mede dankzij geweldige gigs van de technoschotten Slam en de in bloedvorm verkerende Mathew Jonson. Voltt en regen gaf geen kortsluiting. Maar spanning en sfeer waren er genoeg.