Karel wil meer zijn dan een klimkoning Karel wil meer zijn dan een klimkoning

De gemiddelde show van Karel gaat zo: Karel zet de meest energieke eighties synthpop die je ooit hoorde aan en verkent vervolgens – klimmend, springend en schreeuwend – alle hoeken van de zaal waarin hij optreedt. Achtentwintig van zulke shows speelde Karel uiteindelijk op de Popronde. Afgelopen weekend reisde hij – helemaal in zijn eentje - naar Breda en Meppel, dit weekend sluit hij om kwart over drie het eindfeest in de Melkweg af. ‘Gelukkig is het daarna voorbij,’ lacht Karel in het restaurant boven Paradiso Noord. ‘Het was best zwaar: bij veel shows ben ik er ook heel erg mee bezig om mensen te overtuigen. Dan sta je in een kroeg waar niemand is behalve de stamgasten die helemaal niet gewend zijn aan livemuziek.’ Karel speelde ook vaak op de afterparty’s, als mensen al twee uur aan het dansen waren op een plaatselijke dj. ‘Ik sloot om twee uur af in Eindhoven en moest daarna nog helemaal terug naar Amsterdam.’

En dan had Karel vaak ook nog andere shows in het weekend. Naast de Poprondes van Meppel en Breda speelde hij afgelopen weekend nóg drie keer. Het is volgens Karel niet per se de Popronde die voor al die boekingen heeft gezorgd, maar meer de show die hij afgelopen zomer speelde op Down The Rabbit Hole. Op een van de achterafpodia groeide de spring in het veld uit tot een van de hoogtepunten van het festival. ‘Ik was mega bang voor die show’, herinnert Karel zich. Hij was gewend zijn act te doen op donkere huisfeestjes, diep in de nacht, als iedereen al dronken is. Soms speelde hij tijdens dj-sets van vrienden in het Amsterdamse Skatecafé. ‘Ik ben wel zo’n ADHD kind dat altijd net iets te luid is in de vriendengroep en dat dan even aandacht wil. Effe iets geks doen en dan weer weg. Nu moest ik ineens op een festival, overdag en buiten. Dat waren alle componenten die ik nog nooit had meegemaakt. Pas toen het daar los ging, dacht ik: ‘Dit kan ook buiten de huiskamer.’’

Karel deed iets nieuws, iets waar mensen nog niet aan gewend zijn. Iets anders dan al die anderen die meedoen aan de Popronde. Iets anders ook dan de bands waar Karel de afgelopen jaren zelf in speelde. Fake O’s, Yakumo Orchestra en Idiott Smith: hij rolde er eigenlijk vooral in omdat bevriende muzikanten in Groningen op zoek waren naar een drummer, maakte er muziek die hij zelf nooit luisterde. ‘We waren er vooral mee bezig onze muziek zo goed mogelijk te presenteren. Ik dacht: ‘Dan kunnen mensen net zo goed thuis onze plaat aanzetten.’’ Daarom wilde ik een project beginnen waarbij live voorop staat en de muziek daarna wel komt. Precies andersom.’ Tijdens de Popronde kreeg Karel zijn gelijk. ‘Er zijn zoveel bands die voor elk nummer vijf minuten stemmen, aan het eind dankjewel zeggen en dan verder gaan met het volgende liedje. Jezus, dat is al duizend keer gedaan. Laat live gewoon zien wie je bent.’


(tekst gaat verder onder de video's)

De inspiratie voor zijn onorthodoxe liveshow vond Karel jaren geleden bij het Berlijnse label Mansions and Millions, dat veel artiesten in zijn stal heeft die solo optreden. Gewoon met tape. Wat dat betreft voelt Karel zich ook verwant met volkszangers en rappers. ‘Zulke dingen noem ik ook om mensen uit te leggen wat mijn stijl is. Mensen die vragen: ‘Wanneer wordt het nou eens volwassen? Wanneer ga je het nou met band doen?’ M’n boeker vroeg ook of ik er niet nog een drummer bij wilde. Aan een volledige band vraag je toch ook niet of ze er nog een extra gitarist bij willen? En een rapper, die ook de hele tijd rondspringt en mensen ophypet, vraag je ook niet wanneer dat trucje niet meer leuk is.’ Voorlopig doet Karel alles dus alleen, op de Juno en Yamaha DX7 synthesizer die hij afkeek bij Level 42. ‘Ik ben niet zo’n muzieknerd. Ik ben te lui om mijn eigen geluiden te maken, dus wil het liefst keyboards met heel veel presets. Laatst vond ik er via Google eentje met duizend geluiden. Toen dacht ik: ‘Nou, laat ik die dan maar doen.’’

Buiten de studio krijgt Karel wel steeds wat meer hulp. Van het managementbureau van De Jeugd van Tegenwoordig, Fatima Yamaha en Jacco Gardner, bijvoorbeeld. Of van David van Schuylenburch bijvoorbeeld, de MOJO-boeker die ook Jamie xx, Moderat en Skepta in zijn stal heeft. Karel had nooit gedacht dat een boeker interesse zou hebben in zijn muziek. ‘Het gekste vind ik dat ik met die bandjes tien jaar lang geprobeerd heb door te breken en dat het nooit van de grond kwam. Nu doe ik gewoon maar wat en zit ik ineens bij het grootste boekingsbedrijf van Nederland.’ Een beetje eng vindt hij het ook wel, dat andere mensen nu belangen hebben bij zijn uit de hand gelopen hobby, maar het is natuurlijk fijn dat hij zijn baan als voedseltechnoloog bij een klein productiebedrijf steeds minder nodig heeft om rond te komen. ‘M’n moeder vindt nog steeds dat ik niet fulltime de muziek in moet. Dat is niet safe, daar zit geen geld in. Daarom heb ik m’n baan toch maar gehouden. Niet echt rock-‘n-roll natuurlijk, zo’n houding.’

Een andere partner in crime is Job Jobse, de invloedrijke Amsterdamse dj die Karels debuut-EP Life deze maand uitbracht als eerste release op zijn label. ‘Hij had een filmpje van me gezien op Instagram waar toevallig muziek van mezelf onder zat.’ Jobse liet Karel kennismaken met een heel nieuw publiek. Afgelopen weekend speelde hij nog in de Amsterdamse winkel van het prestigieuze label Rush Hour. Het stond er stampvol elektroliefhebbers en Job Jobse-fans. 'Typisch Amsterdams, toch? Die veel te hippe kledingwinkels hebben ook altijd van die feestjes met gratis drank. Tijdens ADE had zelfs de Albert Heijn een instore. Ik hoopte een beetje dat het een sneer was naar die hele instore cultuur, maar ik ben bang dat het bloedserieus was.'

Job Jobse zorgde er ook voor dat Karels muziek op plaat uitkwam. ‘Dat was eigenlijk niet mijn bedoeling’, lacht Karel. ‘Ik wilde zo’n Soundcloud artiest worden, gewoon m’n hele account volgooien als ik daar zin in had.’ Een discografie opbouwen, dat is nog steeds niet echt Karels ambitie. ‘Maar het gaat nu wel gebeuren, denk ik. Mijn ambitie wordt steeds verlegd door wat me overkomt. Eerst waren huisfeestjes het hoogst haalbare. Nu heb ik een boeker die zegt: ‘Je gaat daar spelen.’ ‘Oke, let’s go.’’

Stiekem is Karel ook veel minder onder de indruk van zijn eigen EP dan de mensen om hem heen. ‘Ik lach een beetje in mijn vuistje als ik hem nu luister. Het is aan alle kanten zo wankel en staat op zulke losse schroeven. In de muziek van de mensen om me heen hoor ik een zekere professionaliteit. Die hebben ergens over nagedacht. Als ik dan naar m’n eigen muziek luister, denk ik: ‘Dit kan eigenlijk echt niet.’’ Over z’n liveshow is-ie dan weer bloedserieus. ‘Omdat het een beetje een gekke act is, zien mensen het snel als gimmick. Dan is de vergankelijkheid heel groot’, verwijst Karel naar feestbands die één jaar meegaan en daarna als sneeuw voor de winterzon verdwijnen. ‘Zo voelt het voor mij niet. Ik werd door 3voor12 ook gebombardeerd tot klimkoning, terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling was.’ Tuurlijk zag Karel toen ook wel in dat dat klimmen een houdbaarheidsdatum heeft, een element is in zijn show waar je na een tijdje de klok gelijk op kunt zetten. ‘Daarom heb ik bij m’n EP release nergens in geklommen. Als een soort statement: ik ga niet aan de verwachtingen voldoen. Dit is voor mij geen grap of tijdelijk iets, maar gewoon de manier waarop ik dingen doe.’

Karels eerste EP Life is nu uit via De Vlieger. Zaterdag speelt Karel op het eindfeest van de Popronde in de Melkweg. In januari staat hij op Noorderslag, in februari op Grasnapolsky. Op 2 februari 2019 staat hij in het voorprogramma van Marc Rebillet in Skatecafé.