PP23: 0.0 karaoke-avondje met OneRepublic

Ryan Tedder heeft het allemaal. Hij heeft de meest rechte tanden van iedereen op Pinkpop, hij heeft de 06-nummers van Ed Sheeran en Beyoncé in zijn telefoon en hij kan zijn woonkamer behangen met gouden platen van wereldhits die hij zelf geschreven heeft. En toch wil de vonk vandaag niet helemaal overslaan op Pinkpop. Zelfs al zie je mensen her en der meezingen met de overbekende liedjes van OneRepublic, een echte festivalbeleving ontstaat niet. Waar zit hem dat toch in?

De meeste mensen die het vak van Ryan Tedder uitoefenen blijven achter de schermen. Je vindt ze in de kleine lettertjes op Spotify, onder het kopje credits. Max Martin bijvoorbeeld zul je nooit op een podium zien, hij geeft zelfs nooit interviews. The-Dream, geen idee hoe die eruit ziet, maar zijn liedjes ken je wel. Ryan Tedder bewaart al heel lang een paar van zijn beste liedjes voor zichzelf. Hij kwam ze zelfs al eerder spelen hier op Pinkpop. Toen had de show meer vaart dan nu, en dat zit hem vooral in het veel te lange pianostuk in het midden, waarin Tedder zijn hits voor Beyoncé, Lil Nas X en Ellie Goulding zingt in uitgeklede vorm. Hij noemt het karaoke, maar daar lijkt het in niets op. Karaoke is lallen, karaoke is domme shit, karaoke is alle noten missen maar wel een leuke avond hebben.

Misschien is dat wel het probleem met Ryan en zijn OneRepublic: er is geen fun. Tedder staat erbij als een geblondeerde Kendall Roy, zo zelfbewust dat het juist heel stijfjes en serieus wordt. En hoewel hij ad libt dat het een lieve lust heeft klinkt uit zijn mond zelfs ‘Halo’ niet als een hit. De OneRepublic hits gaan trouwens beter, maar ook dat vreugdevolle fluitliedje ‘I Ain’t Worried’ (1 miljard streams, mind you!) straalt weinig plezier uit. Zo’n gigahit, zo’n heerlijk popliedje, en het vliegt voorbij als of een b-side is.

HET MOMENT:
OneRepublic besluit de set met hun grootste hit ‘Counting Stars’, een liedje uit hetzelfde jaar als Avicii’s ‘Hey Brother’ en gestoeld op hetzelfde idee: een lichte beat gekruist met een folkmelodie. Dat folk-element wordt live zo uitvergroot dat er uit het niets een soort hoempasfeertje op het veld ontstaat. De frontman duikt nog even tussen de barriers om wat handjes te schudden en knipogen uit te wisselen. Wordt er op de valreep toch nog een beetje gelachen.