Puntig Pip Blom verovert Hall of Fame met rauwe Britpop
Na Glastonbury mag Tilburgs podium er nu ook aan geloven
Een paar maanden geleden verscheen debuut album ‘Boat’ en afgelopen zomer reisde ze van festival naar festival met Glastonbury als absoluut hoogtepunt, waar 3voor12 nog een documentaire over maakte.Afgelopen vrijdag stond de Amsterdamse Pip met haar band, bestaande uit broer Tender, Gini Cameron en Darek Mercks, in de Hall of Fame. In het voorprogramma ook talent van eigen bodem: Personal Trainer, een band met wisselende formatie rondom het brein van de band: frontman Willem Smit.
Personal Trainer straalt een chaotische energie uit, lo-fi gitaarpop met een heel brutaal randje. De brutaliteit uit zich ook in teksten als ‘After finishing school, you linger around about a year, eating your parents food and sleeping in their beds’ uit single ‘The Lazer’. Het grungy geluid en het gitaarwerk heeft veel raakvlakken met Canshaker Pi, logisch; dat is Smit's andere band. De show is goed, opzwepend en met passie gespeeld. Smit laat veel indruk achter op het podium en doet denken aan een jonge Josh Homme met zijn stemgeluid en indringende performance.
Na een veelbelovend voorprogramma is het tijd voor Pip en haar band, in het VK is de band al populair maar kunnen ze het in Nederland ook waarmaken? Openingsnummer ‘Tinfoil’ bepaalt vanavond het tempo met zijn ruwe, krachtige en metronomische beat. De jeugdigheid van de band en het enthousiasme voor muziek word perfect vertaald op het podium, Blom lacht altijd en de band glimlacht constant naar elkaar. Aandacht voor het publiek is er niet echt, maar een band die geniet van het spelen heeft ook zijn charmes. Dat Blom populariteit geniet aan de overkant van de zee, is niet vreemd: ze doet vaak denken aan jaren 90 britpop met een geluid vergelijkbaar met Blur en Sleeper, maar dan wat rauwer.
Pip en band geven je live dat grungy, maar toch alternatieve poprock geluid. Er word afgesloten met de pakkende single ‘Daddy Issues’, een krachtig klinkende plaat die een bepaalde nostalgie met zich meebrengt. De band is duidelijk super sterk in hun eigen materiaal en speelt een strakke show. Het komt allemaal neer op een beetje fuzzy-pop-goodness die waarschijnlijk net zo geweldig is om te luisteren als te maken. De set van 45 minuten vliegt voorbij, we willen allemaal meer maar helaas zit er geen toegift meer in. Misschien de volgende keer...