Album van de Week (15): The Strokes

Ja, dat is een schilderij van Jean-Michel Basquiat op de cover van The New Abnormal. De man die de kunstscene van New York opschudde en aan een heroïne-overdosis overleed op 27-jarige leeftijd. Op dat schilderij, Bird on Money, zie je dan weer Charlie ‘Bird’ Parker voor het hek van zijn begraafplaats, de bebop-saxofonist die door dezelfde stad en dezelfde drug werd opgeslokt, om uiteindelijk zelfmoord te plegen.

Lees het boek Meet Me In The Bathroom, vernoemd naar een The Strokes-classic, en je snapt waarom nu juist dit tragische schilderij nu op de cover van hun zesde album staat. Net als Basquiat en Parker was ook The Strokes de spil van een New Yorkse scene (rondom übercoole bands als LCD Soundsystem, Yeah Yeah Yeahs, Vampire Weekend, Interpol). En net als Basquiat en Parker stond ook The Strokes met een riem tussen de tanden en naald in de aderen gestoken over de rand van de afgrond te turen. 

Op The New Abnormal vraagt zanger Julian Casablancas zich af wat er toch mis is gegaan. ‘My baby’s gone’, en ‘all my friends left’, zingt hij op een nummer dat een passende titel draagt: ‘Why Are Sunday’s So Depressing’. Even eerder op de plaat: ‘I want new friends, but they don't want me. They're making plans while I watch TV.’ De gitaren van Albert Hammond Jr. en Nick Valensi grijpen nog heerlijk mooi in elkaar, maar het is niet meer zoals het was. Op openingsnummer ‘The Adults Are Talking’ zingt Julian Casablancas juist niet de longen uit zijn lijf, zo hard dat de microfoon overstuurt, maar op fluistervolume. HIT ’Bad Decisions’ lijkt zoveel op ‘Dancing With Myself’ dat Billy Idol er zelfs Buma op pakt, en grote delen van prijsnummer ‘Eternal Summer’ zijn een op een overgenomen uit een liedje van The Psychedelic Furs. Alsof ze zó nostalgisch zijn geworden naar een lang vervlogen tijd dat ze hun favoriete liedjes van vroeger zijn gaan kopiëren.

Ooit waren ze de coolste band van New York – en dus ter wereld –, maar wat is daar nu nog van over? En dan gooide Bernie Sanders – voor wie ze campagne voerden – uitgerekend deze week de handdoek in de ring. Casablancas klinkt vermoeid en tragisch op The New Abnormal, en het gekke is: juist wanneer hij daarin durft te zwelgen klinkt The Strokes op zijn best. Op prijsnummer ‘At The Door’ bijvoorbeeld. ‘My thoughts, such a mess’, gromt Casablancas, terwijl de synths en gitaren minutenlang opbouwen en opbouwen en opbouwen…. naar niets. De band valt niet in, er volgt geen extase, geen verlossing of euforie. Is dit dan The New Abnormal waar we aan moeten wennen?