Album van de Week (38): Crack Cloud

Er is geen band als Crack Cloud, vooral omdat het eigenlijk geen band is. De Canadezen staan met zeven muzikanten op het podium, maar dat aantal loopt achter de schermen hard op. Choreografen, filmmakers, grafisch ontwerpers: het Crack Cloud-universum wordt gebouwd (en bewoond) door een uiteenlopende groep creatievelingen. Ze ontmoetten elkaar in afkickprogramma’s rondom Vancouver, als patiënten én als behandelaars. Als Crack Cloud proberen ze via de helende kracht van kunst in het reine te komen met het leven als (ex)verslaafde.   

En dat doen ze door misschien wel de meest interessante postpunk van het moment uit te brengen. De nieuwe plaat, Tough Baby, volgt hun geweldige debuutalbum Pain Olympics (2020) op. En net als op het debuut schiet het muzikaal echt alle kanten op. Hoekige gitaren, dromerige soundscapes, cheerleader-chants, jazzy blazers – niks is te gek. De schreeuwzang-poëzie van drummer/frontman Zach Choy is eigenlijk de enige constante. En daar is vaak al geen touw aan vast te knopen. Kun je nagaan.

De plaat opent met een audio opname van Choy’s vader, die overleed toen de zanger een kind was. Temidden van een ouverture van dromerige harpen en blazers beveelt hij zijn jonge zoon aan om muziek te maken gaan maken. ‘Be amazed at how good you can feel afterwards, after you express what.. what's been bugging you’, is zijn tip. ‘It’s an excellent way to let your anger out.’ En dat laten Choy en de zijnen zich geen twee keer zeggen.

Want hoewel er op album nummer twee meer ruimte is voor soundscapy uitwijdingen, ligt de kern van de sound van de Canadezen nog altijd bij boze postpunk. Het collectief is nog nooit zo boos geweest als op ‘Criminal’. En aan de start van de tweekwarts saxofoonpunk van ‘Virtuous Industry’ spreekt Choy niet eens meer woorden uit, en gilt hij oeh’s en ah’s als een bezetene. Dat terwijl de eclectische video’s soms juist bulken van zacht verlangen. Vooral de voorleessessie easter egg tijdens het pianostuk van 'Please Yourself' is ontroerend. 

In de laatste seconden van afsluiter ‘Crackin Up’ echoot Choy de woorden van zijn vader: ‘I hope you guys can learn lots from what I’m trying to tell you.’ De cirkel is rond. Zo voelt Tough Baby als een conceptalbum, maar zonder vaste omlijning: het concept hier is het collectief zelf. Het is een liefdesverklaring aan zelfexpressie, en hoe kunst ons van de verdoemenis kan redden. In het geval van Crack Cloud zelfs heel letterlijk.