Album van de Week (3): Mura Masa

Zet R.Y.C. op en je kunt je het bijna niet voorstellen: is dit echt dezelfde Mura Masa die vijf jaar geleden doorbrak met frisse producties in het verlengde van Cashmere Cat, maar evengoed geïnspireerd door James Blake en HudMo? Ja echt, en op zijn tweede album slaat hij een compleet andere weg in. Eigenlijk is R.Y.C. (kort voor Raw Youth Collage) namelijk een gitaarplaat. Maar dan wel eentje waarop de producer uit Guernsey een stel ontzettend goede popliedjes maakt. Die strijkt hij dan juist weer niet glad, maar hij legt juist het vergrootglas op alle hoekjes en rafeltjes.

Neem bijvoorbeeld ‘Teenage Headache Dreams’ met Ellie Rowsell van Wolf Alice: een euforisch shoegaze-anthem met gitaren gedrenkt in de galm. Na tweeënhalve minuut laat Mura Masa zijn hele compositie instorten. Alleen het tokkel-gitaartje en de bas blijven overeind, waarop hij in een zwaar vervormde stem een jeugdherinnering deelt. En dan zwelt de muziek toch weer aan en knalt het refrein er nog een keer in. Hij laat zijn liedjes breed uitwaaieren, een beetje zoals de indierock van Broken Social Scene en de folktronica van The Notwist, met al die pruttelende elektronica en lagen aan ijle gitaarmotiefjes die op de achtergrond schitteren. 

Dat verwacht je eigenlijk niet op basis van de stadiumambities die de singles hebben. ‘I Don’t Think I Can Do This Again’ met Clairo is de beste (je ziet de confettiwolken al neerdalen in het refrein) maar ‘Deal Wiv It’ met Slowthai is ook te gek. Die laatste is een punky ska-song in het verlengde zowel The Stranglers als The Streets, over gentrificatie in Londen. Een biertje voor vijf pond?! ‘Deal wiv it!’ Ook sterk: de optimistische French house van ‘Live Like We’re Dancing’ met Georgia (hallo Daft Punk!) en ‘vicarious living anthem’ met Strokes-gitaartje en overstuurde vocals, dat zo in de soundtrack van Fifa ’98 had gekund.

Des te knapper dat Mura Masa een mooie flow in R.Y.C. heeft weten te vinden: mega-intiem openen (‘How am I supposed to live in the world?’, vraagt hij zichzelf af terwijl hij zich verstopt voor de buitenwereld) en afsluiten met een ‘nocturne for strings and a conversation’, tussendoor emotionele flarden spoken word, en dat verweven met sterke poprefreinen over een generatie zonder hoop. Een ijzersterke en eigenzinnige plaat, die wel meteen de vraag oproept: hoe gaat hij dit straks naar het podium vertalen in AFAS Live?