LL22: Nova Twins is oorverdovend gezellig

First things first, wat zien Nova Twins er fucking tof uit. Bassist Georga South, met haar rood geverfde losse knot, blauwe lippenstift en lange dromenvanger-oorbellen. Of anders zangeres Amy Love aka Cleopatra, die twee ingevlochten staarten met rode punten en een T-shirt met de tekst ‘no music on a dead planet’ rockt. Vanaf de eerste seconde is het podium van de X-Ray te klein voor ze. South springt van links naar rechts, bijna van het podium af, en keert alleen terug naar haar vaste standplaats om met een whammy-pedaal de gekste Skrillex-achtige krijsen uit haar basgitaar te trekken. Cleopatra kan ondertussen niet stoppen met lachen. Het is een enorm vrolijke boel. Oh, en heel, heel erg luid. 

De sound van Nova Twins ligt ergens tussen punk en grime in, wat betekent dat ze moeiteloos switchen tussen verleidelijke, stoere rapverses en onbesuisde gitaarriffs. ‘Urban Punk’, noemen ze het zelf graag. Hun muziek bevat dubstep wobbles, de bounce van een hiphop beat, en de anarchistische energie – en esthetiek – van punk met een hoofdletter P. En al dat geweld wordt geproduceerd door slechts twee snaarinstrumenten en een drumstel. 

Tussen al het gebrul door winden de twins de tent track voor track steeds strakker om hun vingers. ‘It's my body, it's my mind, do what I want with it’, schreeuwt de zaal op commando fanatiek terug tijdens ‘Bullet’. En als Cleopatra afscheid neemt en een hartje van haar vingers maakt, is er niemand die het gebaar niet kopieert.

HET MOMENT:
‘Alright, part the sea’, beveelt Cleopatra haar onderdanen. Tot aan de achterkant van de X-Ray ontstaat er een smal gangpad. De Nova Twins staan er middenin, tegenover elkaar. Als de zee zich weer sluit worden ze bijna bedolven onder de ontblote mannenlichamen. Maar ze spelen door, middenin een tent die compleet aan gort gaat. En als de laatste monster-riff klinkt, laten ze een uitgetelde, bijna beteuterde X-Ray achter. Zo blij is er dit weekend nog niet gebeukt.

eer Lowlands 2022 in het dossier