POM danst op de frustratie
Snoeiharde muziek kan hartstikke cute zijn
‘All the rage I fell into / Was it worth the things I went through?’. Godverdomme! POM’s nieuwe EP staat volledig in het teken van frustratie - voor het gemak hebben ze het dan ook maar gewoon AAAAH! genoemd. Die AAAA’s staan niet alleen maar voor het uitschreeuwen van zangeres Liza van As; elke titel die het vierluik bevat begint ook met een ‘a’ (van het Engelse lidwoord). ‘Liza is heel conceptueel, we wilden echt een storyline in de EP kneden. We waren na onze laatste drop allemaal een beetje gefrustreerd, die uithoeken daarvan hebben we samengevoegd. Het is net wat agressiever’, vertelt gitarist Luc Siegers.
Hoe punk dit ook klinkt, de Amsterdamse band kennen we van hun mengelmoes van garagerock en indiepop, die ze zelf ook wel omschrijven als ‘fuzzpop’. Van die eigen stijl zijn ze gelukkig niet afgestapt. ‘AAAAH! is zeker geen metal, nee’, lacht Luc. ‘We hebben nog steeds die poppy benadering, zonder de grofheid van de gitaren los te laten. We proberen daar een blend in te zoeken: popmuziek met veel grain.’
De tracks zijn het resultaat van alle frustratie onderling na het touren door Italië. ‘We waren op tour in een klein busje, twee weken met elkaar in zo’n kleine ruimte is best intens. Ik was best verbaasd dat we elkaar in die twee weken niet hebben afgemaakt. Gelijk daarna zijn we de studio ingedoken. Ik denk dat dat wel heeft meegespeeld in de thema’s van de EP.’ Zo gaat ‘a menace’ over het breekpunt waarbij je je volledig laat overspoelen door irritatie en agressie, als gevolg van een diep gevoel van onrecht, en ‘a purpose’ over hoe toxisch gedrag, zonder daarvan te leren of te luisteren naar wat een ander hiervan vindt, kan leiden tot een breuk in de relatie. Allemaal vervelende, maar oh zo herkenbare strubbelingen.
‘Ik hoop dat iedereen goed gaat op die nieuwe sound, dat experiment. Ik denk dat het relatable is om gefrustreerd te zijn. In de tracks komt veel agressie naar boven, maar het klinkt ook gewoon heel feestelijk. Ik hoop dat we de mensen kunnen laten dansen op hun frustratie.’