Album van de Week (32): Bon Iver

Het had nogal iets mythisch, het geboorteverhaal van Bon Iver’s debuutplaat. Een muzikant met liefdesverdriet die zich tijdens een ijzige winter terugtrok in een verafgelegen boshutje, om vervolgens te herrijzen met een intiem folk-album. Liedjes waar Justin Vernon niet alleen die ijskoude winter mee was doorgekomen, maar die anderen nu ook als een warme deken over zich heen konden trekken.

Bon Iver’s eenzame folkmuziek sprak nogal tot de verbeelding. Intiem alsof je naast hem zat in dat boshutje, en tegelijkertijd wist die intieme doorbraakplaat zich ook te vertalen naar de grote podia. En terwijl Bon Iver ieder album vanuit een andere invalshoek benaderde, was dat ook de constante factor: ondanks de grootsheid van strijkers en blaasarrangementen die langzaam in zijn sound sloop, en ondanks de groeiende bezetting, klonk ieder album alsnog intiem. Afgelopen Best Kept Secret nog kon je je verwonderen over hoe zijn introverte luistermuziek zich zo mooi kon vertalen naar een groot veld. En dat juist met die gekke, experimentele afslag in zijn carrière, het cryptische, met elektronica en autotune doorspekte 22, A Million. Een zoekende plaat, met een blik op existentiële thema’s zoals religie en de vergankelijkheid van het bestaan. Zó vol betekenissen dat je er eindeloos in kon verdwalen.

i,i, het vierde studio-album van de band, bevindt zich ergens op het snijpunt van alle verschillende hoofdstukken van het Bon Iver-project. Zelf noemt Vernon het dan ook de afronding van een cyclus, ééntje die hij parallel legt met de cyclus van de jaargetijden. Hoe dat klinkt? Ergens tussen al die albums in: persoonlijk, maar met een blik op de buitenwereld (op ‘Jelmore’ vraagt hij zich af hoe lang men de klimaatcrisis nog blijft ontkennen, ‘iMi’ is een meer persoonlijk statement over de gebeurtenis die i,i triggerde). Nog steeds cryptisch, dankzij Vernon’s poetische stream-of-consciousness teksten, maar minder dan die experimentelere voorganger. En wat betreft instrumentatie vindt het ook een gulden middenweg tussen zijn slaapkamerfolkdagen en folktronica-experimenten. Met zijn verknipte synthlijnen knikt ‘Jelmore’ eerder naar 22, A Million, net als de knisperende elektronica waarmee ‘Sh’Diah’ begint. ‘Marion’, met zijn troostende gitaarmelodietjes en lieflijke kopstemzang, ligt dan weer in het verlengde van For Emma.

Misschien is i,i een minder experimentele afslag dan 22, A Million, maar in die vertrouwdheid schuilt een prachtige plaat vol intieme momenten om je in te nestelen. ‘U (Man Like)’, ‘Hey Ma’ en ‘Faith’ voelen meteen als instant Bon Iver-classics: intieme liedjes om in je kamer om je heen te draperen, maar die ook de grote festivalweides een uurtje kunnen laten opstijgen.

Meer van onze favoriete nieuwe releases vind je op de Luisterpaal.