Album van de Week (37): James Blake

Misschien is het even schrikken: James Blake die Friends That Break Your Heart, een beladen plaat vol emo-ballads over de littekens die verbroken vriendschappen achterlaten, opvolgt met een minimalistische dansvloerplaat. Maar heel gek is deze keuze niet. Ooit begon de Brit namelijk als dj in de Londense post-dubstepscene en bracht zijn eerste ep’s uit bij toonaangevende underground labels als R&S en Hessle Audio. In die kringen werd Blake onthaald als een groot talent, maar hij trok zijn eigen plan, besloot melancholische elektronische pop te maken en werd in de hiphopwereld omarmd door o.a. Travis Scott. Om nu dus weer terug te keren naar die roots op Playing Robots Into Heaven. 

Zo laat Blake zich op het liefdesliedje ‘I Want You To Know’ (waarop-ie Snoop Dogg samplet!) flink inspireren door Burial, een van de voorvaderen van die post-dubstepscene, en doen de shuffle drums op ‘Fall Back’ sterk denken aan die van Four Tet. Voor het snoeiharde ‘Big Hammer’ smijt hij dan weer vervormde dancehall vocals, trap en weirde bliepjes bij elkaar om tot een vervreemdend geheel te komen.

Dat-ie zich liet inspireren door zijn muzikale roots betekent niet dat Blake de emo singer-songwriter in zi zichzelf heeft losgelaten. Die emotie sijpelt door in elke track op Playing Robots Into Heaven. ‘Tell Me’ heeft een genuanceerde, drillende housebeat, beladen met gevoel en kwetsbaarheid waarop hij smeekt om bevestiging: ‘Tell me that you love me over and over and over…’ Hij pluist zijn onzekerheden uit bovenop die harde kickdrums op ‘Loading’, en rekent definitief af met zijn innerlijke demonen op het melancholische ‘Fire The Editor’. Het meest emotioneel beladen nummer van Playing Robots Into Heaven is met gemak ‘If You Can Hear Me’. Een piepklein, onverwachts liedje waar Blake zich richt tot zijn grote voorbeeld: zijn vader. Hij geeft toe dat hij niet goed weet of dit leven wel is wat-ie wil, en dat hij best ongelukkig is: ‘Took your lead, followed your dream, and I woke up from it even more tired’. Zo intiem en breekbaar dat het haast illegaal voelt om ernaar te luisteren, maar hartverscheurend mooi. 

Ruim tien jaar na zijn doorbraak als het dansvloerwunderkind, besluit James Blake op zijn zesde album om deze twee werelden bij elkaar te brengen. Hij kiest niet tussen de draaitafel en die super melancholische tranentrekkers waarmee hij in de mainstream belandde, maar vervlecht deze juist tot een gedurfd geheel in de vorm van Playing Robots Into Heaven die absoluut smaakt naar meer. 

Op 26 september staat James Blake in 013 in Tilburg.