Album van de Week (12): Lana Del Rey
Met Lana Del Rey op een Amerikaanse roadtrip op schitterend en reflectief album
Lana Del Rey zoekt contemplatie op haar achtste plaat Chemtrails Over The Country. Na haar veelgeprezen album Norman Fucking Rockwell! uit 2019 leek het succes niet op te kunnen. Maar toen kreeg ze een lading kritiek (zoals het mondkapjes debacle) over haar heen. Ze vluchtte Californië uit en vond sereniteit in het midwesten. Die streek inspireerde de Americana sound van Chemtrails Over The Country. Ze overpeinst daarop haar beginjaren als artiest en de veelbewogen jaren die daarop volgden. Was dit het allemaal wel waard?
Waar op Norman Fucking Rockwell! het geluid al verfijnd klonk, maar nog wel eens opbouwde tot een dreunende beat of climax, is Chemtrails Over The Country over de gehele linie gedempt. In de delicate productie van Jack Antonoff (die ook de vorige plaat produceerde) hoor je vooral zwevende piano- en gitaarmelodieën en drums als een zachte hartslag. Betekent dat het saai is? Nee: neem die sax-uitspatting aan het einde van ‘Breaking Up Slowly’, of die geautotunede mumblerap stem op ‘Tulsa Jesus Freak’. Juist het teruggeschakelde tempo geeft des te meer ruimte voor wat nog wel het meest opvalt aan deze plaat: de songteksten. Del Rey schildert als altijd op lumineuze wijze de American Dream, maar bezingt nu ook de keerzijde van roem.
‘I was a waitress working the night shift.’ Del Rey bespiegelt op opener ‘White Dress’ haar leven als serveerster voor ze doorbrak en vraagt zich af: was ik niet gelukkiger geweest zonder al die faam? Pas 19 was ze, toen haar eerste EP Young Like Me uitkwam. En alhoewel het artiestendom toen als bevrijdend voelde, kijkt ze daar nu anders op terug. Nee, Lana droomt eigenlijk van een veel simpeler leven. Die vond ze in haar roadtrip door Amerika: van Los Angeles tot Yosemite, van Orlando tot Arkansas. Over die plekken zingt ze vol lof, net als over heldinnen als Joan Baez en Joni Mitchell op ‘Dance Till We Die’. ‘For Free’ sluit het album af met een cover van die laatste heldin.
Haar uiteindelijk boodschap? ‘Not all those who wander are lost. It’s just wanderlust.’ Del Rey heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Sterker nog, ze maakt zich al op om een vervolg te releasen: in juni komt Rock Candy Sweet uit.