Album van de Week (13): Pitou

Als Pitou’s eerdere EP’s Pitou (2016) en I Fall Asleep So Fast (2018) als een kabbelend beekje klonken, is haar debuutalbum Big Tear een ware waterval aan emoties. De 29-jarige Amsterdamse zangeres viel anno 2016 al op tijdens de Popronde met intieme folkliedjes vol verrassende vocale capriolen en arrangementen die haar klassieke achtergrond verrieden (en specifieker: haar verleden als koorzangeres met liefde voor Bulgaarse muziek). Voor haar debuutalbum nam ze tijd, maar vijf jaar na haar laatste release vloeit haar stem opnieuw als een hemels geluid. Ditmaal zonder restricties. Pitou probeerde namelijk dichter bij haar eigen gevoelens te komen, vertelde ze in dit interview met 3voor12: ‘Ik wil lol trappen, mezelf minder serieus nemen en nieuwe dingen proberen.’ Die avontuurlijkheid is te horen in de uitzonderlijke arrangementen gevuld met blazers, harp, hier en daar een akoestische gitaar en percussie verzorgd door Mischa Porte en Frank Wienk (Binkbeats). Big Tear is een zielsverheffende verademing waarin klassiek én folk in elkaar oplossen.

Vaak wordt haar muziek op een bepaalde manier beheerst genoemd, maar eigenlijk is openingsnummer ‘Big Tear’ dat absoluut niet: een track waarin haar stem wat intenser klinkt en een nerveuze harp de toon zet. In het nummer bezingt ze een groot verdriet dat we met elkaar delen. In een droom die ze ooit had kwam een grote traan uit de hemel op aarde vallen en die nam alles in zijn stroom mee. Best zwaarmoedig, maar volgens Pitou is het laatste wat we moeten doen deze vloedgolf ontvluchten: ‘You’ll learn to swim here.’ En ze heeft gelijk: naarmate haar liedjes zachtjes doorstromen, leren we ons over te geven aan haar grootse stem. Op een paar energieke uitzonderingen na (‘Big Tear’, ‘Animal’ en ‘Dancer’), voelt het album vooral als een etherische zucht aan schoonheid waarin je compleet kan verdwijnen.

Loslaten dus, dat is het advies van Pitou. ‘To turn it around and search for the sound that will free’, zingt ze vlinderig in ‘Devote’. Dat gevoel: het leven is eindig, maar dat is ergens best heel geruststellend. Zulke introspecties hebben wel wat weg van de zweverige jazzmuzikant Alabaster DePlume, met wie ze ook zeker die instrumentale zachtheid deelt.

Tranen die indringend binnenstromen, verdampen uiteindelijk ook weer in stilte op je wang. Zo laat Pitou ons dan ook in volledige kalmte achter met het slotnummer ‘Melody’. Zachtjes, maar veelzeggend: ‘Hazy is easy / and a dream can handle anything.’ Big Tear is een innige herinnering aan het feit dat alles komt en gaat, hoe intens onze wereld ook kan zijn.