Album van de Week (10): Soccer Mommy

Kijk je er gek van op als je verteld wordt dat Soccer Mommy, serieuze indierocker uit het rijtje Snail Mail, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers, ontzettend fan is van Avril Lavigne? Die sombere maar catchy popmelodieën, de manier waarop ze d'r hart uitstort in grijsgetinte songs.... Zeg maar, Let Go, dat doorbraakalbum waarmee Lavigne in een klap uitgroeide tot de sombere popster voor de alternatieve tiener. Het haakje was die penetrante teenage angst, iets wat de Amerikaanse Sophia Regina Allison - alias Soccer Mommy - toch al niet vreemd was. Dat was immers ook de rode draad in haar debuut Clean, waarmee ze in 2018 doorbraak en ze het meteen tot Album van de Week schopte. 

Ondertussen is ze geen tiener meer, maar de anxiety is absoluut nog aanwezig. Je hoort het in ‘bloodstream’, de mid-tempo opener waarmee ze de toon van het album zet. Ze maakt verwijzingen naar de zelf aangebrachte wonden die ze nu met lange mouwen moet verbergen. Ze probeert de reden voor haar depressie ergens te lokaliseren in haar kinderjaren. Op ‘gray light’, een liedje waarin gitaarlijnen en pedalsteel uitwaaieren over een simpele drumbeat, loopt haar depressie parallel met de ziekte van haar moeder. Haar schaduw hangt over color theory: jaren geleden is ze gediagnosticeerd met kanker, iets wat – naast de aanwezigheid van depressie – die constante fascinatie met de dood verklaart. Op ‘yellow is the color of her eyes’, nog zo’n midtempo liedje waarop de fonkelende melodieën over zeven minuten heen worden getrokken, zingt ze: ‘Loving you isn’t enough / You'll still be deep in the ground when it’s done.’

Heavy stuff, dus. Die melancholie doordrenkt songs als ‘night swimming’, waarin een elektrische gitaarmelodie over zacht gitaargetokkel heen wordt getrokken, en ‘stain’, dat behalve diezelfde combinatie van gitaren gestript is van verder instrumentarium. Tegelijkertijd zijn de beste songs van de plaat niet die hypermelancholische, maar juist de tracks waarop die melancholie níét doordringt tot de instrumentals. ‘lucy’, bijvoorbeeld, een charmante track vol sterke melodieën en een goeie hook in het refrein. Idem ditto ‘crawling in my skin’. Of ‘circle the drain’, dus, waarop haar melodieën zich naar een kleurrijke én catchy song weten te vertalen.

Een grappig contrast is het, tussen de kleurrijke catchiness en de melancholiek van dat nummer. Je kunt het wijten aan haar niet-zo-stiekeme wens om ooit nog een Top 40 hit te scoren. Misschien dat ‘circle the drain’ in een ander tijdperk – circa 15 jaar geleden – nog wel een underdog in zo’n toplijst kunnen zijn, maar nu plaatst het haar duidelijk in het BKS-spectrum. Voor fans van dat festival komt ze in ieder geval hoog in de lijstjes te staan.