LL22: Steeds harder schreeuwen voor Wet Leg
Excuse me? De nieuwkomers staan al in de grote tent
Wet Leg had er één meubelstuk voor nodig om de nieuwe indie darling te worden. Een jaar geleden was er nog die ene debuutsingle, nu is er een album en is de band gepromoveerd van de India naar de grote Heineken. Dat is qua belangstelling geen overbodige luxe: het is goedgevuld bij de vrijdagopener in de grote tent. Toch even met z’n allen die nieuwe hype uitchecken.
Het is even inkomen, want Wet Leg begint timide. Zo timide dat die andere dikke single - ‘Wet Dream’ - wel erg keurig wordt geserveerd, als een kopje koffie in een chique etablissement. Guitige blikken van de oprichters Rhian Teasdale and Hester Chambers zijn er al wel, maar de echte plezier dat zo diep in het DNA van de band zit wordt later losgelaten. Als Teasdale bij ‘Oh No’ in de lach schiet, even de tekst vergeet en de muziek gruiziger wordt, zit de zwier erin en komt ook de tent steeds meer tot leven.
De debuut staat niet ramvol met uitschieters, ook op Lowlands komen een paar driesterrensongs voorbij, maar Wet Leg zet er een aardige rij onvergetelijke live-momenten tegenover. Zoals de oerschreeuw bij ‘Angelica’, de punky versnelling van ‘Too Late Now’ en natuurlijk...
HET MOMENT:
...‘Chaise Longue’ dat als een nieuwe favoriete indieanthem wordt omarmd. ‘WHAT’, schreeuwt de hele tent steeds harder terug. Het is wonderlijk dat Wet Leg juist in zo’n donkere virustijd is ontstaan want de muziek en de ondeugende teksten zijn uitermate speels en optimistisch. De bandleden hebben onderling lol en lijken zichzelf geregeld in hun armen te willen knijpen om te checken of het - excuse me? - echt waar is, die grote doorbraak. Het onbezorgde leven wordt goed én met een randje gevierd.
Meer Lowlands 2022 in het dossier