Genomineerd voor de 3voor12 Award: LUWTEN
Tessa Douwstra bouwt aan verbluffende geluidspaleisjes en durft de teugels te laten vieren
Er zijn mensen die de meest wonderlijke steden bouwen, puur van suikerklontjes. Er zijn mensen die verbluffende ijskastelen in elkaar knutselen. En dan heb je Tessa Douwstra alias LUWTEN, die minutieus aan haar geluidspaleisjes werkt met piepkleine persoonlijke bouwstenen. Neem het titelnummer van haar tweede album Draft: ze vroeg haar dierbaren om één toon te neuriën en via voicememo op te sturen. Ze omringt zich met al dat geneurie, laat het aanzwellen, kleurt alles nog verder in met synthesizers, en klinkt daar in de verte ook nog een saxofoon? Voilà, een prachtig en volstrekt eigen geluidspaleisje. Zo ook single ‘Don’t Be a Stranger’, waar ze de oude taperecoder van haar opa gebruikt (inclusief de geluiden die daar nog op stonden!) om zelf een beat van te bouwen. Zo’n beetje elk liedje herbergt wel een ondefinieerbaar geluidje of een maf verknipte sample waarvan je weet: daar zit zo’n verhaal achter. En ook al zullen we veel van die verhalen wel nooit te horen krijgen, ze geven Draft een ongekende emotionele diepte.
Zo kenden we LUWTEN al van haar debuutalbum uit 2017 – waarmee ze werd genomineerd voor een 3voor12 Award en een contract kreeg bij het Amerikaanse label Glassnote. Met percussionist/producer Frank Wienk alias Binkbeats maakte ze een introverte, eigenzinnige indiepopplaat. En op Draft trekt het duo die lijn voort, hoewel de producties nog net wat slicker zijn. De diepe bassen in ‘Airport’ smeken om een groot geluidssysteem, songs als ‘Standstill’ zitten vol soulvolle uithaaltjes en veel kleine productionele trucjes doen wel aan het latere werk van Bon Iver denken. Ze zet de deur op een kiertje en laat de wind binnen, zoals ze zelf al eens zei.
En daarmee doelde ze ook op haar drang om de teugels in handen te houden, op haar schuchtere, introverte karakter. ‘I want to be alone’, verzucht ze op ‘Draft’, hoewel ze tegelijkertijd smacht naar het moment dat ze hoort hoe een dierbare thuiskomt en de deur achter zich sluit. Op ‘Stopwatch’ kijkt ze (benijdenswaardig?) naar een vrouw die zich wel vol lef in de wereld durft te storten, en op ‘Control’ verliest ze toch de controle. Ergens lijkt ze daar ook wel opgelucht over: ‘Oh, to hell with it!’ En zie daar, de geluidspaleisjes storten niet in, maar lijken er zelfs nog mooier van te worden.
Lees ook het interview met LUWTEN over Draft.