Kim Janssen zwelgt in magisch realistisch Cape Sleep

‘Ze zeiden altijd tegen me: je eigen naam verkoopt beter, dan ben je meer een troubadour. Het luistert anders als je een naam hoort. Denk aan Sufjan Stevens, en je ziet meteen zijn gezicht voor je. Maar ik probeer beelden te maken, waarbij mijn naam niet past. Kim Janssen, dat is de naam in mijn paspoort, niet echt een bijzondere naam bovendien. Ik dacht: ik ga mijn jongensdroom waarmaken en een band beginnen.’ Zie daar Cape Sleep, de nieuwe incarnatie van Kim Janssen, die vandaag debuteert met het synthrijke nummer ‘Telephone’.

Bevrijd van zijn eigen naam bezingt Janssen dingen die duidelijk niet in zijn eigen leven geworteld zijn. In het liedje ontmoeten we een vrouw die een hele zomer lang opgesloten zit in het Carlyle Hotel in New York, een befaamde plek waar ooit Michael Jackson en Lady Di met elkaar in de lift stonden en waar beroemde artiesten zich verdringen om op de piano te mogen spelen. ‘Sofia Coppola heeft er eens een Christmas-special opgenomen met Bill Murray, het was voor alles en iedereen een home away from home. Ik vond het een mooi idee om iemand daar vast te laten zitten. Het is er heel mooi, maar je bent wel eenzaam. Ze begint allemaal mensen van vroeger op te bellen.’

Iedereen heeft wel eens zo’n vlaag van nostalgie, waarbij je ineens moet denken aan al die mensen die je uit het oog verloren bent. Die vervolgens zomaar bellen, dat gaat natuurlijk niet, maar wel in een liedje. Of in elk geval in de liedjes die Kim Janssen graag wil schrijven. ‘Magisch realistisch, sprookjesachtig in de moderne wereld. Het alledaagse gecombineerd met fantasie. Er zit ook een scène in het liedje over de leeuwen in de Zoo, die ernaar verlangen dat de vrouw uit het nummer weer langs komt. Dat vind ik mooi, net als een verwijzing naar verdwenen wereldsteden in de Amazone, een bizar verschijnsel. Ik vind het mooi om een wereld te scheppen waar ik van alles aan kan hangen.’