Album van de Week (35): Sevdaliza

Sevdaliza had muren gebouwd om de pijn buiten te houden, zingt ze. Ze voelde zich onbegrepen en gevangen in haar hoofd. Met haar debuutalbum ISON won ze drie jaar geleden de 3voor12 Award, op haar ambitieuze tweede album Shabrang probeert de Nederlands-Iraanse artiest de muren af te breken.

Maar zonder die muren weet Sevdaliza zich ook niet meer beschermd van Het Kwaad. Het kwaad komt telkens weer om de hoek kijken op deze vijftien nummers, vaak in de vermomming van een giftig soort liefde. Op openingsnummer ‘Joanna’ is die liefde zo krachtig dat die haar te gronde richt. Op ‘Gole Bi Goldoon’, een intense cover van de Iraanse zangeres Googoosh, is het de ontrouw die haar opbreekt. In ‘Darkest Hour’ kruipt het kwaad als slang haar tuin van Eden binnen. En in ‘Oh My God’ verschiet het kwaad telkens van kleur om engelen te corrumperen. Die teksten zijn concreet genoeg om te beseffen hoe hyperpersoonlijk dit album is, maar tegelijkertijd zo abstract dat je zelf de puntjes moet verbinden. Doe je dat en lees je de vele interviews die er met haar verschenen, dan voel je direct dat het album óók politiek is. Dat een nummer nooit zomaar een nummer is, een videoclip altijd een diepere laag bevat.

Sevdaliza breekt evengoed muzikaal de muren af, en dan verdwijnen de hokjes ertussen. Dus als vanzelfsprekend verenigt Sevdaliza Engels en Farsi, Westerse popmelodieën en Perzische toonladders. Samen met co-producer Mucky creëerde ze een muziekidioom dat niet altijd direct te behappen is, maar wel volslagen uniek. Zwierige strijkers gaan samen met loeiharde sub-bassen, haar virtuoos verknipte stem virtuoos wordt beantwoord door een theatrale vioolsolo (‘Human Nature’). Een hoogtepunt is het broeierige ‘All Rivers At Once’ met zijn prachtige snareroffeltjes, een twangy elektrisch gitaartokkeltje, een bluesy viool en voorzichtige piano. Een hele zwik aan mensen werkte mee aan het album, van Raven Aartsen (Mozes and the Firstborn) en ludoWic (Wende Snijders) tot Mathias Janmaat (Bombay) en Nik Roos (Noisia), maar ze staan telkens duidelijk honderd procent in dienst van Sevdaliza’s artistieke visie.

De geweldige hoes van Shabrang vat het goed samen. Het is geen prettig beeld: Sevdaliza kijkt ons kaarsrecht aan, met een blauw oog en nog eens een dikke bloeduitstorting op haar hals. Maar hoeveel geweld haar ook is aangedaan, haar blik is onaangedaan en ze durft zich helemaal naakt te geven. Klaar om de muren in de wereld af te breken met haar kunst.