Album van de Week (19): Model/Actriz

Wanneer we het hebben over gruizige postpunk, zijn Disney-prinsessen en diva’s waarschijnlijk niet het eerste waar je aan moet denken. Maar Model/Actriz is dan ook geen dertien-in-een-dozijn punkformatie: de Brooklynse band heeft nogal een onstuimige live-reputatie opgebouwd, waarbij frontman Cole Haden op brutale wijze over het podium flaneert – het allerliefst op naaldhakken. ‘I’m such a fucking bitch girl / You don’t even know’ verkondigt hij achteloos in ‘Diva’. Het mag maar duidelijk zijn. 

Waar op debuutalbum Dogsbody een groffer, goddelozer noise-rock geluid klonk, lijkt Model/Actriz een nieuwe weg in te slaan met Pirouette. Het clubgevoel heeft duidelijk de overhand; de wellustige gitaarsloopkogels hebben plaatsgemaakt voor sexy drummachines die niet zouden misstaan in een grimmige Berlijnse seksclub. Hoe grotesque en vurig het album in eerste instantie ook lijkt, de kracht ligt deze keer juist in Haden’s transparantie en kwetsbaarheid: ‘Eén van mijn grootste angsten was dat ik verkeerd begrepen zou worden, of dat mijn bedoelingen verkeerd geïnterpreteerd konden worden,’ vertelt hij in Vogue. Om er maar voor te zorgen dat dit niet zou gebeuren, is Haden tekstueel letterlijker dan ooit. Model/Actriz luidt zo een nieuw, openhartig tijdperk in, waarin introspectie en onbeschaamd jezelf zijn de boventoon voeren.

Dat werd al duidelijk in single ‘Cinderella’, waarop Haden terugblikt op zijn kleutertijd, toen hij droomde van een verjaardag verkleed als Assepoester. Maar: ‘When the moment came and I changed my mind / I was quiet, alone, and devastated’, zingt hij. Die schaamte viert hij nu explosief; waar hij vroeger schichtig opkeek naar de diva’s op het grote podium, is Haden die diva nu zélf. Hij is daar uitgesproken in, vrijpostig zelfs (‘Just imagine me absolutely soaked / Dripping head to toe in Prada Sport’). 

Maar het album is niet alleen maar camp en cunt: in veel nummers laat Model/Actriz juist ook een tedere kant van zichzelf zien. Haden is op poëtische wijze openhartig over de strubbelingen van zijn coming-out. ‘Over time, I started hating him, or I started hating myself / But I hated most how I'd pray each night / Asking God to make him see me in all the ways I couldn't' uit ‘Headlights’, laat maar zien hoe zulke coolness vaak alleen kan ontstaan uit het vinden van zelfliefde na diep geïnternaliseerde pijn. Daarmee is Pirouette onuitgesproken een plaat voor de buitenbeentjes op de dansvloer, die kunnen voguen, beuken of rammen op de tranentrekkende zelfhervinding van Haden.