Album van de Week (39): Kurt Vile

Zomaar wat slenteren. Het is het beste. De temperatuur maakt niet zo veel uit, als de zon maar een beetje schijnt. Het kan alleen, maar met wat vrienden is het nog beter. Zonder reden, een beetje om je heen kijken. Soms iets roepen tegen een bekende die langsfietst. Soms opeens iets moois of leuks tegenkomen. Soms niet en dat maakt dan ook niets uit. Diezelfde doelloze mooiheid weet Kurt Vile al albums lang in zijn muziek te vangen, zo ook op album nummer zeven.

Kurt Vile lijkt zelf op ‘One Trick Ponies’ ook te schrikken als de drummer fanatiek aftelt. ‘Ooh shiiit’, mompelt hij. Poeh, gaan we nu echt superstrak een liedjeliedje spelen? Moet het nu echt via spannende omwegen van A naar B gaan? Iets later ontsnapt hem al opgelucht een fluitje. Niets aan de hand, hij mag gewoon ontspannen aanklooien. Alles rond A eens op zijn gemak verkennen. En zo hoor je halverwege iemand even snel achter een piano springen en zich weer bedenken, klinkt ergens de vage suggestie van wat blazers, is de achtergrondzang net te laat. Maakt ook niet uit, de liedjes van Vile hoeven nergens heen. Geen grootse finales, zoals zijn oude band The War On Drugs ze steeds verder opbouwt.

Liever zoekt hij, over een herhalend motief van heldere gitaren en warme seventies lagen daaromheen, al mompelend de randen op van hoe ver je dit kan doorvoeren. Ver, blijkt bijvoorbeeld op ‘Bassackwards’, waar een achteruit gespoelde riff het tien minuten lang nog slepender maakt en hij dezelfde schijnbaar willekeurige gedachten maar blijft herhalen. In plaats van saai wordt het er alleen maar mooier van.

Parkeerboetes, eenzaamheid, lange vriendschappen, weigeren volwassen te worden volgens de regels. Het gaat over een hoop, maar Bottle It In is een album zonder grote statements of enorme boodschappen. Het is vooral een blik in het hoofd van Kurt Vile vol kronkels en halve gedachtes, die hij er soms uit gooit en net zo vaak halverwege inslikt. Eigenlijk wat hij al zo vaak deed. En toch weet hij op zijn doelloze slentertochten telkens weer nieuwe hoeken en routes te vinden.