Album van de Week (2): Georgia

Hoe zou het zijn met de jonge vrouwen die zo extatisch dansen op de hoes van Georgia’s album Seeking Thrills? Het is meer dan dertig jaar geleden dat ze zo werden vastgelegd door de Amerikaanse fotografe Nancy Honey. Kenden ze elkaar door een door of waren ze vriendinnen voor een nacht? Hoe zag hun leven eruit? Zaten ze op school? Dachten ze al aan een carrière, een gezin? Of zochten ze gewoon thrills? En nu? Zouden ze nog op de dansvloer staan?

Een generatie op de dansvloer beslaat pakweg vijf jaar. De meeste mensen houden het zo’n beetje vijf jaar vol om mee te draaien in het nachtleven. Daarna worden ze langzaam ingeruild voor nieuwe, jongere thrillseekers. Artiesten op het podium houden het vaak langer vol. Generatie na generatie zien ze op de dansvloer aan zich voorbij trekken. Georgia, zelf bijna dertig, is de dochter van Neil Barnes, kernlid van pioniers Leftfield. Vergis je niet, Leftfield was een grote act in de 90s, en in een interview met Mixmag vertelt Georgia hoe ze als zesjarige op het podium keek hoe haar vader het immense T In the Park afsloot in 1996. Als iemand de dansvloer met de paplepel ingegoten kreeg, dan was zij het.

Toch duurt het vrij lang voor Georgia zich meldt aan het front der talenten. In 2015 bracht ze al eens een album uit bij het toonaangevende indielabel Domino. Dat album deed niet zoveel. Het klinkt ook wat scherper en minder fris dan dit nieuwe album. Ze vond haar weg als sessiedrummer in de Engelse muziekscene. Want dat is ze ten eerste: drummer. Je hoort het heel duidelijk op haar debuut, je ziet het als ze optreedt - achter een flinke batterij drumpads - en je hoort het ook op Seeking Thrills. 

Seeking Thrills is niet alleen album vóór de dansvloer, maar ook óver de dansvloer. ‘About Work The Dancefloor’, de sterkste single van de plaat, laat alle grammaticaregels achter zich en stort zich in de meute. ‘24 Hours’ is het tegenovergestelde van Robyn’s ‘Dancing On My Own’. Het gaat niet over eenzaamheid tussen de dansende mensen, maar juist over de manier waarop de beat twee harten op dezelfde maat kan laten kloppen, hoe twee mensen kunnen samensmelten, al is het maar voor een nacht. Ze giet al die dansvloerromantiek in quirky synthpop, die het midden houdt tussen Robyn en La Roux, met flarden rap en house. Het zijn misschien niet allemaal van die gouden popsongs, maar in haar belangrijkste doel slaagt Georgia zeker: je krijgt onherroepelijk danszucht.

Kijk hier de show van Georgia op de Song van het Jaar. Ze speelt volgende week op Eurosonic in Groningen.