Album van de Week (14): Yves Tumor

Afgelopen zomer zagen we Yves Tumor op Best Kept Secret verschijnen als een visioen uit het glamrocktijdperk. Tuurlijk, het was de eerste keer dat we hem überhaupt met band zagen optreden, maar wat vooral opviel was met hoeveel overgave hij zich overgaf aan zijn rol als frontman. De slangenleren wijde pijpen. Die rafelige, rode pruik. De protserigheid waarmee iedere kitscherige gitaarsolo de hemel even leek open te scheuren. Eigenlijk voelde het haast als een parodie, zoals Yves Tumor die namiddag de rockster als karakter belichaamde.

Dat hij ermee wegkomt, zit hem in het feit dat Tumor een blank canvas is. Sean Bowie alias Yves Tumor stroomde de popmuziek in via de rafelige linkerzijde, om via ambient en noise-albums een genre-overstijgend album uit te brengen bij Warp. Dat was bij tijden moeilijk te doorgronden en bovendien nogal experimenteel, maar met dat album liet Tumor ook zien dat er ambities waren om popsongs te maken – alhoewel van het meest ongrijpbare soort. Die ongrijpbaarheid hangt ook om zijn cultus als artiest heen. Interviews vinden maar zelden plaats, en zelfs als ze dat wel doen zijn ze een wirwar van vaagheden en ontweken vragen. We weten niet eens met welk gender Bowie zich identificeert! Wie Tumor dan wel is, is een aaneenstrengeling van aangemeten karakters. Het laatste karakter dat hij zich heeft aangemeten is, juist, dat van een rockster.

Heaven To A Tortured Mind, zijn tweede album bij Warp, zit namelijk tjokvol met songs die bruisen met dezelfde energie van die Best Kept Secret-namiddag. Je hoort het in die wervelwind van gitaarfeedback op ‘Medicine Burn’, de meanderende riffs waar de stem van Tumor en zijn zangpartner zich omheen krullen op het schitterende ‘Kerosene!’ Vooral dat laatste duet verraadt Tumor’s ambitie. Waar de echt toegankelijke songs op voorganger Safe In The Hands Of Love nog op één hand te tellen waren, voelt Heaven To A Tortured Mind als het album waarmee Tumor zich meer in de kijker wil spelen. Dat is niet om te zeggen dat Tumor zijn creativiteit en experimentele inslag heeft beteugeld. Alleen al hoe de lome R&B van ‘Romanticist’ uitdijt in een experimentele jam die overloopt in het propulsieve ‘Dream Palette’ (en zijn dat nou vuurwerksamples in de intro..?). Mega spannend en ambitieus, maar het gaat maar zelden ten koste van de melodieuze popkwaliteit die zijn songs bevatten.

Natuurlijk is het maar de vraag voor hoelang Yves Tumor deze positie wil bekleden. Als er iets is dat hem kenmerkt, is het immers dat hetzelfde album met iedere performance volledig anders kan klinken. Een ding is in ieder geval zeker: een plek op de grote podia misstaat hem allerminst.