Album van de Week (48): Snail Mail

Ze zeggen wel eens dat break-ups net als rouw zijn, dat je door dezelfde stadia van verdriet gaat. Eerst ontkenning en woede, dan schiet je in de onderhandelingsmodus: ‘Maar wat als?’, ‘Als ik dit, dan…?’ Rolt daar niets uit, dan dender je regelrecht op de depressie af. Het ding met donkere tunnels is dat ze altijd een einde hebben, dat er licht is om naar uit te kijken. En zo kom je uit bij die vijfde fase: acceptatie. Maar wat als het einde van die tunnel niet in zicht komt, als het een klein stipje in het donker blijft? Zo klinkt de tweede plaat van Snail Mail: alsof je vastzit in die eerste vier fases van een gebroken hart. Of, zoals ze verzucht op ‘Automate’: ‘I’ll never find a love like this’.

Rauw en ongefilterd, zo kennen we de Amerikaanse indierocker Lindsey Jordan alias Snail Mail. Haar liedjes schrijft ze steevast op de biechtstoel. Dat weten we sinds ze in 2018 debuteerde met Lush. Met die collectie ruwe gitaarliedjes werd ze meteen gebombardeerd tot indiedarling van het moment, op de prille leeftijd van 18 jaar. Rolling Stone ging zelfs zover om haar een ‘indierock prodigy’ te noemen, en bij de indie-liefhebbers raakten haar rauwe, goudeerlijke teksten een snaar. Op Ben Franklin zijn haar teksten niet alleen eerlijker dan ook, ze schuren ook meer. Ze zingt over haar eigen obsessieve neigingen, denkt na over de dood, vertrouwt haar ex allerlei lelijke gedachtes toe over haar nieuwe fling: ‘Sometimes I hate her just for not being you,’ zingt ze op ‘Ben Franklin’. Ouch. Wel iets dat je kunt denken, niet per se iets wat je openlijk zou toegeven. Maar goed. Snail Mail heeft dan ook een PhD gehaald in het opschrijven van gedachten die anderen niet over hun lippen zouden krijgen.

‘Ben Franklin’ wordt bovendien aangezet door de meest volvette baslijn die je ooit in een Snail Mail-liedje hebt gehoord. Sowieso is de Valentine een stuk gestroomlijnder dan Lush, met meer dynamiek. Er is zoete, gelukzalige folk (‘Light Blue’), op het bitterzoete ‘Mia’ wordt een blik strijkers opengetrokken, er is lome yachtrock (‘Forever (Sailing)’) naast de melancholische indiesongs die we van haar gewend zijn. En op Valentine valt opeens dat rauwe randje op aan haar stem, dat om haar woorden heen krult op ‘Madonna’, of het juist op een maximaal volume zet, in het explosieve refrein van ‘Valentine’. ‘Why’d you wanna erase me, Valentine?’. Vol verontwaardiging, de beschuldigende vinger kun je erbij bedenken. Alsof ze wil zeggen: dat gaat mooi niet gebeuren. Sterker nog, dit is een plaat die je veel vaker voorbij gaat horen komen. Die staat vast weer in de hoge regionen van allerlei jaarlijstjes.