The Cure - Songs of a Lost World
donker | melancholisch | fantastische comeback
Laat het schrijven van een somber en zwaarmoedig liedje maar over aan Robert Smith, frontman van The Cure. Meer dan veertig jaar geleden bewees hij hier al heer en meester in te zijn, en in 2024 is hij het nog niet verleerd. Na zestien jaar wachten is het tijd voor Songs of a Lost World: acht songs over rouw, verdriet, verlies, ouder worden en de dood. En wat voor songs! De liefhebber kreeg twee jaar geleden wat voorproefjes tijdens de Songs of a Lost World-tour. Ze klonken toen al mooi. Voorzichtig begonnen fans te hopen op een nieuwe Cure-klassieker. Heel voorzichtig, want dat is niet vanzelfsprekend: de laatste vier albums van de gotische rockband waren niet per se om over naar huis te schrijven...
Uiteindelijk bleek die hoop juist veel te voorzichtig, want wat een plaat is dit. Robert Smith nam de touwtjes in handen en componeerde voor het eerst sinds 1985 alle liedjes op het album. In 2019 lagen de nummers klaar, maar voor dit album wilde hij alle tijd nemen om ze te schaven tot ze perfect zijn. Dat is in alles te merken. Alleen al in die lange, instrumentale intro’s, de gitaarsolo’s, opvallende synths en het pianospel. Ditmaal biedt The Cure weinig licht in het donker, constant is het zwaar en emotioneel. Vooral op ‘I Can Never Say Goodbye’, over het overlijden van Smith’s broer: ‘‘From out the cruel and treacherous high / Something wicked this way comes / To steal away my brother’s life.’ Het lijkt alsof zijn stem alleen maar mooier wordt, alleen maar meer emotie oproept. Zelden klonk verdriet zo magnifiek. Dit is toch gewoon de beste Cure-plaat sinds Disintegration? En dat in 2024, wat een geschenk.