Welja, daar is opeens een nieuw album van Tyler, The Creator. Een ouderwetse verrassingsrelease, terwijl hij maandenlang stellig beweerde dat er géén nieuwe muziek zou verschijnen in 2024. Op CHROMAKOPIA zwelgt de hiphop-artiest in paranoia. Uiteindelijk gaat het masker af, en wordt Tyler gedwongen de verstikkende band met zijn moeder te onderzoeken, en de relatie met zijn vader, die juist schittert in afwezigheid.

'You are the light’, zegt Bonita Smith in de eerste tel van CHROMAKOPIA. Dan klinkt ze nog bekrachtigend richting haar zoonlief Tyler, The Creator. ‘Don't you ever in your motherfucking life dim your light for nobody.’ Maar over de loop van het album is het steeds meer de vraag of die goedbedoelde adviezen waarmee veel tracks beginnen, hem niet totaal ontwrichten. Je kan níémand vertrouwen, zegt Mama, The Creator. ‘Whatever you do, don't ever tell no bitch you love her.’ Een liedje later: ‘Always, always, always wear a condom. Don't trust…’

Het heeft van Tyler een totaal paranoïde gast gemaakt, die zijn gezicht nu in de videoclips en op de albumcover verstopt achter een masker. Eentje die op ‘Noid’ (met een geweldige jaren zeventig zamrock-sample!) rapt dat hij wel driemaal checkt of hij de deur op dubbel slot heeft gedraaid, een kanon van een vuurwapen onder zijn bed bewaart en continu van links naar rechts kijkt als een bang schooljongetje bij het oversteken. ‘Never trust a bitch, if you good, they could trap you’, papegaait hij dan zijn moeder na.

OEPS, TE LAAT! Op het onverwacht ontroerende ‘Hey Jane’ (vernoemd naar een postdienst voor abortuspillen) raakt hij verliefd op een meisje (ze klikken over het feit dat ze allebei geen contact met hun eigen vader hebben!). Van het een komt het ander, hij trekt zich te laat terug en… ze raakt zwanger. Eerst schiet hij in de stress: ‘Ain't in the space to raise no goddamn child. Hey, Jane, I'm terrified, petrified.’ Dan voelt hij met haar mee: ‘You gotta deal with all the mental and physical change. All the heaviest emotions, and the physical pain. Just to give the kid the man last name? Fuck that!’  En dan rapt hij vanuit haar perspectief: zij wil het kind eigenlijk houden, ze is al 35, wie weet is dit haar laatste kans, ze heeft jaren geleden al eens abortus gepleegd en ziet een golf van spijt komen aanzetten die haar de rest van haar leven zou kunnen overspoelen.

Zoals Tyler, The Creator al een dik decennium heen en weer hinkt tussen scum fuck en Flowerboy, tussen naargeestige, grimmige rap en lieflijke Beach Boys-harmonieën en rijkgearrangeerde hiphop met een live-feel (muzikaal geen grote verrassingen op dit album), zo hinkt hij op Chromakopia van de ene gedachte naar de andere, en verplaatst hij zich steeds in de ander. Op ‘Tomorrow’ zingt hij in hoge stem, op het punt van breken: ‘The thought of children, it brings me stress.’ Maar wanneer een vriend (A$AP Rocky?) dolgelukkig foto’s laat zien van diens tweede kindje, concludeert Tyler verdrietig: ‘And all I got is photos of my 'Rari and some silly suits.’

Maar waarom is hij toch zo bang om zich te binden? Dat is de vraag die Tyler, The Creator keer op keer probeert te beantwoorden. Misschien is hij gewoon te ‘curious’ om bij één partner te blijven. Ja, misschien is polygamie meer zijn vibe, denkt hij op ‘Darling, I’, dat zijn tongklak-beat heel duidelijk leent van Snoop Dogg-classic ‘Drop It Like It’s Hot’ (geproduceerd door Tyler’s grote helden The Neptunes). Schattig hoe hij dat ook bij zijn partner neerlegt: ‘I get different things from different people. And I want you to explore it too.’ En het moge duidelijk zijn, concludeert hij op ‘Judge Judy’ (dat kinky begint, maar eindigt met een zelfmoordbrief): je mag vrouwen nóóit veroordelen voor het aantal bedpartners dat ze hebben gehad, of om hun seksuele voorkeuren, of ze nou van touwen, wurgseks of gangbangs houden.

Of is Tyler gewoon te tering-egoïstisch om vader te worden? Is dat het? ‘Boy, you selfish as fuck, that's really why you scared of bein' a parent’, concludeert hij op ‘Take Your Mask Off’, waar hij een voor een verschillende karakters sommeert verdomme eens te stoppen je te verbergen achter het masker. De gangster die zijn verdriet verhult met face tats, de predikant die zijn geaardheid verbergt met zijn geloof, de moeder die gevangen zit in de sleur van het leven, en ook Tyler zelf, die zijn geld liever investeert in een peperdure Ferarri dan in een serieuze toekomst.

Of zou hij zo doodsbang zijn, omdat zijn vader hem en zijn moeder heeft verlaten, en hij bang is datzelfde te doen? De 6/8 pianoballad ‘Like Him’ (met ver op de achtergrond Baby Keem!) blijkt een emotionele achtbaan. Want wat lijkt hij toch op zijn vader, zegt zijn moeder. Tyler reageert: ‘Mama, I’m chasing a ghost, I don’t know who he is.’ En: ‘I would nevеr judge ya. 'Cause evеrything worked out without him.’ Maar dan valt ook bij haar het masker en komt de waarheid aan het licht. Je vader WILDE een rol spelen in je leven, maar ik heb hem weggeduwd, zegt ze.

Een pijnlijke constatering. Maar te laat: het kind is er uiteindelijk niet gekomen. Tyler is er simpelweg nog niet klaar voor. En zijn moeder? Die breekt tussen de weelderige piano-akkoorden in tranen uit en sluit Chromakopia zoals een moeder dat kan: beretrots op alles wat haar zoon heeft bereikt.