Het is net zoveel een wedstrijd traplopen als een wedstrijd bands ontdekken op London Calling. Twee dagen lang is het continu bewegen van bovenzaal naar benedenzaal. Op beide plekken staan beginnende buitenlandse acts, die de kans krijgen hun materiaal te showen aan nieuw publiek. De een zonder dat er überhaupt liedjes op streamingdiensten staan, de ander met 8.5 miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. Dit zijn onze tien hoogtepunten, met veel nieuwe bands en ook oude bekenden.

London Calling is Paradiso's razende showcase festival, dat normaal gesproken twee keer per jaar plaatsvindt. Het pand wordt ten volle benut, want terwijl in de ene zaal gesoundcheckt wordt, staat in de andere een band te spelen. Meer nieuwe muziek in een weekend past simpelweg niet.

1. Chalk

Het nummer: Nieuwste single 'Tell Me' is hun meest techno-georienteerde track tot nu toe en slaat tegen het einde van de set keihard in,

Wanneer het trio Chalk uit Belfast het podium opstapt is het alsof je van 0 tot 180 km per uur wordt afgeschoten. Een totale sonische wervelwind raast door de bovenzaal van Paradiso en van voor tot achter ontstaat in no time een moshpit. Of eigenlijk meer een ravepit. Echt geduwd wordt er amper, maar de energie moet er gewoon op de een of andere manier uit en daar heeft iedereen net even wat meer ruimte voor nodig dan beschikbaar in deze zaal. De teksten van Chalk zijn weliswaar amper te verstaan, des te knapper hoe de duistere sfeer en frustratie die in de microfoon gespuwd wordt zoveel snaren weet te raken. Noem het postpunk met technobeats of noem het rave met metalinvloeden. Noem het vooral lekker wat je zelf wilt, als je maar helemaal losgaat. En dat is aan de London Calling-bezoekers richting middernacht wel toe te vertrouwen.

2. English Teacher

Het nummer: Het wonderschone en ingetogen ‘You Blister My Paint’.


 

De band is twintig minuten te laat. Een paar oude mannen roepen ‘speeulleehhh’. Alleen een show van hoog niveau maakt dit nog goed. Gelukkig hebben we het hier over English Teacher, dus tuurlijk is-ie dat. De Britse gitaarsensatie speelde eerder dit jaar al de beste show op Eurosonic, en debuutalbum This Could Be Texas was even later ons Album van de Week. Nu is het publiek op London Calling opgewarmd: English Teacher staat op een mooi avondtijdstip. En dat is te merken. Opener 'R&B' is een lekkere postpunkknaller dus er is gelijk genoeg reden om te bewegen. Het zet de toon voor de rest van de show, waar het publiek elke kans om te springen aangrijpt. Voor je het weet zweeft zangeres Lily Fontaine ineens over je heen. Dat terwijl het niet eens per se muziek is om je compleet op te verliezen. Er klinken vrij ingenieuze baslijnen, opvallende tempowisselingen, en verfijnde gitaarmomenten. Een soort mix tussen Dry Cleaning en Black Country, New Road. En net als bij die laatste band zit de schoonheid van de muziek van English Teacher misschien juist wel in de rustige, gevoelige momenten. Zoals wanneer drummer Douglas Frost plaatsneemt achter de piano, er extra licht geschenen kan worden op het sensitieve gitaarspel, en Lily haar prachtige stem volledig kan etaleren. 

3. Maruja

Het nummer: Het 6 minuten durende 'The Invisible Man' gaat van ingetogen naar explosief en zet de toon van het optreden meteen goed neer.

Ze komen over als best vervelende gasten, de zanger en saxofonist van Maruja. Maar real zijn ze wel. Dat we daarvoor de zanger in enkel roze joggingbroek en blauwe sokken moeten zien opdrukken (met klapje bij het bovenkomen) nemen we graag op de koop toe. Het opjuttende machogeschreeuw van de saxofonist werkt stiekem ook gewoon goed. Hun jazzy noise rock barst uit zijn voegen van de energie en het is bijzonder hoe ze met deze volstrekt compromisloze muziek de hele zaal mee krijgen. Vorig jaar gebeurde dat ook al veel te vroeg 's middags in de kleine bovenzaal. Maar nu, 's avonds in de grote zaal werkt het nog veel beter. De eerste moshpit van het festival is een feit. En de tweede en derde. Een dappere stagediver durft het aan zich op de te wijdverspreide menigte te werpen. Ze leggen de lat voor de rest van het festival.

4. Chanel Beads

Het nummer: De dromerige track ‘Police Scanner’.


 

De meest mysterieuze band op deze editie van London Calling? Overduidelijk Chanel Beads. Niet alleen vanwege de ongrijpbare muziek van dit shoegaze-y droompoptrio uit New York, maar ook vanwege de uitstraling van de band. In een toch al donkere Paradiso-bovenzaal hebben ze de rookmachine op standje maximaal gezet, waardoor soms alleen nog de vorm van de bandleden te zien is. Het gaat hand in hand met de dromerige klanken die de zaal vullen. Of het nou de elektronische geluiden uit de computer zijn, de psychedelische gitaargeluiden van Maya McGrory, of de vervormde vocalen van Maya en zanger Shane Lavers. Jammer dat de computer ook twee keer crasht. Dan oog je als band toch een stukje minder mysterieus. Maar goed, heb je wel echt op London Calling gestaan als je geen klein technisch probleem hebt gehad? 

5. GIFT

Het nummer: 'Milestones'.

Geïnspireerd door het legendarische boek Be Here Now van Ram Dass, is de naam GIFT een woordspeling op het woord "present", zoals in "het heden", zoals in "het is een geschenk om te leven en te ademen in het heden". GIFT is een psychedelische rockband uit Brooklyn, New York, waarvan de sonische vibraties verwijzen naar echo-zware psychedelische iconen uit de jaren 90, zoals Brian Jonestown Massacre en Spiritualized. Gevormd vlak voor de wereldwijde pandemie in 2020, werden ze gedwongen om onverwacht een pauze in te lassen. De NYC-crew speelde een handvol shows voordat podia over de hele wereld tijdelijk (of permanent) hun deuren moesten sluiten. Hoewel het geluid van de in Brooklyn gevestigde band kan worden omschreven als psychedelische rock, illustreert de genrenaam niet volledig de breedte van GIFT's resonantie, die net zo goed raakt aan de hypnotiserende ritmes van de avant-popband Stereolab als aan de spaced-out rock-'n-roll van Spacemen 3.

6. Chloe Slater

Het nummer: doorbraak-single '24 Hours'.

Ja, dit is nou wat zo mooi kan zijn aan festivals als London Calling. Een piepjonge zangeres met een nog piepjongere band ernaast, voor het eerst in Nederland, en gelijk weten ze te imponeren. ‘This might be my favourite country on earth’, zegt de 21-jarige zangeres. Ze is er nog maar een half dagje, ze weet niet beter. Het is een supersympathieke show, vol pakkende, grungy indierock. Zo catchy dat je niet meteen zou zeggen dat het protestliedjes zijn. Maar dat is wel het geval. Chloe brak door met de single ‘24 Hours’, waarin ze aangeeft dat niet iedereen in het leven dezelfde kansen heeft. Mensen zoals zij, uit een lager sociaal milieu in Bournemouth, moeten vechten om rond te komen in een post-Brexit Engeland. Het is precies die vechtspirit die de liedjes van Chloe een extra randje geven. Hopelijk mag ze snel ook in de grote zaal opboksen tegen alles wat haar in de weg staat, daar zou ze zeker niet misstaan. 

7. Soft Launch

Het nummer: 'Cartwheels'.

Om half drie ‘s middags verwacht je misschien geen bovenzaal die al heel erg aan staat. Maar zowaar hoor je een paar fans vooraan de nummers van Soft Launch keihard meegillen. De deels Ierse band heeft ondanks dat ze maar veertien nummers uit hebben al een behoorlijke fanbase opgebouwd. Soft Launch werd in 2022 opgericht en nam ruim de tijd om aan hun nummers te sleutelen. Ondanks dat een eerste release nog niet aan de orde was, hing er al een behoorlijke buzz rond de band. Alle leden schrijven, produceren en wisselen instrumenten, waardoor een melodieus wonder ontstaat. Hun korte indiepop-nummers zijn speels, vrolijk, catchy, zoals bijvoorbeeld hun nummer ‘In My Bed’, die nog geen drie minuten duurt. 

8. Crows

Het nummer: 'Slowly Seperate', waarvan de ‘again, again, again’ nog lang doordreunt.


 

‘Come on. It’s Crows at midnight, what more could you want?’, vraagt frontman James Cox aan het London Calling-publiek. Hij heeft wel gelijk. De duistere postpunkliedjes van Crows komen het allerbest tot hun recht na twaalven, in een zo donker en zweterig mogelijke zaal. Althans, mits je je oordoppen niet vergeten bent. Dat Crows met Reason Enough eerder dit jaar een wat melodischer en ‘rustiger’ album uitbracht, is namelijk geen moment te horen. Naast duister en snel, is de muziek in de bovenzaal bovenal te classificeren als LUID. Het Londense viertal is misschien geen vernieuwer van de postpunk-met-maatschappijkritiek-formule, maar wel zo’n band die live altijd voor een feestje zorgt. Zo’n band waarbij de bassist speelt alsof-ie in een hardcoreband zit, en de zanger ook effe de moshpit induikt. Precies wat we nodig hadden.  

9. Honeyglaze

Het nummer: De woede in het nummer 'Don’t' komt over als een klap in het gezicht.

Wat een lekkere ongepolijste muziek maakt Honeyglaze. En dat is bij deze band geen onkunde, maar duidelijk een stijlkeuze, want die drummer is onwaarschijnlijk goed. Het vangt heel goed het gevoel van de verhalen over adolescentie en jong volwassenschap vanuit het perspectief van de vrouwelijke frontpersoon in een opkomende band. De lijn tussen eigen ervaring en fictie is onduidelijk, maar dat het allemaal niet over een leien dakje gaat is duidelijk. We horen onzekerheid terug, een schreeuw naar erkenning en bevestiging die evengoed heel daadkrachtig klinkt, maar het is de woede in slotnummer 'Don't' die werkelijk uit haar tenen lijkt te komen en het hardste aankomt.

10. Good Neighbours

Het nummer: De enorme (TikTok)hit 'Home', uiteraard.

Je kunt veel zeggen over Good Neighbours (bijvoorbeeld dat ze best wel stomme muziek maken), maar geen enkele keer dit weekend is de grote zaal van Paradiso zo gevuld als tijdens de show van dit vijftal. Het is ook nog eens een groot feestje, van begin tot eind. Hoe kan het ook anders. De supervrolijke upbeat liedjes van deze mannen barsten van de energie, en het meezinggehalte staat op het allerhoogste standje. En meezingen, dat doen we. Vooral bij ‘Home’. De track verscheen pas eerder dit jaar (net zoals alle liedjes van de band) en vergaarde ondertussen al meer dan 300 miljoen streams. Ja, dat lees je goed. Eigenlijk is deze superjonge band nú al te groot voor London Calling. Die softboy-stadionrock-anthems, die vrij corny zijn en ook wel een beetje doen denken aan Chef’Special, gaan we zeer binnenkort horen op een Pinkpop-heide. Ongetwijfeld.