LL22: Sinead O’Brien dicht ons de duisternis toe
Bezwerende woordenstroom wordt ook nog even dansbaar
Het wordt duister in de X-Ray als Sinead O’Brien en haar twee bandleden aantreden. De Ierse, die dit jaar uiteindelijk debuteerde met Time Bend And Break The Boxer, gaat graag je diepte in. Sinead O’Brien is postpunk meets spoken word. Krassende gitaren tegen beats en drums. Daaroverheen volgt ze met haar sprechgesang haar eigen koers.
De sfeer die de band oproept is meteen dwingend. De punkpoëet heeft een mechanische laag over haar stem heen. Het versterkt de doemsfeer, maar zorgt er ook voor dat haar woorden soms onverstaanbaar zijn. De drums klinken strak door het gitaargeraas en de beats heen wat ervoor zorgt dat de aanhoudende woordenstroom extra bezwerend is. Nachtelijke beelden van verlaten industriegebieden doemen op en blijven opdoemen. Juist als het net teveel in elkaars verlengde gaat liggen, neemt het trio een afslag.
HET MOMENT:
Die afslag heet ‘Kids Stuff’, een vette track die groovy en een stuk dansbaarder is dan het voorgaande. Het brengt wacht lucht in het ondergrondse. De Ierse trekt die feel nog even door tot het slot. Het is een moment van verlichting voor de mensen in de half gevulde X-Ray, die op de zorgeloze festivalzaterdag open stonden voor de donkere Ierse grooves.
Meer Lowlands 2022 in het dossier