Album van de Week (23): Wolf Alice
Britse indieband evolueert eigenzinnige sound én songwriting nog verder op derde album
Na haar veelgeprezen tweede album Visions Of A Life is de Londense indieband Wolf Alice terug. Op Blue Weekend vindt ze een nieuwe manier om haar diverse sound verder te verfijnen en tegelijkertijd weidser te doen klinken. Waar het eerder sprongen maakte tussen shoegaze, noisepop en indierock, kiest de band nu voor een meer coherente en volwassen sound.
Uitspatters als ‘Yuk Foo’ of ‘Space & Time’ vindt je dan ook maar weinig op deze plaat. ‘Play The Greatest Hits’ kleurt wél buiten de lijntjes. En alhoewel hij een hoop plezier uitstraalt én als track an sich solide is, valt–ie ietwat buiten de boot. Dat komt vooral doordat hij precies zo voelt: als een uitspatting.
Want zelfs een omstuimige track als ‘Smile’, vol harde gitaarlijnen met flink wat reverb, is onwijs strak geproduceerd. Daardoor komt stem van Rowsell helemaal tot haar recht wanneer ze anderen duidelijk maakt dat zij goed is zoals ze is: ‘I am what I am and I’m good at it / you don’t like me well that isn’t fucking relevant’.
Verder biedt die uitstekende productie vooral ruimte aan zangeres Ellie Rowsells gevoelens om zich te openbaren. Zo volgen we haar op een avondje uit die met een hoop teleurstellingen begint, waaronder een betreurenswaardige one night stand met ene Adam en een partner die achter haar rug om affaires aangaat, tot aan een acceptatie van het einde van een relatie én haar gevoel van zelfliefde.
Artiesten als Ariana Grande (op 'Thank You, Next') sterkten Rowsell in de durf om haar gevoelens met betrekking tot relaties en haarzelf als liefdevol persoon uit te dragen. Op het zwoele ‘Feeling Myself’ komt dat volledig tot uiting. De tedere instrumentatie en orgels bouwen richting het refrein op naar een muur aan knarsende synthesizers. Eén van de mooiste tracks waarop de schitterend opgebouwde arrangementen de bitterzoete stem van Rowsell prachtig omlijst.
Als je op zoek bent naar regelrechte anthems zal deze plaat je teleurstellen. Maar blijf even hangen en laat de prachtige gelaagde, teergevoelige instrumentatie en teksten over je heen vallen en je weet: dit is Wolf Alice’s sterkste plaat tot nu toe.