Na de lovende kritieken op de tweede plaat voelde de Britse band Wolf Alice immens veel druk voor de derde. Maar het resultaat mag er zijn: op Blue Weekend klinken ze grootser en weidser dan ooit tevoren. En op dit album durft zangeres Ellie Rowsell eindelijk de grote clichés - liefde voor jezelf en voor anderen - te omarmen. Zelfs als dat betekent dat ze in een hokje wordt geplaatst.

Zou ze het zelf zijn? Dat meisje dat in ‘Delicious Things’ zo verbijsterd is dat ze er echt is, in Los Angeles? Een jonge muzikante die zich aan het invechten is in een stad die haar dromen kan verwezenlijken? Eigenlijk zit dat liedje propvol met stereotypes: zij als naïeve smalltown girl, alle andere karakters die voorbij trekken als een reeks aan verkeerde beslissingen. Een matige scharrel die in haar bed ligt te walmen, waarvan ze zijn naam niet zeker weet: ‘I think his name is Adam [...] though I think he is a bad man.’

Nee, Ellie Rowsell zet geen rooskleurige zonnebril op wanneer ze over de liefde zingt. In ‘No Hard Feelings’ ligt ze jankend in bad te luisteren naar Amy Winehouse’ ‘Love Is A Losing Game’, in ‘Lipstick On The Glass’ zingt ze over het verlangen om iemand te vergeven, zelfs als diegene het eigenlijk misschien nog niet verdient. Het nieuwste album van de Britse band Wolf Alice zit propvol met haar observaties over liefde, van gebroken relaties tot aan mensen die hun heil proberen te zoeken in anderen. Maar waar dat allemaal vandaan komt, daar wil ze eigenlijk niets over kwijt. ‘Journalisten zijn soms zó brutaal,’ verzucht ze, terwijl ze samen met haar drummer Joel Amey inklokt in het Zoomgesprek.

Eigenlijk is Roswell er wel een beetje klaar mee, die persdagen. Sinds ze doorbraken in 2017 met het bejubelde album Visions of a Life, een soort moderne update van shoegaze en dreampop, is haar band uitgegroeid tot één van de grotere bands van het Verenigd Koninkrijk. Album nummer drie Blue Weekend is ook een prachtige plaat, waarop ze die formule van hun tweede album toepassen met een iets glossier poprandje. En bij deze plaat zijn journalisten nog een tikkeltje gretiger, zegt ze. Ga er maar vanuit dat ze vragen wie Adam eigenlijk was, en of-ie goed was in bed. Soms stellen ze vragen die zelfs je vrienden je niet durven te stellen. Of die jij hen niet eens durft te vertellen,’ vertelt ze zichtbaar geïrriteerd. En dat terwijl die teksten niet per se over haarzelf gaan, zegt ze.

(Bekijk hieronder de exclusieve opname van 'Smile', die Wolf Alice maakte voor 3voor12 Radio.)

Wolf Alice

Discografie

2015 - My Love Is Cool
2017 - Visions of a Life
2021 - Blue Weekend

Sterker nog: dat die teksten niet over haar gaan, was lange tijd een bewuste keuze. ‘Als je jong bent vecht je tegen alles wat er van je wordt verwacht. Ik weet niet waarom… Het is stom. Maar voor mij voelde het alsof van mij als vrouwelijke songwriter verwacht werd dat álles wat ik schreef persoonlijk is.’ Drummer Amey knikt. Heeft men het over de teksten van mannelijke songwriters, dan wordt vaak hun inlevingsvermogen en fantasie geprezen, dan worden ze erkend als heuse scenaristen. Maar bij vrouwen? Dan worden teksten vaak behandeld als een losgescheurde pagina uit een dagboek, denkt hij. ‘Mannen worden vaker gezien als verhalenvertellers. Toen Tyler The Creator uit de kast kwam, kon hij zich permitteren om te zeggen: “Dit is maar een karakter, ik ben scenario’s in mijn teksten aan het verweven.” En natuurlijk keek niemand daar gek van op, want ja, “Tyler is een dichter.”’ Ellie: ‘Daarom is als vrouw schrijven over de liefde zo angstaanjagend. Want je weet dat je straks de vraag krijgt: “Over wie gaat dit? Is dit iemand met wie je hebt gedate?” Terwijl het bij mannen zo is van: “Goh, vertel me meer over dit karakter dat je hebt verzonnen.’

Ariana Grande als bron van inspiratie

Precies daarom schreef Rowsell nooit over de liefde. Want een liedje mag niet zomaar een liedje zijn, er moet een verhaal bij. En in zo’n verhaal zou ze zichzelf moeten blootgeven. Daar had ze dus helemaal geen zin in. Toch staat de liefde behoorlijk centraal op de nieuwste Wolf Alice plaat, alhoewel ze die persoonlijke verhalen nog maar even laat voor wat ze zijn. Rowsell: ‘Eigenlijk is dit gênant om toe te geven, maar het is vooral dankzij ‘thank u, next’, van Ariana Grande, dat ik meer over de liefde durf te schrijven. Ik weet nog dat ik dacht: “Wauw, dat nummer is zo persoonlijk. Ze draait niet om de hete brei. Ze vinkt letterlijk de namen af van al haar ex-vriendjes. Ze is een fucking mega-popster, en ze gaat zó ver. Ik vond dat heel moedig. Ik dacht: waarom houd ik mezelf altijd in?’ Toch voelt dit album niet alsof ze veel van zichzelf blootgeeft, zegt ze. ‘Het engste vind ik dat mensen mij erin proberen te zoeken, terwijl mijn liedjes eerder vluchtige gevoelens dan gebeurtenissen vastleggen. Lees erin wat je erin wilt lezen. Tenzij het iets verschrikkelijks is - dan liever niet.’