Smudged speelt onverminderd overtuigend voor klein publiek
“Wij willen geen mensen bij onze show die Suzan en Freek leuk vinden”
Het is akelig rustig in de Hall of Fame wanneer het driekoppige EDLP het podium betreedt. De bassiste draagt een PUP-shirt, de gitarist één van Title Fight, en ja, die vergelijkingen horen we wel. Net als PUP brengen ze teksten over millennial-leed en oprechte levensvragen met een soms cynische, soms zeikerige toon, maar wel in een verhullend melodisch, vrolijk jasje. Andere nummers, waar de gitarist de lead vocals heeft, neigen naar de donkere kant van Title Fight, met urgente vocalen en subtiele shoegaze sound. Ze weten als drietal verrassend veel variatie te brengen, elk liedje klinkt fris en net iets anders. De uitvoering is echter behoorlijk wankel en weinig overtuigend, en dan met name door de veelal onzuivere zang en het gebrek aan energie.
Inmiddels is het iets drukker, maar meer dan 30 man zal er niet zijn. We hebben Smudged eerder gezien in Tilburg, niet voor veel meer mensen dan vandaag, toen in het kleine The Cat’s Back, waar iedereen bezweet van het moshen naar huis ging. Vandaag is anders: geen moshpits, geen extase, maar wel een band die nog steeds even uitzinnig is. De Rotterdammers boeit het niet hoe druk het is en frontman Bart Hoogvliet nodigt ons - met een grijns die zijn eigenzinnigheid weerspiegelt - uit: “Kom wat dichterbij. We bijten, maar dat maakt niet uit.”
Er wordt afgetrapt met de nieuwe single ‘Marie De Hautefort Wants To Wear Bikinis Like The Girls In Italy’ en later horen we nog ‘Politics’, voorproefjes van de EP die aanstaande zaterdag uitkomt. Wederom anders dan we eerder gehoord hebben, maar ook dit postpunk-jasje zit Smudged als gegoten. Het gemis van maniakale uitspattingen voelt misschien onwennig, maar de vervreemdende Franse spraakzang en hypnotiserende gitaarriffs en koebellen zorgen voor een kenmerkende Smudged-sound. Frontman Bart verzekert het publiek: “We weten dat we weirdo’s zijn, en dat we weirdo’s aantrekken. Wij willen geen mensen bij onze show die Suzan en Freek leuk vinden.”
De band heeft een aura van onvoorspelbaarheid op alle vlakken, wat hun optredens zo intrigerend maakt. Psychedelische krautrock, krankzinnige electropunk, eigenlijk is Smudged niet te vangen in een genre. Sterker nog, dat zou afbreuk doen aan de unieke eigenzinnigheid. Bands als deze, die de regels van muzikale logica aan hun laars lappen zonder compleet te ontsporen, verdienen lof voor het buiten de lijntjes durven kleuren. De band verdient meer publiek dan er is vandaag, maar geeft zichzelf niet minder dan voor een massa. Smudged doet waar ze goed in zijn, zonder compromissen. En laten we eerlijk zijn, wie wil er compromissen sluiten als je kunt genieten van een band die elke show als een eigen avontuur omarmt?