PP22: Interpol en de koelte
New Yorkse postpunkband toont de kracht van eenvoud
Interpol zijn veteranen. In 2002 verscheen het debuut Turn Off The Bright Lights. Een instant klassieker. 20 jaar later is er heel wat veranderd. Kids die toen nog niet geboren waren staan vooraan bij de Tent Stage en zingen moeiteloos alle woorden mee. Maar naast een paar ijzersterke platen staat de live performance van Interpol ook nog eens bekend als koel en indringend. Zanger Paul Banks is daar het epitoom van. Met een zwarte Gibson zingt hij starend het publiek toe: ‘Rosemary, heaven restores you in life’.
De megadroge postpunk riffs en typische rock revival drums blijven. Interpol is daarmee een band die heel goed begrijpt wat voor legacy ze hebben opgebouwd. In 2017 tourden ze al opnieuw voor het vijftienjarige bestaan van Turn On The Bright Lights. Normaal kun je een band dan binnen vijf jaar afschrijven, maar Interpol niet. Tuurlijk, het is wat afgebrokkeld en niet zo scherp als twintig jaar geleden, maar dat hoeft het ook niet te zijn. De gloednieuwe emotionele track ‘Fables’ valt perfect in de rest van de set. Niet erg vernieuwend, wel precies wat je wil horen.
Wat Interpol ook heel slim doet is de lichtshow. Ze weten dat ze niet zo beweeglijk zijn on stage dus laten ze vooral de knipperlichten het dynamische werk doen. Wel mega heftig hoor die lichten, bij ‘Obstacle 1’ komen sound en vision echter perfect bij elkaar. Aan het eind van ieder nummer lacht Banks verlegen en bedankt hij het publiek. Gelukkig verwacht het publiek niet teveel woorden, zij willen slechts een greintje nostalgie voelen.
HET MOMENT
Opener ‘Untitled’ zegt al genoeg: het ritme van een shoegaze track maar de gitaarsound van Joy Division, je ontkomt er niet aan. Twee generaties headbangen lichtjes in de Tent Stage: mensen die de plaat destijds kochten en kids die ‘m van hun ouders kregen.