Dromerig dwalen bij Dool

Dat Tilburg goed is met gitaarherrie, wisten we natuurlijk al heel lang. Dat er ook dorst heerst naar Ryanne en haar mannen, is nu ook een feit. Voor wie nog niet zijn hart is verloren aan de openhartige, cassave-etende, Rotterdamse Bandita (‘’dat is zeker omdat ik je dochter heb gebeft’’), doet dat wel tijdens de shows van Dool. Ontstaan uit Elle Bandita en The Devils Blood zet Dool met Here Now, There Then een ijzersterk debuut neer. Wie nog geen liefhebber was, gooit inmiddels het liefst zijn hart het Jupiler-podium op. Gewikkeld in een slipje. Want zo rauw is het immers wel.

De eerste munten zijn net verruild als het Tilburgse Ggu:ll begint aan het voorprogramma. Een bak noise galmt door de zaal heen, terwijl een hypnotische bas door de lange manen van het publiek heen waait. Hier en daar wordt de minimalistische set onderbroken door gegrom van de zanger, maar erg veel gebeurt er verder niet. Dat maakt het allemaal toch wel een beetje – tja – saai. De doom-act is meeslepend, maar even langdradig als het haar van de gemiddelde bezoeker.

Na Ggu:ll is de beurt aan Dool. Een mooie overgang – het rijmt immers ook nog. Het vijftal van Dool is ontstaan uit de leden van Elle Bandita en The Devil’s Blood. Zonder een plaat te hebben uitgebracht stond het vijftal vorig jaar al op Roadburn, waarna ze nu terug zijn met eigen werk. Het eerste wat hiervan ter oren komt, vormt gelijk een inzicht waarom de formule van Dool zo goed werkt. Er is gekozen voor 'Vantablack' als eerste nummer: een kalm, hypnotische begin dat leidt tot een krachtige climax. Het is als een rit door allerlei sferen. Zo stoer als frontvrouw Van Dorst kan zijn, zo zacht komt haar stem soms luiken door het bombastische samenspel. Als een zoet voorhoofdkusje tijdens een spel van tantra-geweld. Van kwetsbaar tot stoer, van meeslepend tot snel. Dool weet in perfect balans te brengen wat Tilburg wil horen. Voor grofgebektheid is echter geen ruimte meer over. Dool is hier om te spelen. En foutloos ook.