Raggende Manne legendarisch op de Klomppop zaterdag Raggende Manne legendarisch op de Klomppop zaterdag

Urban Graveyard weet met hun desert- en stonerrock de boel op te zwepen, met twee jaar aan bandervaring (eerst onder de naam Stockholm Syndrome). Geen gedonder of genade, maar rammen op die gitaren en hakken op die drums totdat men niet meer kan. Dat is wat hen drijft. Alles geven en niks half werk. Dat is de show van Urban Graveyard op Klomppop in een notendop. Ovezande is in ieder geval wakker en Klomppop kan losgaan!

“Het komt van rechts en het is oranje...” frontvrouw Roos vertelt een mop terwijl bassist Maurice voor de tweede keer aan zijn amp sleutelt. Bassist Jasja van Indian Askin bood de hare aan, maar ook dat hielp helaas niet. “Een voorrang oetan!” En hup, de bas doet het weer. Tape Toy knalt weer verder met een catchy nummer. Maar dan begeeft Roos’ gitaar het. De rampspoed slaat stevig toe. En dat is jammer, want als alles het doet, is Tape Toy echt wel leuk. De verwantschap met EUT is te horen, al is Tape Toy een stuk sneller. Steeds voortstuwend. Catchy en lekker springerig rockende liedjes. Bubble grunge is een leuk bedachte omschrijving, de sound raakt de nineties heel hard, zonder het nihilisme of de rauwe randjes van Nirvana. Eerder een blij Breeders. Roos rondt de toch nog prettige set af: “Klomppop, bedankt voor jullie geduld. Geef geld, geef spullen.” Hopelijk blijven de spullen het wel goed doen, Tape Toy heeft nog twee optredens te gaan vandaag, in Utrecht en Emmen. En o ja, geluidsman Jasper komt uit Kloetinge en kreeg voor aanvang al een welkomstapplausje.

En ook op Klomppop is het raak met de aanstekelijke, krachtige en eerlijke punk songs door deze vier vrolijke vrienden. Debuutalbum 'Family Dinner' is net uit en de titeltrack is ook de opener vanmiddag. Vooraan staan mensen reikhalzend uit te kijken naar dansen in een onvermijdelijke pit, al blijft die uit tot na het vijfde nummer. Zelfs tot na de haast traditionele cover van The Black Keys hit 'Lonely Boy'. Een paar rauwdouwers duwen zich door een paar dansende mensen... op klompen. Ondertussen op het podium stort SONS zich op hun sterke materiaal, tot zweten aan toe persen ze het uiterste uit hun instrumenten. De meeste nummers zijn vandaag meer psychedelische garage met punkenergie in plaats van pure punk. De energie slaat over en tegen het einde als ze nummers als 'Keep On Going' en prijsbeest 'Ricochet' lossen, die laatste is sowieso altijd prijs, en ook slotnummer 'Tube Spit' is langer dan normaal, meer SONS om van te genieten. Niet geheel onverwacht kun je ze volgende week alweer op Vestrock zien.

Van het ziek zijn is weinig te merken, de band gaat vlammend van start en ook Fosko is verrast met zijn energie en stem. Om die te ontlasten zijn er twee gasten mee, die af en toe de zang overnemen. Je ziet Fosko genieten en na drie zinnen pakt hij zelf alweer de microfoon om mee te zingen. Wat een held.

In de set zitten vele klassiekers die luidkeels meegezongen worden. De nieuwe nummer zitten vol energie en clevere teksten en absurde poëzie. Muzikaal gaan jazz en punk hand in hand. Op de voorste rij staan 12-jarigen naast 60-jarigen, daarachter vormt zich een cirkelpit, hoe veelzijdig kan je als band zijn. Fosko en zijn vrienden razen als een malle, de band schopt bakken herrie en het publiek geniet. De zanger heeft nog een wijze raad, “geniet, want het leven is kort”. Hij kan het weten, want lang zal hij niet meer kunnen zingen. Maar er is genoten, misschien wel bij het meest legendarische optreden van Klomppop ooit.

Dit is geen show, dit is een wederzijds charmeoffensief. Fresku en zijn maat Shadi beginnen rustig, met nummers over Fresku's eigen leven en afkomst. "Luister, ik kom uit Eindhoven dus ik weet van twee dingen: feesten en stijve harken. Willen jullie stijve harken zijn of gaan we feesten?" Zeker weten het tweede. De handjes gaan mee in de lucht als een echte hiphop show. Fresku merkt de liefde als 'Mijn Zoon' teruggezongen wordt vanuit de tent. "Jullie zijn geweldig. Ik zie jong en oud. Ik weet niet wat ik meemaak."

Het optreden is zeer gebalanceerd opgebouwd, met bekender werk maar nog niet te hard, zoals 'Een Nieuwe Dag'. De flow is goed, de beats gaan lekker en Fresku's delivery is feilloos en helder. Het publiek is al mee vanaf track 1, dus het kost weinig moeite om Klomppop aan het springen te krijgen. Hoe hard we springen op een track met als tekst "pak die monnie broeder, laat de monnie jou niet pakken" bepaalt of het als single uitkomt, of niet. En springen is het zeker als hij troeven als 'Kreeft' en 'Kutkop' op tafel legt. 'Twijfel' als slot is wederom een knaller. Fresku en de tent brullen om het hardst: "Je moet niet zoveel twijfelen!" Liefde voor Fresku. 

KNARS (voorheen Knarsetand) heeft vorig jaar een ommezwaai gemaakt van Ska/reggae naar drum 'n bass en het duisterse noise. Maar zo duister is het niet in de tent. Knars krijgt de meute in beweging en iedereen gaat mee op de beats. De leadzanger Martijn Holtslag laat het er niet bij en zoekt het hogerop, om in één van de tentpalen tot de nok te klimmen. Na een nummer zingen op grote hoogte gaat de set gewoon verder. Swen Blikman, drummer bij Treehook is ook aanwezig en sleept een oranje kliko het podium op om zich bij het collectief te voegen en mee te rammen. Of het allemaal mag is een tweede, maar de act is er wel naar. KNARS brengt complete chaos in de tent. En het publiek? Dat gaat lekker mee in de chaos.