Potential Wonder winnaars van Spectra 2019 Potential Wonder winnaars van Spectra 2019

Potential Wonder opent het bal. De vijf werden vorig jaar tweede bij Spectra, dit jaar haalden zij de finale via de workshop voor publieksprijswinnaars. Dit jaar wonnen ze ook RegioRuis en speelden op het Bevrijdingsfestival. Op Facebook melden ze dat mensen hun muziek omschrijven als "progressive indie rock", maar dat zij het daar niet mee eens zijn. Ok, wat is het dan wel? Het is in elk geval melodieus, met doorlopende grooves en veel herhaling. Het eerste nummer is origineel met een melodica, frontman Teun van Staveren maakt het nummer af met een saxofoonsolo. Het is geen balkan, wat online ook werd genoemd, wel folk, maar dan weer geen naïef blije folk. Ook bij het tweede nummer 'Tales To Be Told' blijft de toon donker, al wordt dat wel tweestemmig gebracht. De trouwe fans staan vooraan, ze kennen de klapmomenten. 'Goodbye’ is ook al in mineur, we snappen dan ook dat het slotnummer, met toetsen en weer de saxofoon nu wél eens up tempo is. Met meer variatie, zoals het slotnummer is Potential Wonder een zekere kanshebber, nu blijft het wat teveel hangen in donkere klanken, herhaling en steeds een saxofoon- of elektrisch gitaarslot. Maar goed, het publiek is alvast mee.

Undercover Rhythms komt uit Hulst en maakt akoestische pop-covers en mashups. Het trio begint met een cover van ‘Arcade’, het nummer waarmee Duncan Laurence vorige week nog het Eurovisie Songfestival won. Slim! Mensen zingen hier en daar mee met de ‘’ooh ho’s’ van Duncan. Aan de vertolking zal het niet liggen, Sanne Weemaes heeft een goeie zangstem en staat er met een sterke podiumpresentatie. ‘Arcade’ begint met toetsen, eindigt met twee akoestische gitaren en beide heren samen op tweede stem. Zo gaat het bijna elk lied. Met geregeld wat effecten op de gitaar voor wat vervorming en vooral tegen saaiheid. Undercover Rhythms heeft een semiprofessionele uitstraling, is het niveau van talentenbandje al lang ontstegen. Het repertoire gaat van ‘No Diggity’ van Blackstreet naar Tina Turners ‘Proud Mary’ tot ‘Nobody’s Wife’ van Anouk en meer verkorte covers. Kanshebber, maar gaat de jury kiezen voor een cover- en mashup act? Dat blijft nog drie finalisten de vraag.

Vorig jaar haalden ze het niet bij Spectra met voorganger Ohm X, nu nog maar een jaartje later is duo Tessa de Koster en Nina van der Velden al terug met Designer Violence én een EP op zak. Ze bedachten een vrolijke eenhoorn wedstrijd als promotie. Designer Violence heeft een industrieel decor, met uitgangborden met de bandnaam en de debuut-EP ‘Unplanned Madness’, een trommel vooraan met een olievat ernaast, de synths op een tafel met enorm geel DV-logo ervoor. Met goth/punk outfits die prima passen in de EBM en industrial scene en alternatieve kapsels. Dé afwijkende act van vanavond met invloeden van onder andere Einstürzende Neubauten, Depeche Mode en Cabaret Voltaire. Net als bij Potential Wonder staan de hardcore fans al bij de soundcheck vooraan in een groepje bijeen. De aangekondigde verrassing: het levend decor, twee schaars geklede mannen. Wat volgt, is een indrukwekkende show van licht, geluid en bovenal de bewegingen van de dansers.

Designer Violence trekt een flink blik noise open waarbij Van der Velden haar teksten de tent in spuwt over dreinende, keiharde beats. Net op het moment, na drie nummers, dat je denkt dat het saai begint te worden, draaien de rollen en schreeuwt Tessa haar vervormde teksten door de microfoon. Van der Velden drumt nu op de drum en het olievat. Visueel is deze show veruit het meest interessant. De blonde danser valt op, glijdt en wringt zich in allerlei bochten, klimt tot in de nok van het podium. De dansers, en de show, worden niet helemaal begrepen, maar voegen zeker wat toe! Jammer dat de storm dan meteen na het optreden ontkracht wordt als takkeherrie.