Opgejut door de toeschouwers kruipt een bezoekster lachend op de tentoongestelde motor. Als een volleerd model absorbeert ze de aandacht met een grote glimlach en rekt ze zich uit over de benzinetank. Als ze onder luid gejoel haar shirt uittrekt is het feest compleet. De avond valt over Roadkill. Het festival is in zijn tweede dag en draait op volle toeren. Hier zijn mannen stoer en vrouwen sexy op de manier waar het woord ooit voor bedacht is. Dit is rock’n roll in zijn haast zuiverste vorm, on stage en bij het publiek. De Japanse rockmachine Eletrick Eel Shock is net hiervoor van podium vertrokken. Een typisch geval van veel geschreeuw en weinig wol. Vanwege de vele showelementen best leuk om naar te kijken, maar vaart zit er niet in. Beetje jammer. Waar wel vaart in zit is Romano Nervoso die iets eerder een set weg gaf. Wat een energie heeft deze groep! Zanger Romano Nervoso zelf noemt zijn band 'The Godfathers Of The Spagetti-rock'. Denk Electric Six meets The Hyves. Het ronkt en rockt op het podium en ook zeker er voor. De vlam slaat hier voor het eerst (en zeker niet voor het laatst) in de pan. Dit had de middag nodig. Deze Ita-Belgen vliegen er vol gas in en komt pas tot rust aan het einde van de zeer vermakelijke set. Tot dit moment was het programma muzikaal prima maar niet wereldschokkend. Buzzkill Baby, Powder For Pigeons, Speeddözer en The Glück vermaken het publiek. Bij het Vlaamse Sons wordt het vuurtje aangestoken om een act later volledig te ontbranden.
Net over de Nederlandse grens ligt Waarschoot, een slaapdorp in Oost-Vlaanderen. Hier vindt al sinds 2007 het Roadkill Festival plaats:een Rock-’n-Roll festival met uitschieters richting metal en punk. Tweedaags, kleinschalig, gezellig en goed georganiseerd. We gingen eens kijken bij de Belgische buren en zagen dat het goed was.
Terwijl op het festivalterein een aantal gezinnen hun kroost entertainen middels een les rock’n roll voor beginners, laten twee bebaarde mannen de dag van gisteren nog eens passeren. De Roadkill vrijdag is dit jaar gereserveerd voor het Consouling Sounds label uit Gent: een plek waar een varia van metal, sludge, doom en andere donkere, beklemmende genres elkaar vinden. Op het podium uit zich dat in een zeer strakke set van de lokale helden Eleanora. Deze sludge band treedt niet veel op, maar elke keer dat ze op het podium staat is het raak. Doom, black en sludge zijn de ingrediënten van een Alkerdeel-set. De naam Amenra duikt hier voor het eerst op. Dit is dé band in dit genre die puur op hun naam zalen uitverkopen. Alkerdeel doet dat (nog) niet, maar doet vanavond muzikaal niet onder voor die grote broer. Waarschoot krijgt een duistere set muziek voorgeschoteld door een band in topvorm. Beklemmend en met momenten verstikkend zijn de doomy drone-klanken van Syndrome,het soloproject van Mathieu Vandekerckhove, gitarist van Amenra. Solo maakt deze muzikant een bijzondere mix waarbij akoestische momenten de luisteraar even tijd geeft om te ademen. Want wanneer de donkere wolk van soundscapes weer is opgetrokken, dan is er geen ontkomen meer aan. Ook Wiegedood heeft een Amenra-link maar bedient zich van pure black metal, al zijn de rustmomenten van deze show iets te lang waardoor het dreigingsniveau iets te laag is. De afsluiter op vrijdag is Integrity. Deze hardcore legende windt de tent volledig om de vinger met een prima set door punk geïnfecteerde hardcore. Ook is dit een fijne afwisseling van al het Consouling geweld hiervoor.
Op zaterdag zijn de meeste kinderen wel naar bed wanneer Clowns het podium betreedt. De bandnaam is wel te begrijpen, want deze Aussies geven helemaal nergens om. Op een mix van betonpunk en hardcore maken ze er een groot feest van. Zanger Stevie Williams vliegt meer het publiek in dan dat hij op het podium staat, tot groot plezier van eigenlijk iedereen. Wat opvalt is dat een band als Birth Of Joy totaal niet aanslaat. Worden ze twintig kilometer verder op (in IJzendijke) op handen gedragen. Hier dragen ze liever koele pintjes tijdens deze set.
Wie eens goed rondkijkt op Roadkill ziet een mooi gemêleerd publiek. Er zijn veel baarden en truckerspetjes, maar ook hanenkammen, petticoats en enkele vetkuiven en metalshirts. Zo wil de organisatie het graag. Want dit feest is voor iedereen. Er mag gedanst worden bij Thee Andrew Surfers, de muzikale omlijsting van een sportieve paaldans-act van de Polecats, die sexy en stoer als de beste weten te combineren. De absolute hoofdact van het hele festival is Nashville Pussy. Deze Amerikanen nemen de fans nog een keer bij de hand in een fijn gestoorde mix van smerige garage rock en punk. Dit viertal weet wel hoe je een feestje bouwt en doet dat dan ook. Als de stofwolken letterlijk zijn opgetrokken en iedereen naar bier en zweet stinkt, mag er geconcludeerd worden dat de twaalfde editie van dit fijne feest de boeken in kan als meer dan geslaagd. We zijn er ook volgend jaar weer graag bij.