De Spot is afgeladen als Mother’s Finest na een half uurtje vertraging het podium betreedt. Frontvrouw Joyce “Baby Jean” Kennedy trekt gelijk de aandacht. Zeventig jaar oud, een groot geblondeerd kapsel, maar bovenal een dijk van een stem. Vanaf noot één is het raak. Mother’s Finest heeft altijd bekend gestaan om hun energieke optredens, en de sleet zit daar nog niet op. Eigenwijs uitgedoste gitaristen slingeren met gitaren, spelen met hun tanden en maken sprongen waar menig turner trots op zou zijn. De twee achtergrondzangeressen staan geen seconden stil, hebben voor elk nummer wel een choreografie.
Mother’s Finest in De Spot, naar dat affiche moesten we even twee keer naar kijken. Begonnen in de jaren zeventig, werden ze volledig uitgekotst door het thuispubliek in Georgia. Hoe durfden ze funk, soul en hardrock te mixen – laat staan gekleurde en witte muzikanten samen te laten spelen? Na voorprogramma’s voor groepen als AC/DC en Black Sabbath werden ze steeds meer geaccepteerd en begonnen ze als voorbeeld te dienen voor toekomstige bands als Living Colour en Red Hot Chili Peppers. Er restte nog maar een horde: Europa. Deze werd in 1978 echter lichtjes genomen met een bijna legendarisch concert op het West-Duitse Rockpalast; waar ze zichzelf in een uur tijd op bijna elk podium in Europa wisten te spelen. Fast-forward veertig jaar, staat deze groep muzikanten ‘gewoon’ in Middelburg.
©
Marc Machielse
Mother's Finest
Hart van de band zijn echter zangeres Joyce Kennedy en haar man Glenn Murdock. Hun soulstemmen kunnen zo op een motownplaat. Ze wisselen elkaar constant af, zwepen het publiek op en vuren een constante stroom van wel gemeende geintjes af (“Why y’all so restrained tonight? Let loose!”). Het publiek reageert daar goed op, en van voor naar achter wordt luidkeels meegezongen. Er zit maar één dipje in de set, maar ergens is dat ook wel even goed. Na een uur springen, hossen en meezingen, is er dan even vijf minuutjes rust. Gelijk wordt er opgevolgd met hitjes ‘Baby Love’ en ‘Piece of the Rock’. Hier komt de band echt goed samen. Een orkaan van overstuurde gitaren, een funky ritmesectie en het heen en weer zingen van een gospelkoor.
Even zo plotseling is het optreden voorbij, maar gelukkig volgt er nog een toegift in de vorm van ‘Love Changes’. En vervolgens nog maar een nummer. En dan nog eentje om het af te leren, terwijl de band zichtbaar lol heeft. Het publiek wordt meermaals bedankt, en dan gaat Mother’s Finest toch echt definitief het podium af. Bijzonder om te merken hoe een band na ruim veertig jaar nog steeds zoveel aandacht trekt. Aan de andere kant, ga je niet voor de muziek, dan was alleen de performance al dubbel en dwars je kaartje waard.
©
Marc Machielse
Mother's Finest
©
Marc Machielse
Mother's Finest
©
Marc Machielse
Mother's Finest
©
Marc Machielse
Mother's Finest
©
Marc Machielse
Mother's Finest
©
Marc Machielse
Mother's Finest