Het is stil bij openingsact Djangus. De festivalbezoekers hebben zich gebivakkeerd op de klapstoeltjes om alvast zo dicht mogelijk bij de harp van Remy te verblijven. De band kent elkaar van de Nederlandse Pop Academie en komt op het Nazomer Festival de thuiswedstrijd van frontman Django Boegheim spelen. De kleine tent op het Abdijplein doet het geluid van Djangus geen gunst: de zang is lastig te verstaan en de drums overheersen. Toch is het enthousiasme van de jongens aanstekelijk. Het nummer ‘High’ vliegt alle kanten op en transformeert van een reggae-achtig nummer naar een energieke plaat met versnelde drum. Hét nummer van de set is ‘Crazy Woman’. Als een kleine punkrock Elvis gooit Django heupbewegingen in zijn gitaarspel en hiermee doet hij zelfs oude dames in kokerrokken rocken.
Na de openingsavond met Fuse, gaat het festival vanavond verder met Remy van Kesteren en Lucas Hamming. Hiermee maakt de organisatie een mix voor jong en oud.
Djangus
Djangus
Remy van Kesteren
Vlak voor het optreden van de harpvirtuoos vindt een beschamende stoelendans plaats, waarbij een oproep om wat dichterbij het podium te komen wordt begroet met de Grote Volksverhuizing. Uit deze zucht om te zitten blijkt een onderschatting van het avondprogramma. Remy van Kesteren speelt vanavond zijn eigen geschreven werk in plaats van klassieke stukken van anderen. Zijn eigen muziek is symfonisch, bombastisch en modern. De dreunende bas en experimentele synthesizers zijn niet voor iedereen weggelegd. In stijl van de voorafgaande stoelendans vertrekt menig mens en sleurt daarbij krassend een stoeltje met zich mee.
Het ongemakkelijke welkom in Middelburg doet Remy niets. “Vanavond horen jullie mijn muziek en dat vind ik leuk.” Vorig jaar maakte Remy de grote stap van concertzalen naar festivalpodia, en hij speelde onder andere al op Best Kept Secret. Het openingsnummer ‘Franck’ is een prachtige en ruwe battle met saxofonist Ties Mellema. Het nummer ‘Refugee’ gaat over een Afghaanse taxichauffeur in Londen en zijn ervaringen als vluchteling. Het nummer staat krachtig op het grote podium met ondersteuning van saxofoon en geweldige drums. Zonder enige woorden weet de muziek van Remy van Kesteren te ontroeren en te vervoeren.
Remy van Kesteren
De band vult aan, versterkt en laat een kant van harpmuziek zien die nog niet veel vaker naar voren is gekomen. Remy schreef ‘Aerial’ voor meerdere harpen maar voert het helemaal alleen uit, met behulp van zijn klassieke harp, zijn draagbare Delta-harp en een loop-pedaal. Deze indrukwekkende solodans met zijn geliefde instrumenten wordt begroet met een groot applaus. Ook Zeeland weet het: dit is talent.
Lucas Hamming verzorgt de zang voor het ontroerende ‘Tomorrow Eyes’. Ongemakkelijk als in een net-iets-te-grote geleende jas zingt hij het liedje wat op het album door Michael Prins werd ingezongen. Hamming is een beetje naakt zonder zijn rare capriolen en elektrische gitaar maar zo mooi en kwetsbaar hebben we hem nog nooit gezien.
Remy van Kesteren
Lucas Hamming
De Lucas Hamming die net verlegen bij Remy van Kesteren zong is een wereld van verschil met de Lucas die met zijn vertrouwde band zijn eigen liedjes komt spelen. Hamming laat een wervelwind van hyperactiviteit los op het podium. De avond ervoor was hij nog in Warschau en ging hij door zijn knie omdat hij van een muurtje sprong. Maar mank loopt hij niet. In echte Lucas Hamming stijl rent en springt hij het podium over, schuddend met zijn lange manen.
Lucas Hamming is trots op zijn band. Meerdere malen stelt hij ons voor aan de solokunsten van de jonge gasten die aan zijn zijde de hartjes van tienermeisjes stelen. Als gitarist Kas Lambers en hij samen gitaarspelen lijkt het wel een reclame voor Levi’s spijkerjasjes, wat waarschijnlijk wel de verschijning is waar de jongens voor gaan. Lucas Hamming respecteert zijn medemuzikanten zeer maar neemt zichzelf niet zo serieus. In een minder helder moment denkt hij dat Middelburg in het Engels Middelbridge is. “Ik ben gevraagd voor De Slimste Mens maar dat heb ik dus maar niet gedaan.” Wat een zelfkennis.
Op zijn ‘HAM’ beplakte oude houten kistje wat een gitaar wordt genoemd ramt Hamming er hitjes als ‘Never Let You Down’ en ‘Mojo Mischief’ doorheen. Hij doet dat met een glimlachje en een heupwiegje en zo pakt hij het publiek in. De charmeur.
Een onversterkte zangsolo tijdens ‘Fake Love Hypocrisy’ is een herinnering aan een jonge Lucas Hamming bij De Beste Singer-Songwriter. Aan het eind van de avond nodigt hij heel het Abdijplein uit voor zijn optreden in Paradiso, “dan regel ik wel heen en weer bussen”. Doe dat, Lucas.
Lucas Hamming
Lucas Hamming
Remy van Kesteren en Lucas Hamming