PopMonument 2017; Bergen op Zoom biedt historisch podium aan troubadours van nu PopMonument 2017; Bergen op Zoom biedt historisch podium aan troubadours van nu

Misschien minder monumentaal dan andere PopMonument-locaties maar in dit geval biedt Het  Provoosthuis een prima ambiance voor de harde sound van Iguana Death Cult. Een vrolijk viertal wat de Rotterdamse mentaliteit vertaalt in opgewonden punkrock-liedjes. Zanger/gitarist Jeroen Reek zet in met het geweldige ‘Mutterschiff 308’ en van enige opwarming is verder weinig sprake. De toon wordt meteen gezet; Iguana Death Cult houdt van hard en snel. In een straf tempo speelt de band een aantal nummers van hun debuut lp met de mysterieuze naam ‘The First Stirrings of Hideous Insect Life’. Samen met gitarist/vocalist Tobias Opschoor, bassist Justin Boer en drummer Arjen van Opstal brengt Iguana Death Cult vrolijke, af en toe absurde en stiekem toch ook hele melodieuze nu-punk. Vooral de energie van Reek is behoorlijk aanstekelijk. Hij zingt, hij brult, hij draait op zijn voeten, gooit zijn gitaar in iedere denkbare richting en steekt ondertussen ook nog zijn tong zover mogelijk uit. Iguana Death Cult is een bandje waar we meer van gaan zien.

Esther Kenters

Als je de Hofzaal van het Markiezenhof betreedt met de openingsklanken van The Girl Who Cried Wolf is het net als of je binnenstapt in een apocalyptische filmscène. De zaal in het oude stadspaleis is koud en een beetje donker, de kroonluchter beweegt zachtjes heen en weer. De Antwerpse band beschrijft zijn muziek als melancholische trip-rock en dat past wel in het plaatje. De muziek sleept mee en schrikt tegelijkertijd af. Met donkere basklanken en onvoorspelbare drums kraken en dreunen de liedjes van The Girl Who Cried Wolf als een verlaten spookhuis. Door een gordijn van loshangend haar grijpt zangeres Heleen Destuyver naar het publiek als het horrormeisje uit The Ring. Maar tussen de nummers door is het weer duidelijk dat dit daverende geluid ook maar uit een groepje zacht sprekende en zwartgeklede Belgen komt.

De Hofzaal lijkt de perfecte locatie te zijn voor The Girl Who Cried Wolf, maar dan hoor je het opeens, het gezwets van de dagjesmens. De Bergse festivalgangers maken gebruik van de akoestiek en het intieme moment om iedereen even in te lichten over de nierstenen van de buurvrouw en de bloei van de chrysanten. Toch is het op het podium niet saai; de symmetrie van links een zeer beweeglijke drummer en rechts een elastieken gitarist maakt het een strijd tussen ruwe powerakkoorden en donderslagen. Het is het soort muziek dat, wellicht in combinatie met een cafeïne verslaving, voor hartkloppingen zorgt. Na afloop hijgt de sologitarist op zijn knieën uit, en de toegewijde luisteraar doet dat bijna ook.

Joëlle Koorneef

PopMonument is een festival van verrassingen. Zo eindig je soms op de mooiste plekjes van Bergen op Zoom om te luisteren naar iets wat niet zo snel gewoon in Gebouw-T geprogrammeerd zou worden. Om kwart over negen klinken op de Kleine Binnenplaats van het Markiezenhof de eerste klanken van DAAU. Die Anarchistische Abendunterhaltung, dat is waar de afkorting voor staat. 25 jaar geleden kwamen deze klassiek geschoolde Belgische muzikanten samen in de oerknal die DAAU tot leven bracht.

Drums, accordeon, klarinet en contrabas. Dat is de basis van DAAU. Maar het geluid wat ze uit deze vier instrumenten weten te trekken is bewonderenswaardig. Er wordt over samples heen gespeeld van een gillende vrouw, een Franse chanson  of een Spaanstalig betoog, waarvan de beelden op het doek boven hun hoofden geprojecteerd wordt. Een contrabas als een krakende deur, een klarinet die klinkt als een stervende olifant, marimbaklanken als dansende mieren… Met een oneindige trukendoos aan bizarre geluiden lijkt DAAU wel een geschikte huisband voor Vrije Geluiden.

Drummer Jeroen Stevens kondigt een lieflijk rustig liedje aan. Na afloop merkt hij cynisch op “De mensen die aan het praten waren kunnen rustig verder praten, want er komt nu een luid liedje”. Dat luide liedje heeft veel weg van lekker spacende krautrock door de drone van de contrabas en marimbageluiden die lijken op foutmeldingen van een oude Windows computer. Met een punkattitude naar de regeltjes van klassieke instrumenten creëert DAAU een unieke muzikale beleving op de knusse binnenplaats in Bergen op Zoom.

Joëlle Koorneef

“Are you ready to be schreeuwt at?” Zangeres Sophia de Geus is gewoon maar even duidelijk over wat voor ’n avond dit gaat worden in Het Provoosthuis, en dat is fijn. 45ACIDBABIES is wat je verwacht van een band met zo’n naam: druk, psychedelisch en jong. Het Utrechtse viertal gaat los tussen tientallen (nee, geen vijfenveertig) enge babypopjes en afgehakte poppenledematen. Ze hangen aan microfoons of zitten in een hoekje, het geeft in ieder geval een apart sfeertje en bereidt het publiek voor op de demonische baby zang waar Sophia bekend om staat.

45ACIDBABIES doet denken aan andere noisepop bands met pittig krijsende frontvrouwen zoals Sleigh Bells, Wolf Alice en zelfs een flinke dosis Die Antwoord. Met gekke effecten op haar vocals is Sophia dan weer een boze demon, dan weer een jankende baby: “babies huilen soms”. Liedtitels als ‘My Niece Is Cutting Paper Skulls Out Of Pornographic Magazines’ zeggen op zich al wel genoeg over de attitude van de band. Ze spelen met bekende riffjes (van Snoop Dogg en Gwen Stefani) en hebben vooral veel lol als iets niet helemaal gaat zoals het op de plaat klinkt. In het midden van de set worden opeens twee “Brabantse jongetjes” uitgenodigd om een liedje mee te spelen. Lief en het klinkt nog goed ook. Die jongetjes zijn tijdens het laatste liedje ook de sterren van het kortste crowdsurf-momentje ooit. Dat momentje is wel even nodig, want 45ACIDBABIES laat zich helemaal gaan in een nummer met Spaanstalige stukjes en flinke gitaarpartijen. 45ACIDBABIES is als een hyperactieve en demonische peuter met sugarrush en een scheldwoordenboek. Heerlijk.

Joëlle Koorneef

Jinte Deprez is natuurlijk het meest bekend als frontman van Balthazar. Nu laatstgenoemde band een sabbatical heeft, hebben verschillende leden soloprojecten opgestart en J. Bernardt is het succesvolle uitstapje van Deprez. Debuutplaat ‘Running Days’ is onverdeeld positief ontvangen, ook door de vakpers. De Kleine Binnenplaats van het Markiezenhof is dan ook volgestroomd voor deze mede-headliner van PopMonument 2017. In een zeer sfeervolle setting brengt de Belg, geflankeerd door een jazzy drummer en formidabele toetsenist, zijn intrigerende mix van stijlen. Een vaak dromerige mengelmoes van R&B, hiphop, soul en pop die de aandacht van het publiek met gemak vasthoudt. J. Bernardt doet soms denken aan collega-Belg Oscar and the Wolf, terwijl de zang qua klankkleur meer aan bijvoorbeeld Tom Smith van de Editors doet denken. Het trio brengt een volle, diepe sound die soms zelfs Oosterse invloeden laat horen. Eigenlijk is deze artiest niet in één genre te vatten en dat levert een warm, zeg maar gerust intens optreden en een heel tevreden Kleine Binnenplaats op.

Esther Kenters

Maxi Jazz van het wereldberoemde Faithless is geboekt als headliner, maar in een andere hoedanigheid dan als frontman van de dance-sensatie uit de jaren 90. Om middernacht neemt hij plaats achter een sobere dj-booth in Gebouw-T en trakteert de zaal op zijn idee van een goede dansnacht. Wat opvalt is dat Maxi Jazz een ontspannen, vrolijke indruk maakt al is zijn set vooral vrij rustig te noemen. Ondanks dat er lekker gedanst wordt, is de herkenning qua repertoire vaak ver te zoeken. Het lijkt niet echt uit te maken, al is het van meet af aan duidelijk dat Bergen op Zoom dit icoon niet wil laten gaan voordat er toch minstens één grote hit van Faithless voorbij is gekomen. Maxi Jazz sust het publiek nog met wat oude en nieuwe hits als ‘Connected’ en ‘Uptown Funk’ maar doet op wat meezingen na, zelf niet heel veel.

Tegen 2 uur s’nachts kabbelt de set naar het einde toe en kondigt Maxi Jazz zijn vertrek aan. Als dan de lichten gedimd worden en de vriendelijke Jazz na vele handjes schudden nog een keer achter de booth kruipt, is het dan eindelijk zover. Mega-hit ‘Insomnia’ wordt ingezet en iedereen juicht. Maxi Jazz zingt/rapt zijn deel en kan rekenen op de massale inval van de zaal. Maar na één kraker is het toch echt einde set, hij neemt uitgebreid afscheid, bedankt het publiek nogmaals en zegt te hopen op een spoedige terugkeer. Ondanks zijn zeer aimabele persoonlijkheid, is deze act helaas toch niet veel meer dan een celebrity-dj-show te noemen en is de glans van Faithless ver verbleekt. Het zal die ene mega-fan niet uitmaken; hij heeft al zijn Faithless-cd’s kunnen laten signeren door zijn held, en dat gewoon in zijn eigen woonplaats.

Esther Kenters