Een rustige start
Fredrik Kinbom warmt de zaal op met bizarre lap steel kunsten. De Zweedse muzikant is versmolten met zijn lap steel gitaar en zijn teksten zijn zo diep als zijn stem. Met zijn melancholische klanken bereikt hij het Middelburgse publiek echter niet en hij wordt beloond met een lauw applaus. Het lijkt dan ook even niet drukker te worden dan slechts een tiental luisteraars, maar langzamerhand wordt De Spot steeds knusser.

De eerste indruk
Gemma Ray betreedt het podium. Ze wordt ondersteund door Andy Zammit op drums en Fredrik Kinbom op basgitaar. Met haar scherpe eyeliner en met haar haar in een beehive lijkt Gemma Ray op een weggelopen bandlid uit een 60’s girl band. Ze staat op de tenen van haar cowboylaarzen om bij de microfoon te kunnen en drinkt whisky uit een plastic bekertje.

De setlist
Haar muziek is filmisch en fantasierijk en het publiek waant zich in een rokerige muzieklounge in de jaren 50. Ze noemt het zelf torch song psychedelia en surf-doom ballads: de Britse zangeres speelt sentimentele liefdesliedjes over het einde van de wereld. Het is belangrijk om van alles te genieten als je weet dat het einde eraan komt, aldus Gemma Ray. Haar meest recente album ‘The Exodus Suite’ is een tikkeltje maatschappijkritisch: zo gaat ‘We Are All Wandering’ over de vluchtelingencrisis en Brexit. Haar bijzondere stemgeluid geeft een donkere ondertoon aan haar nummers.

Het keukenmes
Gemma Ray gebruikt veel reverb en met de tremolo arm van haar gitaar creëert ze een effect dat haar muziek psychedelisch en meeslepend maakt. Om aan te tonen dat ze anders is dan de doorsnee zangeres haalt ze een enorm keukenmes tevoorschijn waarmee ze de hals van haar gitaar bespeelt. Als ze het mes nonchalant weer terug in haar gitaar steekt is het wel duidelijk: Gemma Ray is onvoorspelbaar en vooral vlijmscherp.