De jubileumeditie van Anywave was interessant voor een brede doelgroep. Veel aandacht voor bands uit de eilandelijke muziekscene, maar ook grotere landelijke namen maakten het tot een evenwichtig geheel. Een verslag van de zaterdag.

Afwisselend met de eindfinalisten van RegioRuis treden de eerste zaterdagbands ’s middags al op in de tent. MAIN4 heeft er duidelijk plezier in, met een combinatie van lekker raggen, prachtige gitaarsolo’s en rustigere nummers. Bij tijden wordt het bijna rap, door het ‘praatzingen’ van zanger Max Huggett. De drummer is het rustige anker van de band; ook al gaat het snoeihard, Rick Kouwenberg blijft erbij lachen.
 
Daarna is het wachten op Mourn. “Jullie bruggen staan open,” delen de bandleden mee. Zanger Pieter Verpaalen arriveert na twintig minuten en Mourn trakteert het schaarse overgebleven publiek alsnog op een portie metal, rock en blues van een kwartier. “Mourn komt het een andere keer goedmaken in Brogum, hebben ze beloofd,” vertelt Anywave organisator Swen Blikman na afloop.
 
Op het achterterrein is in de middag een optreden van Zinkzand, samen met leden van de straatdrumband Convoi Exeptional. Ook Balcony Players zorgt met twee optredens voor een kleurrijke omlijsting van de dag, terwijl bezoekers genieten van hapjes, drankjes en de zon.
 
Een bijzonder hoogtepunt is het optreden van Dr. Schnitt vervolgens, bestaande uit bassist Bruno Ferro Xavier da Silva, drummer Philipp Ernsting en percussionist Nique Quentin. Een feest voor oog en oor en net zo spannend als een goede tenniswedstrijd. Beheersing, fantasie en prachtige een-tweetjes op het podium. Funky, groovy en uiterst meeslepend. Spelend, met z’n tong uit z’n mond soms, vertelt de bassist een verhaal, in wisselwerking met de drummers en het publiek. “Ik vind het altijd erg prettig om hier te spelen,” vertelt Bruno later. “Het publiek is hier veel leuker dan in Rotterdam. Dit is de eerste keer Anywave voor mij. Ik heb al eerder in Brogum opgetreden met Stöma en in Zonnemaire, bij Jaap Verseput.”  
 

Donkere, melancholische vervormingen vervolgens van Stakbabber. Deze muziek beschrijft de ijzige, onherbergzame wereld van vroegere poolreizigers en hun nummers vormen samen een muzikale reis door het poollandschap, als monument.

 

Dan de grootste verrassing van Anywave 2015 volgens velen. In de festivalgids een vage omschrijving van de band Treehook. “We weten niet veel van deze band, maar wat we wel weten is dat ze van regenboogpony’s houden en duidelijk niet van Giel Beelen…” Op het podium verschijnen de eilandelijke bekenden. Volle bak in de zaal ineens en iedereen gaat los. Stevige drums, punky elementen en een gastoptreden op saxofoon van Jaap Verseput. Maric de Ruiter vertelt: “Volgens mij heb ik twee vingers kapot gespeeld, maar we laten jullie niet zomaar gaan.” Treehook blijkt geen gelegenheidsformatie, vertellen de bandleden achteraf, als De Ruiter en Blikman weer van het podium zijn gekrabbeld. “We oefenen zo’n anderhalf jaar nu en sinds een maand is Ferry erbij betrokken, omdat onze vorige toetsenist ermee ophield. We gaan zeker door en al helemaal na zo’n ervaring als vanavond.”

 

Candybar Planet is last minute geboekt als vervanger voor Wallace Vanborn. Veel bas, met powerriffs, samples en Museachtige zang.
 
The Benelux zorgt met twee mengtafels en een drumstel voor akoestische house. Hypnotiserende mantra-achtige teksten, zoals in het nummer ‘Liar.’ Dansen of niet dansen, dat is de vraag voor het publiek. “Kan het wat sneller?” vragen de bezoekers zich af. Aan het eind is dat geen vraag meer; de zaal is in beweging. Zanger Jaap Warmenhoven legt uit dat de term ‘akoestische house’ de lading inmiddels niet meer geheel dekt. “Eigenlijk moet je het zo zien: we hebben een studio meegenomen hier naar het podium.”
 
Het wordt een zonnig feestje met Rico en A.R.T. daarna in de tent. Lekker meezingen met bekende rapteksten als ‘Buitenbad,’ afgewisseld met vrolijke reggae en heftige bas.  
 
Ondertussen zijn ‘ouwe getrouwen’ Marijn en Michiel Slager al aan het warmdraaien in de zaal, met drummer Willy Berrevoets, om Nuff Said nog eens te laten herrijzen. Zanger Marijn ontdekt voorafgaand aan het optreden al dat hij onder stroom staat en dat is een mooie metafoor voor het optreden zelf. Wat een energie stuitert er ook vanavond weer over het podium. “Hallo Goes!” beginnen de bandleden het optreden pesterig. Het is één groot feest van herkenning voor bandleden en publiek, voor een groot deel bestaand uit vrienden, bekenden en muzikanten. “Willen jullie ‘Lekker Dieng’ nog horen?” Sluit Nuff Said af. En natuurlijk wil het publiek dat. Het blijft immers voor velen het alternatieve Zeeuwse volkslied.
 
Daarna staat er een andere energiebron op het podium in de tent. Bij een optreden van Smelly Kitchen kan niemand stil blijven staan. Behalve misschien bassist Collin Clement van de band, die onverstoorbaar heel goed bast. Funk en soul zijn de perfecte ingrediënten voor een smakelijk en energiek recept. Zanger Boaz Brom gebruikt het hele podium en Jeroen van ’t Leven, gezeten op zijn onafscheidelijke biervat, behandelt zijn Hammond orgel alsof hij er alles uit wil wringen.  
 
Met de Brits-Duitse band Transmitter verschijnen er weer mengpanelen en een drumstel op het podium, aangevuld met lichtbeelden. Frontman Jeff Ogle, producer Mo Heidrich en drummer Stefan Bielesch creëren hun eigen geluid en stijl. Ze mengen electro, hip-hop, dance, rock, reggae en drum ’n bass, in combinatie met sfeerverhogende videobeelden. De zaal is stampvol en de stemming zit er goed in.
 
In de tent tot slot de tributeband Doe Maar Undercover, met Marijn Slager & friends. Een groot deel van het publiek voelt zich ineens weer achttien en zingt luidkeels mee met de bekende nummers. DJ Wired sluit de avond af met dansbare jaren ’80 nummers. Al met al was Anywave 2015 een dansbaar, energiek feestje.